Vrede op aarde

De vrede is – zo tegen het eind van de 20e eeuw – wel ver te zoeken op de aarde. Sla de courant maar op. De gruwelijke massamoorden van Joegoslavië – etnische schoonmaak heet dat – zijn het bewijs. En de conflicten in Afrika: Somalië, waar de duizenden sterven of door de honger of door het zwaard. En de telkens optredende ultra's van links en van rechts, van grijze moslimwolven tot nazi-achtige jongeren die asielcentra bestoken. Zo langzamerhand staat de hele wereld in brand.

Geen oorlog, maar ook geen vrede
Inmiddels vieren wij het Kerstfeest. Anno Domini 1992. In Nederland is het toch immers nog redelijk rustig? Zijn wij niet zelfs zover, dat de militaire dienstplicht binnenkort wellicht wordt afgeschaft? Dat is toch zeker ongehoord?
Oorlogsdreiging is er genoeg in de wereld. Maar – naar wij menen – ver genoeg van ons bed. En al moet er dan wel het één en ander worden ingeleverd, er is toch welhaast niemand, die zich niet een zekere Kerststemming en -sfeer kan veroorloven. De vraag is echter, of wij hier in het Westen in tegenstelling tot alle genoemde brandhaarden op de wereld nog van vrede kunnen spreken. Met vrede die niet meer is dan afwezigheid van oorlog of oorlogsdreiging is immers lang niet alles gezegd. Integendeel. In de Bijbel heeft het woord 'vrede' een veel diepere betekenis. Het is een woord met een bepaald 'aroma'. Men zou het kunnen weergeven met het woord 'opgeruimdheid'. Neem het letterlijk. Als er vrede is op aarde – in de diepe bijbelse zin van het woord –, zijn de dingen opgeruimd. D.w.z. dat er orde op zaken is gesteld. Er is sprake van harmonie en goed samenspel. Tussen God en de mens. Tussen mensen en dingen onderling.
Welnu, als we daarnaar kijken, is er ook onder ons in geen enkel opzicht sprake van vrede. Zijn er echt zoveel opgeruimde mensen in Nederland? Integendeel, er lopen 40.000 jongeren van tussen de 12 en 16 rond die depressief zijn. Zij leven in een schijnwereld. Een groot deel van hen walgt van het leven. Er zijn sinds de seksuele revolutie van de zestiger jaren – ja vooral sinds die dagen – massa's huwelijken ontbonden. Terwijl het tussen mensen wier huwelijk nog intact is, vaak ook helemaal niet meer gaat. Dringt het dan nooit eens tot de mensen door, dat in elk geval de kinderen uit die huwelijken er de dupe van zijn geworden of worden? Vrede op aarde? Werkelijk, er is geen vrede op aarde. Er is 'stress' onder de mensen als nooit tevoren. En angst. Niet direct meer voor een atoomgevaar; dat lijkt enigszins geweken te zijn sinds de koude oorlog tussen Oost en West voorbij is. Andere angsten zijn ervoor in de plaats gekomen. Angst vooral, dat het over 40 à 50 jaar niet meer leefbaar zal zijn op de aarde. Geen olie meer, geen gas. Geen voedsel voor een wereldbevolking die te omvangrijk lijkt voor een zo kleine planeet als de aarde.
En wie heeft dan eigenlijk nog de moed om bij de nadering van een Kerstfeest alsnog van vrede te zingen?
Het enige dat voor een aantal kerkmensen nog zin heeft, is, dat ze met Kerst hun programma's klaarmaken voor bevordering van conciliaire processen. Kerst is voor hen op zijn best een signaal voor de strijd tegen milieubederf, tegen schendingen van mensenrechten, tegen honger en zwaard...

Weet u, waarom ik zo opgeruimd ben?
Of zou het dan nu toch tijd worden, dat we ons in alle ernst gaan afvragen, waar de oorzaak ligt van al die onvrede op de aarde. Wanneer is eigenlijk de vrede uit de wereld weggeraakt? Het is een oud verhaal. We moeten ver in de geschiedenis terug.
Vertelt onze Bijbel niet van onze rebellie tegen de Schepper in Gen. 3? Voorwaar, dat was geen onschuldig gebeuren. Toen de mens baas ging spelen in Gods huis, zijn Maker vaarwel zei en zich voortaan als een ware tyran tegenover zijn naaste ging opstellen? Ziedaar, de levensgeschiedenis van de mens, van mij.
De Bijbel is er niet onduidelijk over, dat dit Adams-geslacht geen vrede kan hebben. Het ligt met God, met zichzelf en met iedereen overhoop. En dat is precies het tegenovergestelde van vrede. Het is wanorde, chaos en één grote bende. En zolang als er in die grondhouding van de mens niets verandert, blijft de vrede ver te zoeken op de aarde.
Maar dat is intussen dan wel het meest eigenlijke van wat de engelen zongen in de velden van Efrata.
O, Vredevorst, Gij kunt gebieden
De vreed' op aard' en in mijn ziel.
Als dit Kind van Bethlehem intocht doet in ons gemoed. Als Hij ons eindelijk eens onte-vrede-n maakt over onszelf en ons in een staat van beschuldiging brengt. Worden dan niet alle waarden omgekeerd? 'Umwertung aller Werte'.
Diezelfde Vredevorst, die gekomen is om verdeeldheid en het zwaard op de aarde te brengen, zal Hij dan ook niet Zijn Naam waarmaken en ons brengen tot een vrede die alle verstand ver te boven gaat?
Hij is het, die de relatie met de God van het recht heeft hersteld. Die de straf die ons de vrede aanbrengt, op Zich nam. Die thuisbrengt aan Gods Vaderhart. 'Wij dan, gerechtvaardigd zijnde uit het geloof, hebben vrede bij God door onze Heere Jezus Christus (Rom. 5 : 1). Een vrede die is opgebloeid uit de gestilde toorn van God. Meer dan van Salomo. Salomo optimaal.
Zonder dat blijft al ons gesleutel aan structuren, hoe goed (bedoeld) ook, ontoereikend. Er worden misschien oorlogsdreigingen door overmeesterd. Er komen evenwel andere machten voor terug.
Zonder dit hart der verzoening, als een Godswonder doorleefd, komt het nooit meer goed op de aarde.
De vrede op aarde is daar waar iemand zeggen mag wat ds. I. Kievit eens zei: 'Weet je waarom ik zo opgeruimd ben? Omdat ik Christus deelachtig ben'. Daar zongen de engelen van.

Een nieuwe wereldorde
Eerst vanuit die vrede, zal er ook pas echte vrede kunnen dalen in onze huizen. 'Sjaloom'. In ons huwelijk dat al evenzeer als alle andere huwelijken in de wereld onder spanning staat. We verstaan het weer om trouw te zijn aan de huisvrouw van onze jeugd.
In onze gezinnen met opgroeiende kinderen, die groot worden in een wereld van depressiviteit en geweld of omgekeerd. Laten we het hen leren wat het is om barmhartig te zijn. Gelijk de Vader in de hemel.
Sommige joodse rabbijnen hebben zich afgevraagd, waarom God in Lev. 22 : 28 ons verboden heeft om op één dag een rund samen met zijn kalfje of een schaap samen met zijn lammetje te doden. En zij menen het antwoord gevonden te hebben in Gods barmhartigheid. Zo handelt God niet. En zo wil Hij niet gehandeld hebben, zelfs niet met de beesten.
Wees barmhartig, zoals de Vader in de hemel het is.
In een wereld, waarin alle leven onveilig is geworden, lopen er gelukkig ook nog mensenkinderen rond, die walgen van elke vorm van modern barbarendom. Ze hebben geleerd barmhartig te zijn, tot in de dierenwereld. Omdat ze geleerd hebben wat het is, vrede te hebben met God.
Zou dat misschien dan toch niet het takje kunnen zijn in de snavel van de duif op Noachs ark? Iets van een nieuwe wereldorde, niet door moderne oorlogen af te dwingen. Iets van een herschapen werkelijkheid, waarin alles van de vrede bloeit?
'Men zal nergens leed doen noch verderven op de ganse berg Mijner heiligheid; want de aarde zal vol van kennis des Heeren zijn, gelijk de wateren de bodem van de zee bedekken' (Jes. 11 : 9).
Jaagt die vrede na met allen en de heiligmaking, zonder welke niemand de Heere zien zal' (Hebr. 12 : 14).

C. den Boer, Bennekom

Tekst foto:
Siena: Torre del Mangia

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen