Tot God bekeerd

Thessalonica is de hoofdstad van Macedonië, het is een havenplaats. Paulus heeft hier tijdens zijn tweede zendingsreis het Evangelie verkondigd. Velen komen er tot geloof. Maar na een opstand, die veroorzaakt wordt door vijandige joden, moeten Paulus, Silas en Timotheüs de stad verlaten. Na hun vertrek blijft de vervolging echter doorgaan. Maar de gemeente houdt moedig stand.

Als we het eerste hoofdstuk doorlezen, dan blijkt, dat er een sterke band is ontstaan tussen de apostel Paulus en de gemeente. Hij heeft er met zegen mogen arbeiden. Dat blijkt uit vers 9:

'Want zijzelf verkondigen van ons, hoedanige ingang wij tot u hebben.'

Paulus heeft ingang in de gemeente.

Er is een weg geopend, er is een open deur. Het is niet vanzelfsprekend, dat een dienaar van God ingang heeft in de gemeente. De deur kan ook dicht zitten. Dan kom je niet binnen met de Boodschap.

Paulus komt wel binnen, dat blijkt uit het vervolg van vers 9:

'En hoe gij tot God bekeerd zijt van de afgoden, om de levende en waarachtige God te dienen.'

De Thessalonicenzen zijn bekeerd tot God.

De bekering heeft, zoals we in vers 9 lezen, twee kanten: Je afkeren van de zonde en je wenden tot God.

Bij de Thessalonicenzen was de bekering heel direct een breken met de afgoden. Ze waren heidenen. Ze hadden duidelijk aanwijsbaar hun afgoden, die ze vereerden in de tempels.

Maar laten wij ons niet beter voelen, dan die mensen. Wij hebben ook onze afgoden.

Een afgod is alles wat we in de plaats van of naast God zetten. Alles wat wij belangrijker vinden dan de HEERE en Zijn dienst. Alles, waar wij ons vertrouwen op zetten, buiten God. En dan komt er heel wat aan het licht. Is voor ons misschien het geld een afgod, of ons bezit. We kunnen er zo aan vast zitten. Zelfs kort voor het sterven kunnen mensen nog vastzitten aan het aardse goed en zo het eeuwige goed voorbij laten gaan. Afgoden. Mensen kunnen ook van hun eigen ideeën een afgod maken. Dan denken ze dat zij het alleen weten en ze sluiten zich af voor het Evangelie. Wat erg om met zo'n afgod verloren te moeten gaan.

Laten we onszelf maar eens onderzoeken, hebben wij soms ook zo'n afgod, die tussen de Heere en tussen ons instaat? Is het misschien wel m'n eigen hoogmoedige ik? Het moet alles opzij. En wat moet er voor in de plaats komen? We lezen het in vers 9: 'Om de levende en waarachtige God te dienen.'

Afgoden zijn dood. Ze laten je in de steek als je ze echt nodig hebt. Met name als het op sterven aankomt, dan blijkt dat een afgod niets is. Dat zit ook al in dat woord 'afgod'. In het Grieks staat er een woord dat 'ijdel' betekent. Het is leeg, het is lucht. En daartegenover staat de HEERE de levende, de ware God. Er is geen andere God, dan de God van de Bijbel.

Als we tot bekering komen, dan gaan we, zoals we in vers 9 lezen: 'God dienen.'

God dienen, dat betekent: Helemaal afhankelijk worden van Hem. Alles voor Hem over hebben. Je tijd, je geld, je bezit, heel je leven aan Hem geven.

Dat is wat. Daar is echt wel bekering voor nodig. Als we dat zelf moeten doen, dan lukt het niet.

Bekering snijdt in ons vlees. Dan moeten er dingen aan de kant waar wij zo aan vast zitten. Bekering brengt pijn met zich mee. Maar aan de andere kant is het ook een opluchting, want het maakt je werkelijk vrij. Dan leer je de betrekkelijkheid te zien van al het aardse, hoe mooi het ook is en dan ga je de waarde zien van het eeuwige goed.

Als we tot God bekeerd worden, dan komen we op een levenslange leerschool. De leerschool van het afsterven van alles wat van jezelf is, en het opstaan in een nieuw godzalig leven. Een leven tot eer van God. Een leven met vallen en opstaan. Een leven van tranen over eigen gebreken, eigen zonden, en een leven van juichen over Gods goedheid en trouw.

Maar de bekering houdt nog meer in. Dat lezen we in vers 10 waar staat: 'En Zijn Zoon uit de hemelen te verwachten.'

Bekering, dat richt ons op de hemel: Christus komt. Hem verwachten. Verlangend uitkijken naar Zijn komst.

Er is echt wel bekering voor nodig, om zover te komen. Want als het aan ons ligt, dan zijn we niet zo druk bezig met de wederkomst van Christus.

Christus uit de hemel verwachten.

In vers 10 lezen we over Hem, dat Hij door Zijn Vader is opgewekt uit de dood. Wat ligt daarin voor ons een grote troost. Hij, Die de dood heeft overwonnen, de Levende, Hij komt terug. De dood heeft niet het laatste woord, want als Christus komt, dan zullen de graven geopend worden en de doden zullen opstaan.

Ja maar, zegt u, dan is het toch ook de dag van Gods oordeel, van Gods toorn. Dan moeten we toch allen voor Zijn troon verschijnen en wat dan?

Paulus geeft het antwoord in het slot van vers 10: 'Die ons verlost van de toekomende toorn.'

Dat zegt Paulus tegen mensen, die de Heere Jezus uit de hemel verwachten. Voor hen heeft Zijn bloed gevloeid op Golgotha. Om hen te redden van Gods toorn, heeft Hijzelf die toorn op zich genomen en wat is dat benauwd geweest. In het avondmaalsformulier wordt het zo gezegd:

'Hij heeft de toorn van God, onder welke wij eeuwig hadden moeten verzinken, van het begin van Zijn menswording tot het einde van Zijn leven op aarde voor ons gedragen.'

Als we dat horen zouden we dan niet dankbaar zijn: 'Heere Jezus, eeuwig dank, dat U dat voor mij hebt willen doen.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen