Pleidooi voor het Hervormd Pleidooi

Geachte praeses en vergadering,
Wij ontvingen donderdag jl. het 'Hervormd Pleidooi'. Dit schrijven is bedoeld besproken te worden op kerkeraadsvergaderingen en gemeentebijeenkomsten. Het is gericht aan de ambtelijke vergaderingen en leden van onze kerk. Ik vraag u het pleidooi serieus te nemen. Daartoe is de kerkelijke weg de geëigende weg, ook gewezen door dit geschrift. U bent afgevaardigde vanuit de gemeente naar de classis en zo zit u als afgevaardigde hier. Ik heb er alle vertrouwen in, dat wij er in deze weg ook uit kunnen komen, hoe dan ook. Wij zijn geroepen en worden gehouden de kerkelijke weg te bewandelen. Overweeg daarbij de inhoud van dit pleidooi ernstig. Het mag geen stuk worden dat wel de gesprekken in de wandelgang bepaalt, maar in de eigenlijke vergaderingen worden gepasseerd. Ter ondersteuning van mijn vraag wil ik u de volgende drie overwegingen meegeven.

Gewetensnood
De schrijvers geven uitdrukkelijk te kennen te spreken uit zorg voor het voortbestaan van onze kerk. Zij konden en mochten niet zwijgen. Het is een gewetenszaak en als zodanig een schriftelijke cri de conscience. Met gewetensnood dienen wij als kerk, zeker daar het onze eigen leden betreft (en als één lid lijdt…), zeer zorgvuldig om te gaan. Dat siert ons. Wij hebben gewetensvrijheid hoog in het vaandel. En terecht. De 'vader des vaderlands', die zoveel betekent heeft voor het ontstaan en bestaan van onze kerk (men lèze het Pleidooi!) gaf er zijn leven voor. Opdat wij nu deze gewetensnood niet bevriezen in de vrieskou van de moderne tolerantie of laten verdampen onder de hitte van de kerkelijke druk op vergaderingen en kerkelijke ontmoetingen. Opdat ook ons geweten niet worde toegeschroeid tegenover deze broeders en zusters 'als met een brandijzer'.

Verwarring
Er heerst helaas nog steeds grote verwarring over het hele SoW proces in zijn ordelijke gang. De begeleidende brief van de synode bij de Kerkorde en Toelichting sprak, naast grote vreugde om en vertrouwen in, ook over de zorg en de vragen die leven bij de kerkorde en het SoW proces als zodanig. Die twee zaken, kerkorde en SoW hebben alles met elkaar te maken, natuurlijk. Toch heerst, ook in eigen kring, de gedachte, dat considereren automatisch instemming betekent met SoW. Dat nu, is geenszins het geval. Juist in uw consideraties kunt u voluit en vrijuit uw mening geven over SoW als zodanig, met name op grond van art. II van de voorgestelde Kerkorde. In die zin moeten en mogen we zeggen: 'alles' is nog mogelijk. Tot verdriet van de één, tot vreugde van de ander. Laat die verwarring eindelijk eens de kerk uit zijn. Laat er daarom serieus geconsidereerd worden met alle vragen daarbij, opdat we elkaar in ieder geval niet kwijtraken op grond van misverstanden en formele ordelijke bepalingen. Daarom gaat het ook niet aan als classis of kerkeraad te volstaan met een loutere afwijzing of een simpel neen. Dat doet ons kerk-zijn te kort en doet onze belijdenis onrecht. We zijn op Weg'. Juist over het Samen op Weg stelt het Pleidooi indringende vragen. Verstaan we de roep die hier klinkt? Er klinkt een duidelijk nee. Zò kan het niet. Er klinkt ook een duidelijke andere weg. Door de schuldbelijdenis heen op Samen op Weg in een geünioneerde kerk, met hervormde identiteit. Het Pleidooi geeft daartoe de argumenten. Die moeten ook klinken bij de consideraties over het SoW proces als zodanig, op grond van de voorgestelde Kerkorde.

Onbegrip
Ik proef ontstellend veel onbegrip in de reacties – die helaas overigens tot nu toe alle via de pers, en niet via de ambtelijke vergaderingen klonken – op het onderhavige geschrift. Allereerst binnen onze kerk. Heeft men het geschrift wel begrepen, als men de Geest mist? Men leze hoofdstuk (1). Daar gaat het nota bene om het geestelijk karakter der kerk. Helder en indringend (om niet te zeggen ontroerend) wordt de kerk beleden als een geestelijke gemeenschap. Allen die Jezus Christus in en door de Geest belijden en Hem in Waarheid en Geest aanbidden! Bovendien is het slot van het pleidooi een roep om en oproep tot gebed. Is er een Geestelijker werk voor een christen te bedenken. Niet wij bedachten dat trouwens, maar Hij leert ons bidden! Vervolgens acht ik dat in de reacties op geuite zorg in het algemeen opmerkingen als 'ze gaan wel mee' en 'natuurlijk gaat SoW door' uitingen waaruit blijkt, dat men onvoldoende de zorg onderschat die kerkbreed leeft, niet alleen bij de GB. Het is toch niet de bedoeling gaten in een fort te signaleren of om en masse krachten te mobiliseren? We hebben toch oog voor elkaar en horen boven de roep van velen als kerk juist de stem van de enkeling? Ook al blijken er heel wat van die enkelingen rond te lopen en soms onverwacht samen te spreken. En ze lopen inderdaad rond met verschillende gezichten en pakken, maar ligt hun band niet in het hart, dat zijn zorg uit, in het geweten, dat zijn schreeuw geeft? Actie en reactie zijn zelden vruchtbaar in de kerk. Als we echter elkanders zorg onvoldoende inschatten en niet zorgvuldig genoeg behandelen kan er op het kerkelijk gesprek moeilijk zegen rusten en zal het des te moeizamer verlopen.

Tenslotte de reacties buiten de kerk. Ik kan niet anders dan onbegrip signaleren in uitdrukkingen als 'hoogmoedig', 'sektarisch' en ten aanzien van de weg die het pleidooi ziet: 'onbenullig'. Dan denk ik: we begrijpen elkaar dus echt niet. Hoe nodig is dus het Pleidooi! Ik vind zulke reacties tamelijk onbeholpen. Wat zit hier achter en hoe moet ik dit verstaan. Ik heb geen behoefte ­aan dergelijke kwalificaties in wederzijdse zin. Zo mogen en kunnen we niet met elkaar omgaan. Daarom probeer ik er in te horen: men voelt zich ongeholpen. Daartom zou ik de opstellers van het Pleidooi willen vragen onze 'neven en nichten' van de andere kerk(en) te benaderen voor gesprek, of van wie het initiatief dan ook zou moeten uitgaan. Het is immers een zorg in eigen huis; dat is tegelijk òòk een zorg. Maar als we samen verder moeten en/of willen zal het gesprek breder moeten. Dat ligt ook in de lijn van de Kleine Synode eertijds. God verhore dan de bede dat wij allen dan werkelijk broeders en zusters kunnen worden. Om dat op geestelijke wijze gestalte te geven is mede de bedoeling van het Pleidooi. God de Heere leide ons daarheen.

W. P. van der Aa, Herwijnen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen