Volharding in de belijdenis

Als het seizoen voor een groep belijdeniscatechisanten ten einde loopt, gaan de gedachten vaak al verder vooruit. Wat komt er na dit seizoen? Het was goed, dit jaar. Je hebt als groep een goede tijd gehad, diepe gesprekken gehad en veel geleerd. Je bent samen toegegroeid naar het moment van je belijdenis. Maar hoe moet het daarna? Hoe blijf je op de bergtop, waarop je voor je gevoel nu bent? Of je voelt je juist helemaal niet op de bergtop, maar je doet belijdenis, terwijl je vaak nog twijfelt aan jezelf. En je maakt je er echt zorgen over, of je het wel volhoudt, of je de Heere wel zult volgen en belijden te midden van je collega's, je vrienden, je familie. En als mensen tegen je zeggen: 'Welkom in de strijd', dan schrik je. Strijd? Maar wat staat me dan te wachten? Kan ik dat wel aan? Hoe kan ik volharden? Over die vraag gaat dit artikel.

Eronder blijven
Het Griekse bijbelwoord, dat wij vertalen met volharden, betekent letterlijk 'eronder blijven'. In gedachten zie je dan iemand gebukt gaan onder een zware last. Het is bijna niet vol te houden. Maar de drager blijft eronder. Volharden is dus standhouden, volhouden, het uithouden in moeilijke omstandigheden. Voor volharding staat in onze statenvertaling vaak 'lijdzaamheid' of 'verdraagzaamheid' (bijv. in Rom. 5: 3- 4, II Kor. 6: 4).
Dat betekent dat het juist dan op volharden aankomt, als de omstandigheden moeilijk zijn. Volharden is volharden in de strijd. Zolang we hier het leven hebben, hebben we te maken met vijanden: de duivel, de wereld en ons eigen vlees. Misschien merk je nu al volop, hoe moeilijk het is om in onze tijd, in onze samenleving, in alle dingen de Heere Jezus te volgen. Je kunt daar ook in de toekomst op allerlei manieren mee te maken krijgen. Elders in dit blad lees je een artikel over het lijden, dat onlosmakelijk met het christen-zijn verbonden is.
Het spreekt niet vanzelf, dat je het onder het lijden, onder de verdrukking, uithoudt. Er vallen er ook af. Demas kreeg de tegenwoordige wereld lief en verliet de apostel Paulus (II Tim. 4: 10). Soms lijkt het goede zaad van het Woord van God vrucht te gaan dragen in iemands leven, maar als de hitte komt, blijft er niets van over. Wat geloof leek, houdt in vervolging en verdrukking toch geen stand (Mat. 13: 6, 21). Misschien ken je ze zelf: jonge mensen, die een paar jaar geleden belijdenis deden, en die zijn losgeraakt van de gemeente, van de dienst van de Heere. Dat kan je bang maken: 'Zal ik het dan wel volhouden? Of zal het bij mij ook verflauwen en wegzakken?'

Ik ga ervoor
Sporters, examenkandidaten, managers: je hoort ze vandaag allemaal zeggen dat ze 'ervoor gaan'. Ze stellen zich een doel en zetten zich maximaal in om dat doel te halen. Als je belijdenis doet, aanvaard je de roeping om tegen de zonde en de duivel te strijden, je Heiland te volgen in leven en in sterven, Hem te belijden voor de mensen en met blijdschap te arbeiden in Zijn Koninkrijk. Zo staat het in de tweede vraag, die bij de openbare belijdenis wordt gesteld.
Veel jonge mensen zeggen daar binnenkort van harte 'ja.' op. En ze zijn vastbesloten om het ook waar te maken. Daar kan ook iets in zijn van het 'ik ga ervoor'. Maar het kan ook zo zijn, dat je het belooft met vrees en beven. Je valt jezelf steeds zo tegen. De ervaring leert, dat je in de praktijk van elke dag helemaal niet zo volhardend bent. Dan weet je dat je het zelf niet kunt. Als er in de discipelkring één was, die 'ervoor ging', dan was het Petrus wel. Maar uitgerekend hij verloochende zijn Meester. Volharden in de bijbelse betekenis van het woord is geen prestatie, die je zelf levert of leveren moet. In de Griekse wereld had het die betekenis overigens wel. Het uithoudingsvermogen van sterke mannen werd bewonderd. Dan telde je mee, als je in oorlogstijd je mannetje stond en stand hield. Stoïcijnen leerden de mensen, dat ze in tijden van rampspoed en lijden maar moesten berusten in hun lot, en dat het liefst onverstoorbaar en onaangedaan. Volharding was op die manier een menselijke deugd.

De HEERE verwachten
Volharden in de Bijbel is nadrukkelijk niet een bewijs van heldhaftigheid. Dat kan een pijnlijke constatering zijn voor degenen, die zichzelf rond hun belijdenis zo heel erg sterk voelen. Maar het is vooral een rijke troost, voor ieder, die zo tegen de strijd opziet. En het is een les, die we allemaal steeds opnieuw moeten leren. Wat is de les? Deze: volharden in het geloof, dus ook in je belijdenis, is niet een kwestie van de mouwen opstropen en 'ervoor gaan'. Het is in de eerste plaats en steeds opnieuw je handen vouwen en tot de HEERE gaan. In de Psalmen is volharden vooral, dat je blijft wachten op de HEERE. Als David het moeilijk heeft, klampt hij zich er in Psalm 25 aan vast, dat wie de HEERE verwachten, niet beschaamd worden (Ps. 25: 3). Verwachten is vertrouwen. Het is wachten, als het nacht is in je leven. Het is wachten op de morgen (Ps. 130: 6) en tegen hoop op hoop geloven, dat de HEERE Zelf de zon zal laten opgaan over alle duisternis in je leven. Volharding is afhankelijkheid. Kohlbrugge zegt bij Jacobus 1: 3: 'Lijdzaamheid betekent hier niet geduld, gelatenheid onder lijden, maar te midden van de beproevingen aan het Woord van genade blijven klemmen, met andere woorden dit niet loslaten, niet prijsgeven: dat in de Naam van Jezus Christus, de Heere, het heil, de zaligheid alléén en volkomen vaststaat.' Het voorbeeld van deze volharding is Job: 'Ik weet: mijn Verlosser leeft' (Job 19: 25).

De Voleinder van het geloof
Een brief, die oproept tot volharding is die aan de Hebreën. In het bekende hoofdstuk 11 wordt een rij van 'volhouders' voor ons neergezet. Zij hielden vol 'door het geloof'. Zo vormen zij de wolk der getuigen (Heb. 12: 1), die ons ten voorbeeld wordt gesteld. In Hebreën 12 worden we meegenomen naar het atletiekstadion. We worden aangespoord met lijdzaamheid (= volharding) te lopen in de loopbaan, die ons is voorgesteld. Daar loop je niet alleen. De tribune is vol met hen, die zijn voorgegaan en wier getuigenis als een voortdurende aanmoediging met ons meegaat. Dat is belangrijk: de gemeenschap met belijders van alle tijden. Daar hoort ook de gemeente van vandaag bij: 'Laat ons op elkaar acht nemen ... en laat ons onze onderlinge bijeenkomst niet nalaten' (Heb. 10: 24- 25). Dat is voorwaarde om het vol te houden. Alleen kun je het niet. Daarom doe je niet thuis belijdenis of in de kerkenraadskamer, maar in het midden van de gemeente. Als je de goede strijd strijdt, staan anderen om je heen. Zij strijden met je mee, bidden mee en verwachten mee. En jij voor hen?!
Maar de meeste aandacht mag uitgaan naar Hem, Die Zijn loopbaan heeft volbracht. Zie op de overste Leidsman en Voleinder van het geloof, Jezus (Heb. 12: 2). Hij heeft het kruis verdragen en schande veracht. Hij kwam om Gods wil te doen en ging gehoorzaam de weg van lijden, vernedering, spot en hoon. Hij ging door de duisternis van de Godverlatenheid. Zelfs in de zwaarste strijd en aanvechting volhardde Hij: 'Mijn Vader! Indien deze drinkbeker van Mij niet voorbij kan gaan, tenzij dat Ik hem drinke, Uw wil geschiede!' (Mat. 26: 42). Door het geloof in Hem kun je volharden. Hij heeft de overwinning al behaald. Hij heeft de weg gebaand, een verse en levende weg (Heb. 10: 20).

De volharding der heiligen
Wie bang is niet te kunnen volharden in zijn of haar belijdenis doet er goed aan ook eens te lezen, wat we belijden in de Dordtse Leerregels. 'Die gaan toch over de uitverkiezing', hoor ik je denken. Ja, maar het loopt in hoofdstuk 5 uit op de belijdenis van de volharding van de heiligen. En dan wordt duidelijk wat een heerlijke belijdenis de belijdenis van Gods verkiezende liefde is. Wie denkt, dat hij uit eigen vrije wil voor Jezus heeft gekozen, weet nooit zeker of hij het wel volhoudt. Misschien valt de keuze morgen of volgend jaar wel weer anders uit. Maar als je weet, dat God de Vader je al voor de grondlegging der wereld heeft uitverkoren, dan ligt het vast. Als je leeft van Zijn verkiezende liefde, dan hangt het niet van jouw kiezen af, maar dan is jouw keuze verankerd in de Zijne.
Het laatste hoofdstuk van de Dordtse Leerregels beschrijft, hoe moeilijk het kan zijn. Door onze eigen schuld vallen we telkens in zonde, vertoornen we God en bedroeven we de Heilige Geest. Maar daar staat tegenover, dat God getrouw is. Hij bevestigt ons barmhartig in de genade, ons eenmaal gegeven, en bewaart ons krachtig tot het einde toe. Van degenen, Die Hij aan Christus gaf, zal er niet één verloren gaan. En als jij van Christus bent, mag je daar zeker van zijn. Dan ben je er zeker van, naar de mate van het geloof, waarmee je zeker gelooft, dat je een waar en levend lid bent van de Kerk van Christus, en dat altijd blijven zult, en dat je vergeving van je zonden en het eeuwige leven hebt.
Dat is het geheim van de volharding. Daarmee kun je verder, na de zondag van je belijdenis, de toekomst in, de strijd in. Laat Gods eeuwige liefde je fundament zijn. Dat was het ook voor de apostel Paulus: 'Ik ben verzekerd, dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch machten, noch tegenwoordige, noch toekomende dingen, noch hoogte, noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die is in Christus Jezus, onze Heere' (Rom. 8: 38-39).

Goes               H. van Ginkel

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen