Zending: daar en hier

Zending belijden

Het is geen tale Kanaäns (of toch?), maar wel een begrip dat centraal staat in heel wat IZB-activiteiten. Ik heb het over een term die ik sinds 1 februari - de dag dat ik medewerker voorlichting en fondswerving bij de IZB werd - bijna dagelijks hoor: 'missionaire bewustwording'. Dit is vakjargon voor het besef dat je de boodschap van het Evangelie niet voor jezelf mag houden. We zijn allen gezonden om getuigen van Christus te zijn. Allen, niet één lid van de gemeente van Christus uitgezonderd.
Vaak hebben we de neiging om het 'getuige zijn' te beperken tot evangelisatieacties, georganiseerd door enkele specialisten (of hobbyisten? ) uit de gemeente. Niets ten kwade gezegd van zulke acties, maar zout der aarde zijn houdt veel meer in.
Het zendingswerk is te belangrijk om afgeschoven te worden op de evangelisatiecommissie of bijvoorbeeld een IZB-evangelist. Zo heeft God het niet bedoeld. Getuige zijn geldt iedere volgeling van Christus, op de plaats waar God hem of haar gesteld heeft.
Momenteel zit ik midden in de IZB-Iedenwerfactie 'Dichterbij'. De IZB is nu niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk een zendingsorganisatie. Duizenden folders verlaten het IZB-magazijn en worden verstuurd naar de commissies die in hun eigen gemeente de ledenwerving ter hand nemen. Puur zendingswerk dus. Maar ook vóór het zendingswerk. Want hoe meer leden, hoe meer de IZB de gemeenten kan helpen in hun missionaire bewustwording en opdracht. Opdat het Evangelie in woord en daad verkondigd zal worden, tot eer van onze God en behoud van mensen.
De IZB helpt, maar de gemeente, het gewone gemeentelid, heeft uiteindelijk de roeping om getuige te zijn. Welbeschouwd is dus elke christen een zendeling. Ik las eens heel treffend: 'Heb jij wel eens een zendeling gezien? Kijk maar in de spiegel!' Wanneer je dat werkelijk beseft, word je (jawel, weer die term) 'missionair bewust'. Je zult dan geen gelegenheid voorbij laten gaan om aan je roeping gestalte te geven.

In deze tijd van het jaar doen veel mensen belijdenis. Het is echter niet de bedoeling dat de belijdenis van die nieuwe lidmaten alleen in de kerk wordt uitgesproken. Nee, juist ook daarbuiten! Daarom lijkt het mij goed om voor elke belijdenisdienst een uitzenddienst te maken. Zo worden de nieuwe lidmaten (en de overige gemeenteleden) erop gewezen, dat zij behoren tot een gezonden gemeente.
Gezonden om een lichtend licht en een zoutend zout te zijn. Laat daarom het belijden in de dienst direct een vervolg krijgen in de uitzending van de nieuwe lidmaten. Of dat nu wel of niet met handoplegging moet gebeuren, laat ik aan de theologen over. Maar op de een of andere manier moet het duidelijk worden: de mensen voor in de kerk zijn nieuwe zendelingen. De zendingsschool is de gemeente, de belijdeniscatechisatie was een deel van hun zendingsopleiding. Belijdenisdienst is uitzenddienst! Want het belijden van je geloof in de kerk houdt ook belijden van je geloof buiten de kerk in. God verbindt daaraan Zijn beloften. Niet alleen voor de zendeling, ook voor hen die door zijn of haar zendingswerk worden bereikt. Zou met deze missionaire bewustwording niet de kiem worden gelegd voor een nieuwe belijdenisdienst - pardon - uitzenddienst?

P. Petri, medewerker voorlichting en fondsenwerving IZB

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen