Met de kinderen meegroeien...

Er is veel belangstelling voor de verhouding tussen jongeren en hun ouders. Die relatie is voor veel bedrijven van belang, omdat jongeren invloed uitoefenen op het koopgedrag van hun ouders. De overheid is geïnteresseerd in de invloed van de ouders op hun opgroeiende kinderen. Men vraagt zich bijvoorbeeld af: doen jongeren uit lagere sociale milieus het minder goed op school, omdat ze van huisuit minder worden gestimuleerd?
In gesprekken tussen ouderparen onderling komt vaak de vraag naar voren, welke leeftijdsperiode het belangrijkste is voor de opvoeding van de kinderen. Telkens wordt er gesproken over de opgroeiende kinderen, die steeds moeilijker worden. Oudere kinderen letten immers veel meer op de fouten, die door hun ouders worden gemaakt. De leeftijd van 15 tot 20 jaar is volgens veel ouders een lastige periode in de opvoeding van de kinderen. Is dat werkelijk zo?

De band tussen ouders en kinderen
De band tussen ouders en kinderen moet met de leeftijd meegroeien. Ouders moeten ervaren, waar de grenzen van het kind liggen. Kinderen moeten het vertrouwen in hun ouders behouden. Als de verhoudingen goed zijn, groeit dit vertrouwen met het kind mee.
Toch zijn er vaak spanningen tussen ouders en hun opgroeiende kinderen. Enerzijds moeten de kinderen eerbied hebben voor hun ouders, want ze moeten immers het gezag van hun ouders erkennen. Anderzijds moet er – zodra de kinderen de volwassenheid beginnen te naderen – een verhouding van vriendschap zijn.
Nu hoor je vaak zeggen, dat gezag afstand veroorzaakt en vriendschap moet juist toenadering inhouden. Hoe kan dit nu toch samengaan?
In de opvoeding komen we voortdurend in aanraking met het gezag van de liefde en wanneer we met dat gezag in aanraking komen, dan merken we dat liefde toch ook verbinding betekent. Wanneer onze kinderen gezag en liefde als eenheid ervaren, zijn ze op weg om op latere leeftijd ook de liefde te beleven. Dan groeit er tussen de opgroeiende tiener en de ouders een nieuwe verhouding, de verhouding van de vriendschap.
Ouders moeten weten, dat kinderen die opgroeien naar de volwassenheid, grote behoefte hebben aan het contact met vader en moeder. In dat contact moeten vader en moeder laten merken, dat ze hun kinderen serieus nemen en 'voor vol aanzien'. Natuurlijk in verhouding tot de leeftijd van de kinderen. Elke houding van de ouders, waarbij ze hun kinderen kleineren, waarbij ze hen niet volledig serieus nemen, werkt funest op de verhouding, waardoor er verwijdering ontstaat. Onze opgroeiende kinderen willen op een gegeven mioment o zo graag zelfstandig zijn, maar ze willen tegelijkertijd nog graag de steun van de ouders ervaren.
De kinderen verwachten meestal onbewust, dat vader en moeder de moeilijkheden, waarvoor de kinderen als jonge mensen komen te staan, van tevoren zullen op­vangen. Ouders klagen vaak over hun kinderen in de puberteit. Maar er zijn helaas veel pubers, die gebrek aan belangstelling en gebrek aan toewijding van hun eigen ouders ervaren.

Onze houding...
Veel ouders weten niet wat er in het innerlijk van hun kinderen gebeurt. De kinderen zijn vreemden voor hen en zij zijn vreemden voor hun kinderen. De ouders zijn niet tegenover de kinderen, zoals ze werkelijk innerlijk zijn. Ze hebben er nog behoefte aan, om de rol te spelen van vader en moeder, die tegenover de 'kleinen' de grote mensen zijn.
Veel ouders begrijpen helaas niet, dat ze in hun houding met hun kinderen moeten meegroeien! Ze moeten begrijpen, dat een kind van achttien jaar anders is dan een van dertien.
Een vader moet met een jongen van achttien een behoorlijk zakelijk gesprek kunnen voeren. Die jongen moet zo opgevoed zijn, dat hij het verdragen kan, een en ander te horen over het bedrijf van zijn vader. Een tweede probleem is, dat ouders niet gewoon-menselijk tegenover hun kinderen doen. Ik geloof dat het Gunning is, die er ergens op wijst, welke geweldige indruk het maakte op een jongen van zestien, die onredelijk door zijn vader was behandeld, toen vader heel gewoon tegen hem zei: 'Jongen, ik heb verkeerd tegen je gedaan. Wil je me dat vergeven?'
Dat is niet onderdanig zijn tegenover je zoon, maar wel eenvoudig christen zijn tegenover je zoon! Dat kan alleen als we inzien, dat deze jongen een gevoel heeft voor wat eerlijk is. Juist dit heel gewoon en eerlijk zijn tegenover kinderen, dat maakt de verhouding vertrouwelijk. Dat is een manier om ze vast te houden.

Invloeden van buiten
De wereld om ons heen oefent grote invloed uit op het leven van onze kinderen. Het voorbeeld van vrienden en vriendinnen wekt soms allerbedroevendst. Veel ouders kunnen moeilijk op tegen de invloeden van buitenaf. De opvoeding van onze kinderen moet verband houden met de invloeden van die omgeving. Het is opvallend, dat ouders, die geïsoleerd wonen als christen in een niet-christelijke omgeving, soms zo voortreffelijk hun kinderen weten op te voeden, dat hun kinderen met de niet-christelijke kinderen in hun omgeving kunnen omgaan, zonder dat dit verkeerde invloeden op hen uitoefent. Zij weten hun kinderen bij de opvoeding elke dag tegenwicht mee te geven. Een van onze grote fouten is, dat we dikwijls alleen maar werken aan het richting geven aan de kinderen, als die kinderen volgens de opvatting van de ouders in overtreding zijn.
Een jongen van veertien zei eens: 'Vader praat alleen maar over God als ik iets verkeerds heb gedaan'. Deze jongen gaf aan, dat veel ouders aan de positieve opvoeding weinig toekomen.
We moeten met onze kinderen spreken over de dingen van het leven en de richting in het leven. Over de zonde, die ons altijd bedreigt en over Gods Liefde die ons altijd opzoekt. Deze positieve opvoeding is heel hard nodig!

De houding van onze kinderen
Het gesprek tussen ouders en hun kinderen is bijzonder belangrijk. Jongeren van zestien of zeventien jaar praten vaak met hun vrienden en collega's. Dat is goed, hun wereld wordt groter en ook van de mensen om hen heen kunnen ze veel leren. Maar deze mensen mogen nooit de plaats van hun ouders innemen. 't Gevaar is dan aanwezig, dat de ouders buiten het leven van hun kinderen worden gesloten.
Daarom vraag ik aan onze jongeren om met hun ouders te blijven praten. Ze hebben heel wat meer levenservaring dan jij. Veel van de vragen en problemen die vanuit deze tijd op je ouders afkomen zijn nieuw voor hen. Mogelijk horen ze er pas van door middel van jou. Vaak verwacht je dan, dat je ouders daar direkt antwoord op weten, maar geef tijd en neem ruimte en gelegenheid om er samen mee bezig te zijn. Je ouders zijn voor jou een voorbeeld. Misschien roept dit wel vragen bij je op. Mogelijk ontdek je in hun leven een zeker dualisme (tweeslachtigheid). Dat is heel jammer, maar daar kan en mag je het niet bij laten. Zoek dan naar een gelegenheid om er in liefde met je ouders over te spreken. Je eert je ouders pas echt, als je geduld hebt met hun zwakheden en gebreken.
Misschien vraag je je af: 'Hoe kan ik zo met mijn ouders omgaan?' Paulus roept je op om 'in de Heere' gehoorzaam te zijn. Hij wijst daarin op de Heere Jezus, Die alle geboden, ook het vijfde gebod, volmaakt heeft vervuld.
Hij wil ons – in de verhouding tot onze ouders – het geheim van de nieuwe gehoorzaamheid leren. Daar mag je Hem vrijmoedig om bidden. Ongehoorzaamheid en onbegrip brengt altijd wanorde en ontwrichting. Maar waar naar Gods wil wordt gehandeld, wil Hij Zijn rijke zegen schenken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen