Zingen met Jezus in de nacht van het lijden

Het koor

De discipelen hebben samen met de Heere Jezus gezongen. Toen zij de lofzang gezongen hadden, zo lezen wij in het lijdensevangelie.

Zou de Heere Jezus een mooie, heldere stem hebben gehad? Over het uiterlijk, over Zijn lijfelijke uitstraling en kwaliteiten is uit het evangelie weinig bekend. Wij hebben wel een voorstelling vanuit onze kindertijd. Een fel begeerd plaatje van de Zondagsschool laat ons Jezus zien als een rijzige knappe man. Hij valt op te midden van Zijn discipelen. Kon Hij ook mooi zingen? Een nachtegaal in een hoge groene boom? Voordat Hij roept aan het kruis: Mij dorst, eerst een hooggestemd loflied na de viering van het Pascha.

Toen zij - de Heere Jezus en de discipelen - de lofzang gezongen hadden. Wij kennen de stemkleur van Jezus niet. Als Zijn stem is als Zijn profetische gedaante - naar Jesaja 53, geen gedaante of heerlijkheid, dat wij Hem zouden begeerd hebben - kan ieder meezingen in het koor waar Jezus dirigent, voorzanger van is.

Dat moet toch een belevenis bij uitstek zijn: samen met de Heere Jezus zingen! Aan het begin van de avond: als de nacht daalt over Jeruzalem. Een lied van een mannenkoor met nu twaalf leden. Eén is vertrokken uit de discipelkring: Judas. Wat beklemmend. Had Jezus niet gesproken over verraad? En heeft Hij bij het laatste avondmaal niet het brood en de wijn aangewezen als tekenen van Zijn lijden en dood?

Brok in de keel? Liturgie brengt orde in de emotie

Als wij dreigende wolken zien samenpakken over ons bestaan, zijn wij meestal niet geneigd om een loflied te zingen. Dan worden wij stil, dan staat ons hoofd en ons hart er niet naar, om te zingen. Waar is het hart van Jezus nu van vervuld? Na deze paasmaaltijd, na dit laatste avondmaal? Hij gaat de weg, die de Vader voor Hem opent. Hij gaat naar Gethsemane en Golgotha. Maar wel met de liturgie van de paasmaaltijd. Hij vergeet het niet. Het Woord moet spreken, juist op de tijden, waarop het is voorgeschreven. Dat is liturgie, dat is orde van dienst. God is een God van orde. Hij schept voor Zijn dienst geëigende vormen, een hallel, een loflied op Zijn grote daden.

Wat zullen wij zingen?

Jezus, die verraden zal worden - één van de twaalven, Judas, is daarvoor al op pad - zingt. Neen, niet Zijn eigen lied. Maar het lied van Pascha, dat daarom, ja daarom Zijn eigen lied is. Hij zegt niet tot zijn discipelen: nu zullen wij maar een keer niet zingen, daar is nu de omstandigheid niet naar. Hij zegt niet: zullen wij nu maar een ander lied zingen? Bv. psalm 22, psalm 38. Zij zingen het voorgeschreven lied. Dat is de lofzang, het hallel uit psalm 113-118. Voorafgaande aan de paasmaaltijd werd gezongen psalm 113, 114 en na de laatste beker wijn: psalm 115, 116, 117, 118.

Soms stoten wij ons aan die vaste liturgie. Er wordt nog al eens geklaagd, dat de voorspelbare liturgie zoveel saaiheid oproept in de kerkdienst. Verrassing, afwisseling, dat zouden de sleutels zijn om de kerkdiensten weer aantrekkelijk te maken. Jezus verwaarloost de vaste liturgie niet op dit kritieke moment, nu Hij de nacht van lijden en strijd ingaat. Op welk moment zijn wij het meest getroffen, door een lied, dat ons werd opgegeven, dat ons in de mond werd gelegd, en dat ons hart bereikte?

Weet u ervan? Welke psalm hebt u gezongen in de diepte van uw zorgen, op de toppen van uw geloof? Vaak is er de verrassing in het gewone, dat op ongekende wijze gaat spreken.

Jezus Christus met name heeft het lied, de psalm het meest, geheiligd als lied van de gemeente, toen hij het samen met zijn discipelen zong, als introïtus tot het allerbelangrijkste werk, dat hij heeft volbracht: Zijn lijden en sterven. Zijn kruisdood.

Wij zingen de liederen, die uit Zijn mond gehoord zijn, als liederen, gevuld door Hemzelf. Hij is zelf aanwezig in zijn Woord. Wij zoeken Hem daar, wij vinden Hem daar, wij duiden Hem daar.

Wie denkt, dat hij door psalmen te zingen slechts oudtestamentische liederen zingt, verstaat niet waar hij of zij de Christus der Schriften ontdekken kan en mag. Niet dat er buiten het psalmenboek aan de gemeente van Christus geen liederen zijn en worden gegeven, die Hem verheerlijken.

Jezus zingt psalmen in de nacht. Wat Hij heeft gezongen? Een loflied het meest, met de dood voor ogen. Hallelujah, looft gij, knechten des Heeren, - en wie is er meer knecht des Heeren dan Hij - looft de Naam des Heeren (psalm 113). Toch ook: de banden des doods hadden mij omvangen, en de angsten der hel mij getroffen. Ik vond benauwdheid en droefenis. Maar ik riep de Naam des Heeren aan: O Heere, bevrijd mijn ziel (psalm 116). Hij zingt het voor zichzelf en daarom voor u en mij. Hij en wij, Hij niet alleen. Maar het lied wordt alleen door Hem, want Zijn goedertierenheid is geweldig over ons, en de waarheid des Heeren is in eeuwigheid (psalm 117). Hij maakt het lied, de psalm tot een loflied op Gods grote daden (psalm 114).

Doorzingen

Wij mogen in de navolging van Christus zingen. Doorzingen, ook als er sprake is van nood en dood. Zijn goedheid is in nood en dood voor ons Zijn volk oneindig groot. Dat zijn grote woorden, toch in de praktijk van het geloof gekend. Ik las in dit verband een hooggegrepen getuigenis van een martelaar van de kerk: zoveel wonden gij mij slaat, zoveel monden gij mij maakt, om daarmee God te loven. Ik heb in het door mij waargenomen en meebeleefde lijden meer horen loven dan in de door mij waargenomen en meebeleefde blakende welstand. Waar gaat het om? Om de gemeenschap met de Heiland, met Zijn lijden, met Zijn dood. En waar ik zwak ben, in Hem, met Hem, daar oefent Hij mijn stem.

Psalm en profetie

De Heere Jezus leeft uit de Schriften. Ook de profetie gaat voor Hem en voor ons open. Zacharia, de profeet van de armenkoning, rijdend op de ezel, de profeet van de 30 zilverlingen, deze profeet geeft aan Jezus de weg van Zijn Vader te zien. Eerst bij de intocht in Jeruzalem, ook bij Zijn eerste uittocht naar Gethsemane. Psalm 118: het Hosianna bij de intocht. De herder, de goede Herder bij Zijn uittocht. Hij wordt geslagen. Zwaard, ontwaak, sla die herder. Gods gerechtigheid, waarmee in het Oude Verbond Egypte werd geslagen, ontlaadt zich nu op Jezus, de Christus. Moet dat zo? Ja, anders kan het niet. Voor mij. Als dat gebeurt, als de Herder het gaat verduren, dan gaan de schapen op de vlucht. Wat een ontreddering. Dat kunnen wij niet meemaken. Wij weten niets van dat oordeel over deze Herder uit eigen ervaring. Alleen, het is om mij, het is om mij. Dat ontdek ik in de nacht het meest, zoals Petrus straks, naar buiten gaande, bitter weende. Ja, ik kost Hem die smarten, die slagen en die hoon. Dat is mijn, niet Zijn gezang. Dat geeft ootmoedige verwondering, in overgave, in aanbidding.

Houd de lofzang gaande

Maar niet alleen een geslagen herder, ook een verheerlijkte, een verrezen Heiland wordt ons gepredikt. Pasen gloort altijd, wanneer wij op de lijdende Christus zien. Petrus - voor hem was het ergernis - zal later over de opstanding van Christus uitbundig getuigen. Christus is uit de doden wedergebracht, en psalm 118, de paaspsalm, gaat leven: Dit is van de Heere geschied, en het is wonderlijk in onze ogen. Wij hebben een levende Heere. De gekruisigde. Hij is een levende Herder. Hij gaat ons voor. Zoals Hij Zijn discipelen is voorgegaan naar Galilea, zo gaat Hij ons voor. Christus gaat Zijn weg, zingt Zijn lied. Dit.mogen wij met Hem meezingen: De Heer' verhoorde mij in het lijden, en deed mij in de ruimte gaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen