Een paasbrief aan mijn kinderen

Waddinxveen, 30 maart 2001

Lieve kinderen en kleinkinderen,
Hierbij ontvangen jullie van mij een brief over de betekenis van de opstanding van Jezus voor mijn geloof. Wanneer ik deze brief schrijf denk ik niet alleen aan jullie als mijn eigen kinderen en kleinkinderen, maar ook aan jullie als een nieuwe generatie die op weg gaat in de 21e eeuw. Ik doe dat vlak voor Pasen 2001, midden in de werkelijkheid van het dagelijks leven.
Zojuist heb ik het journaal van acht uur gezien. Ik zag een blijde Prins Willem Alexander en zijn verloofde Maxima. Maar ik zag ook de beelden van het droeve drama in Oene, Kootwijkerbroek en andere plaatsen in ons land.

Doorgeven wat ik zelf kreeg
Het paasfeest is voor mij altijd een bijzonder feest geweest. Dat zit zo. Toen ik vroeger als kind in de evangelisatie in Kollum zat en mijn vader hield zijn paaspreken, dan begreep ik daar lang niet alles van. Maar wat ik voelde, was dat zijn prediking vol vreugde was. Dat ging niet vanzelf. Hij begon in mineur. Maar geleidelijk aan begon hij blijer te worden en dan liep dat uit op een jubel. Op zo'n moment kon je aan hem zien dat Jezus leeft. Paasfeest is voor mij het feest van de overwinning van God in Zijn Zoon Jezus Christus op de machten van het kwaad (schuld en zonde), van lijden en van dood, zoals die in deze wereld hun verwoestend spoor trekken. Machten, waar ik ook in mijn eigen leven dagelijks tegenaan loop.
Ik wil proberen aan jullie iets door te geven van het houvast dat mij in de opstanding van Jezus is geschonken, te midden van mijn eigen wankelend bestaan.
Hopelijk hebben jullie er iets aan. Hopelijk kunnen jullie er een beetje moed en inspiratie uit putten om als een nieuw geslacht verder te gaan op de pelgrimage naar het Koninkrijk van God.

Een paasloze wereld
Jullie leven en groeien op in een tijd die zo anders is dan de tijd waarin ik jong was. Met uitzondering van een enkele christelijke krant en omroep komt het paasfeest als zodanig niet meer voor in de doorsnee Nederlandse media. Dat is een weerspiegeling van de cultuur waarin we vandaag leven. Zeker, als je wilt kun je Pasen vinden, bijvoorbeeld via internet. Maar dan moet je wel zelf op zoek gaan. Het paasfeest als het christelijke feest bij uitstek is alleen nog maar als een randverschijnsel in onze maatschappij aanwezig. Er zijn nog maar heel weinig Nederlanders die weten dat we de zondag vieren omdat dat de dag is waarop Jezus is opgestaan. De paasdagen zijn de dagen van even vrij. Van even ertussenuit in Center Parcs met spetterende baden of naar de bloembollen. Het zijn de dagen waarop sportevenementen en muziekparty's plaatsvinden. In etalages van winkels en op de markt zie je kuikentjes en eieren als symbolen van de lente en het nieuwe leven. Maar die folklore heeft niets te maken met de opstanding van Jezus uit de doden. Hier en daar lees je in een tijdschrift of in de Verdieping van Trouw over een soort 'geloof' in een hoger leven, alles even vaag en ongrijpbaar. Daar moet je het dan mee doen. Ik heb er echt niks aan.
Bovendien word je ook bepaald niet vrolijk van al die verhalen in de kerk, waarin twijfel de toon zet. Het jongleren met termen als: de opstanding is wel waar maar niet echt gebeurd, of andersom en al die mist rondom het lege graf. Wat moet je ermee. Theologen die zeggen: het is allemaal iets van eeuwen geleden. Die bekennen: het ontroert me niet meer.
Het zijn evenzovele middelen om het laatste restje paasgeloof onderuit te halen. Het lijkt toch zo aannemelijk om te zeggen: wat is er veranderd in de wereld sinds de opstanding van Jezus? Toch niets? Mens en dier lijden op de Veluwe. In de grensgebieden van Israël en de Palestijnen maken mensen elkaar af. En laten we het dan maar niet hebben over het zinloze geweld in ons eigen land. Tot in de kerkelijke gezinnen toe.

Jezus leeft
Als jullie mij de vraag stellen: maakt het voor u in de praktijk van het dagelijks leven wat uit of Jezus al dan niet is opgestaan? Dan kan ik niet anders en wil ik niet anders dan die vraag met een duidelijk ja beantwoorden. De opstanding van Jezus is voor mij echt het allerbelangrijkste in mijn leven. Waarom? Omdat Jezus leeft. Als de Zoon van God. En Hij leeft als de Gekruisigde. Dat wil zeggen, dat Hij dwars door de dood is heen gegaan, door het absolute einde. Door die macht, waartegen alle mensen het moeten afleggen. Hij is erdoorheen gegaan. Hij is niet teruggekomen, maar er door heen gegaan. Hij heeft er een weg doorheen gebaand. Hij is die Weg zelf.
Hij is door mijn schuld, door mijn dood heengegaan. Ik bedoel: mijn leven is zonder Christus ten dode opgeschreven. Het is mislukt. Maar er is een relatie tussen mij en Christus, de levende Zoon van God. Een relatie door God zelf gelegd. Die relatie is een geloofsrelatie. Dat wil zeggen: ik heb de opgestane Heiland lief zonder Hem ooit gezien te hebben (1 Petrus 1 : 8). Omdat Hij zelf in mijn leven kwam. Ik heb Hem niet gezocht, maar Hij heeft mij gezocht. Hij is een levende realiteit in mijn leven. Ik bedoel dit niet als iets triomfalistisch, als een parmantige zet in een schaakspel. Nee, ik bedoel het als een uiting van diepe verwondering. Hoe is het mogelijk dat Jezus de Zoon van God voor mij de Levende is. Dat ik van Hem mag zijn. Dat ik dat geloven mag.

Twee werkelijkheden
Er zijn om zo te zeggen twee werkelijkheden in mijn leven. De ene werkelijkheid is die van de gebrokenheid, van de mislukking. De werkelijkheid van mijn aanvechting ook, van mijn getob met me zelf en met de wereld zoals ik die ervaar. De werkelijkheid van het onophoudelijke gevecht tussen mijn wetenschappelijke kritische instelling en mijn kinderlijk geloof in het Woord van God. De werkelijkheid van de strijd met de zonde, die zich op allerlei manieren in mijn leven vertoont. Waar ik het zo vaak van verlies. Waar ik zo moe van word.
Maar er is die andere werkelijkheid, van Jezus Christus, die leeft. In Hem staat heel die gebroken werkelijkheid in een ander licht. Wat in Hem werkelijkheid is, is de echte werkelijkheid. Omdat Hij is opgestaan, ben ik door Hem losgemaakt van mijn schuldige verleden en ben ik met Hem opgestaan in een nieuw leven. Dat geloof ik. Daarom zingt diep in mijn hart een paaslied van hoop.
Laatst zag ik het programma waarin (wijlen) ds. H. W. Riphagen te Harmelen zo'n eerlijk en heerlijk getuigenis gaf van de hoop op God in de laatste dagen van zijn leven hier op aarde. Hij stond daar in de kerk in Harmelen die hem lief was. Je zag hem naar de preekstoel kijken en later naar het bord met de portretten van de predikanten die de gemeente hadden gediend. 'Straks komt mijn portret daar ook te hangen', zei hij. 'Dan ben ik er niet meer. Het is voorbij.' 'Maar', zei hij, 'God gaat verder.' En in zijn ogen glansde iets van de ogen van de stervende Stefanus uit Hand. 7, die de hemelen geopend zag. Ontroerend.

En toch
Jezus leeft. Vroeger, toen ik mijn vader hoorde preken.
Jezus leeft. Vandaag nu ik zelf al zoveel jaren op de preekstoel mag verkondigen dat het Pasen is. Ooit zag ik een kindertekening van de opstanding van Jezus. Een open graf, twee engelen en een vlag ernaast. 'Waarom die vlag', vroeg iemand. 'Nou, het is toch feest', antwoordde het kind.
Jezus leeft.
Mijn paasgeloof is niet blind. Ik zie net zo goed als iedereen het leed, het onrecht, en de onverlostheid van deze wereld. Ik zie de oneindig droeve ogen van kinderen in Afrika die aids hebben en zullen sterven. Ik zie de brandende kerken en moskeeën op de Molukken. En het grijpt me aan. Het gaat echt niet goed in de wereld.
Ik zie tegelijk het walgelijke materialisme in ons eigen land. Mensen smijten met geld en vallen tegelijk over een dubbeltje. Angstaanjagend. Daar gaat alles door kapot.
Soms is de stem van Friedrich Nietzsche heel dichtbij. 'Waarheen is God. Ik zal het jullie zeggen. We hebben God gedood.'
Is dat zo? , denk ik dan. Nee, dat is een halve waarheid. De wereld, waarin wij leven, dat is inderdaad de wereld zoals wij die gemaakt hebben sinds Genesis 3. Maar God is neergedaald in deze wereld. O, als Hij toch niet midden in die poel van ellende was gekomen om een uitweg te banen. Wij hebben Jezus gedood, maar God heeft Hem opgewekt. Dat kan nooit meer ongedaan gemaakt worden. Wat zouden we toch moeten beginnen zonder de wetenschap dat er Een is die leeft. Die onze dood heeft overwonnen: Jezus. Ik kan er ook niets aan doen, maar Hij is de levende realiteit in mijn leven. Dankzij Hem is er perspectief, ook voor de wereld.

Een verloste tobber
Twijfel je nooit? Ach, ik ben een tobber. Dat weet je toch zo langzamerhand wel. Maar ik ben een tobber die weten mag dat mijn heil en dat van de wereld niet afhankelijk is van mijn getob.
Zo nu en dan zoeken mama en ik het graf van mijn ouders in Bleiswijk op. Jullie (over)grootouders. Daar staan we dan een poosje bij de grafsteen, waarop hun namen staan geschreven. Zij hebben mogen leven met Christus en zijn gestorven in Christus. Op hun grafsteen staat: Psalm 84 : 5 en 6, berijmd. 'Hij zal hun 't goede niet in nood, onthouden zelfs niet in de dood.' Dan denk ik: dat was toch niet alleen maar iets van vroeger, iets van hen. Dat geldt toch nog. En dan kijk ik naar opzij, naar de steen naast die van mijn ouders en lees: 'En God zal alle tranen van hun ogen afwissen.' En dan staan we daar en ik zeg met Luther tegen mama: midden in de dood, zijn wij in het leven. En dan gaan we weer terug naar de auto, het leven in. Zo een tobber ben ik en laat me maar zo eentje blijven. Tegelijk tobber, tegelijk verloste.

Vergeving
Lieve kinderen en kleinkinderen. Ik moet jullie bekennen dat jullie in mijn leven ook dingen hebben gezien die in strijd waren met dit getuigenis van het geloof in de Opgestane Christus.
Ik bedoel dit persoonlijk, maar ook als iemand van een generatie, die het er vaak slecht heeft afgebracht. Die bijvoorbeeld tot op de dag van vandaag ruzie heeft gemaakt in de kerk. Die te kort geschoten is als het er om ging te helen wat gedeeld is. En werkelijk, ik voel me vaak schuldig en machteloos. Ook als het gaat om SoW. Ik weet ook niet hoe het moet.
Vergeef het mij en ons. En laat je er niet door van de wijs brengen. Wij faalden vaak en toch, ondanks alles............... Jezus leeft.
Kijk naar Hem. In Hem zie je hoe het eenmaal zal zijn voor allen die in Hem geloven. Die met de gebrokenheid van hun leven tot Hem de toevlucht nemen.
Vaak ga ik achter ons oude kabinetorgel zitten. En dan zing ik daar zomaar wat oude en nieuwe liederen over God, die zijn hart liet zien in Jezus Christus. En ik zing de twijfel weg. Ik kan weer verder.

Doorgeven
Jullie staan in de lente van het leven. Jullie krijgen de fakkel van het paasgeloof aangereikt. Neem hem over. Doe er wat mee. En geef hem door. Aan jullie kinderen.
Probeer moedig te zijn. Blijf hopen. Ga door met liefhebben. Blijf niet in de zonde liggen, maar sta op met Christus in een nieuw leven.
Jezus leeft. Als de Levende komt Hij weer om te oordelen de levenden en de doden. Wie weet hoe spoedig. Bid: Kom Heere Jezus. En bid er bij: hoeft er dan niemand van ons achter te blijven.
Straks luiden de paasklokken. Ik hoop het paasevangelie opnieuw te mogen vertolken. Ik verlang er weer naar. Ik hoop dat het met jullie ook zo is. God maakt het vaak ongedacht en onverwacht feest.

Want nu de Heer is opgestaan
Nu vangt het nieuwe leven aan.
Een leven door zijn dood bereid.
Een leven in zijn heerlijkheid.

je vader
(W. VERBOOM)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen