Klein Pinksteren - feest van de volheid

Als Pasen en Pinksteren op één dag vallen

Deze korte ontmoeting van Jezus met de elf discipelen op Pasen loopt uit op een heel bijzonder gebeuren. Het wordt meteen ook Pinksteren. Klein Pinksteren is het wel genoemd. Pasen en Pinksteren op één dag? Dat kan toch nooit? Daar zitten toch vijftig dagen tussen?

Voor de tweede maal - bij wijze van afscheidsgroet nu - zegt Jezus: 'Vrede zij ulieden' (sjaloom). Hij is net binnen, maar staat ook meteen weer op vertrekken. Of misschien kunnen we beter zeggen, dat Jezus' tweede 'sjaloom' hier als een vertreksein is voor de Zijnen. 'Wees opgeruimd; Ik zegen u met de vruchten van Mijn volbrachte werk. Wel, zo kunt u er dan ook op uit. Zet de deuren open.

En dan maakt de Opgestane van de gelegenheid gebruik om Zijn jongeren uit te zenden. Reeds voor Zijn kruisdood heeft Hij hen nadrukkelijk gewezen op hun roeping om te getuigen. Denk aan Zijn laatste gesprekken in de opperzaal (o.a. Joh. 17, 18). Nu, op dezelfde dag dat Hij uit Zijn graf komt, maakt Hij opnieuw de vergaderplaats van de discipelen tot een 'uitzendbureau'.

Gods 'uitzendbureau'

'De Vader zond Mij', zegt Jezus tot Zijn volgelingen. Dat is steeds het grote en actuele thema van het Johannesevangelie. Jezus heet hier immers voortdurend de Gezondene des Vaders. Dat is Hij en dat blijft Hij. Gezonden om door Zijn bloed verzoening te doen. Gezonden om voor altijd te bemiddelen tussen God en mens. Dat houdt s niet aan op. Hij is 'de eeuwige Leraar der Kerk' (J. Calvijn).

Maar nu Jezus op het punt staat heen te gaan naar de Vader, komt er iets in het verlengde van Zijn zending op aarde te liggen. Jezus zegt: 'Zo zend Ik ook u'. 'Ik vaar op tot Mijn Vader en uw Vader' (vs. 17). Maar Ik zet Mijn werk op aarde tegelijk ook voort. 'Missio Dei' - zending Gods. Trek erop uit. Laat het overal horen, dat er een kruis op Golgotha heeft: gestaan en dat de dood en het graf zijn overwonnen. Wees Mijn gezanten: 'Mensen, Iaat u met God verzoenen' (2 Kor. 5 : 20). Zo hebben de apostelen de sleutels van het Koninkrijk der hemelen in handen. De Geest des Heeren maakte hen indachtig alles wat Jezus hen gezegd had. Daaraan hebben wij de Heilige Schrift te danken (Joh. 14, 26; 16 : 13v). Bovendien hebben zij het alom betuigd: 'Mensen, dit is de waarheid waarmee u leven en sterven kunt.' Dat is het dus wat de discipelen van Jezus te doen krijgen. En dit is het ook wat zij hebben gedaan. Met alle geweldige gevolgen van dien (vgl. Hand. 2, 37W). En ik mag er wel direct aan toevoegen, dat die zending door Jezus, ook mij aangaat. Mij als dienaar des Woords. En ook mij als gelovige in algemeen. Vanaf Pasen zit niemand meer thuis met de handen in de schoot. Niemand staat dan meer ledig op de markt.

In die machtige 'uitzendingsdienst' van Jezus' opstandingsdag wordt ons ook gezegd wat ons te doen staat. Het gaat om iets wat heel beslissend is. Jezus' volgelingen vertellen maar geen mooie verhalen. Een dominee in Amsterdam vertelt verhalen en hij zegt erbij, dat ze waar kunnen zijn, zonder dat ze echt gebeurd zijn. Maar daar

hebben we niet veel aan. Jezus' apostelen zijn door de Geest in al de waarheid geleid en zij hebben door de Geest de gave van het onderscheid gekregen. Dat wil zeggen, dat zij aan dezen het leven verkondigden en aan genen de dood. Het gaat erom dat mensen aan de weet komen dat hun zonden zijn vergeven. 'Zo gij iemands zonden vergeeft, die worden ze vergeven; zo gij iemands zondeii houdt, die zijn ze gehouden' (vs. 23).

De kern van de boodschap

J. Calvijn, die niets moet hebben van de roomse biechtvaders met hun 'toverachtige absoluties', schrijft: 'Dit is dus vooral het doel van de prediking van het Evangelie, dat de mensen met God verzoend worden en dit geschiedt door de genadige vergiffenis van zonden (2 Kor. 5 : 18). 'Zeker, de evangelieverkondiging gaat over alles. Het hele leven moet erdoor in beslag worden genomen. Maar het centrale is en blijft: de vergeving van de zonden. Vgl. ook Luk. 24, 47. De dienaren van het Woord vandaag maken zich vaak grote zorgen over de 'boodschap en de kloof. Ze durven haast niet meer de kansel op. Maar hebben zij eigenlijk wel iets anders te doen dan wat Petrus en Johannes te doen hadden? Hij, Jezus heeft ons geboden het volk te prediken en te betuigen...: ieder die in Hem gelooft, ontvangt vergeving der zonden door Zijn Naam (Hand. 10, 42V).

Zonden vergeven, dat kan God alleen (Ps. 32 : 2); 't is waar. Maar door de prediking wordt het voor elke boetvaardige zondaar, 'met zekerheid vastgesteld, dat onze zonden bij God niet gedacht worden' (J. Calvijn). Wie echter aan zijn zonden wil blijven vasthouden, die zal het ook weten. Niemand heeft het recht om hem te zeggen, dat het wel goed zit tussen God en hem.

Het klassieke formulier voor de bevestiging van de dienaren des Woords spreekt over het 'heerlijk werk van het herdersambt, omdat daardoor zo grote dingen worden uitgericht... Het is ook gans noodzakelijk om de mensen ter zaligheid te brengen'. 'Het is aan het Evangelie eigen allen tot de zaligheid te nodigen' (J. Calvijn).

Christus zendt Zijn jongeren erop uit.

Hij zendt in feite iedere gelovige erop uit. Laten een vader en een moeder in hun gezin 'biechtvader' en 'biechtmoeder' voor hun kinderen zijn. Laat ik in de verdorven maatschappij van de 21e eeuw door mijn gedrag tonen, dat ik 'van vergeven weet'.

Klein Pinksteren

De kamer waar Jezus' jongeren bijeenzijn - die eerste dag van de week - wordt door Jezus komst en woorden een uitzendbureau. Maar het mooiste komt nog. We lezen: 'En als Hij dit gezegd had, blies Hij op hen en zeide tot hen: 'Ontvangt de Heilige Geest' (Joh. 20, 22). Nu reeds. Houdt uw handen maar op. De Geest is de adem van God. Daarmee beademt Christus hier de Zijnen. Voorschot op, handgeld van wat aan Jezus' volgelingen bij de uitstorting van de Geest op het pinksterfeest in volheid wordt geschonken. En dat is maar niet: kracht om het werk te doen. Het is veel meer. Het is de Heilige Geest Zelf Die in hen komt wonen, Zijn Persoon, Zijn werkingen, Zijn bedieningen, Zijn gaven. Het kan niet op. Lees erover in 1 Kor. 12 : 3W. In Jeruzalem - in die kleine kring van volgelingen van Jezus - gebeurt het wat Ezechiël heeft voorzegd: 'Gij, geest, kom aan van de vier winden en blaas in deze gedoden, opdat zij levend worden' (Ezech. 37, 9). Het herstel van Israël is begonnen.

De Heilige Geest kan eerst geschonken worden, als Jezus is verheerlijkt (Joh. 7, 37). 'Juisf, zegt Johannes, 'daarom kan Hij nu komen.' De Heilige Geest in pinksterbediening is door Christus verworven. Hij heeft Hem ontvangen van de Vader. Hij deelt Hem nu ook uit (Hand. 2, 33).

Tussen twee haken. Het lijkt wel, alsof de evangelist Johannes niet weet van het gebeuren van Handelingen 2. Net zo min als we in dit Evangelie iets lezen over de hemelvaart. Zoals Lukas daarover schrijft. Of is dit gezichtsbedrog? Ja, het is gezichtsbedrog. Want hoe vaak lezen we in het Johannesevangelie niet, dat Christus zegt naar Zijn Vader terug te gaan (vgl. ook Joh. 20, 17). En in Johannes 20, 22 wordt het eigenlijk al Pinksteren. De discipelen krijgen in beginsel wat zij op de pinksterdag in volheid ontvangen. Zonder twijfel ervoeren de discipelen op de pinksterdag de uitstorting van de Geest als de volle verwerkelijking van die beademing door hun Meester op Zijn opstandingsdag. Toen waren zij echt en recht in het beademingscentrum van de Geest. Zoals God de mens, nadat Hij die uit het stof der aarde geformeerd had, de adem des levens in zijn neusgaten blies (Gen. 2, 7), zo wordt de nieuwe mens in Christus tot leven gewekt door de pinkstergeest. Johannes koppelt terug op het begin. Zo heeft hij dat ook reeds gedaan in hoofdstuk 1: i: 'In den beginne was het Woord...'.

Reanimatie

Zo ooit, dan worden wij er met Pinksteren aan herinnerd, dat wij om in het 'zendingswerk' staande te blijven, de Heilige Geest nodig hebben. J. Calvijn schrijft: 'Omdat geen enkel sterveling tot zulk een hoogst gewichtige taak bekwaam is, rust Christus hen toe met de genade van Zijn Geest.' Jezus weet, dat 'niemand een woord over Hem zeggen kan, zo de Geest zijn tong niet bestuurf (1 Kor. 12, 3). Geen 'Gaat dan heen...' zonder: 'Ik ben met u...'. Geen 'Gij zult Mijn getuigen zijn', zonder: 'Gij zult ontvangen de kracht van de Heilige Geest' (Hand. 1, 8).

Er is een vuur dat in ons brandt. 'Vlammen des Heeren.' 'Vele wateren kunnen deze liefde niet uitblussen..' (Hoogl. 8 : 6v). Dat vuur voelen wij in ons branden, ook als de tijden duister en bang zijn geworden. Het sterkt alle moedeloze herders en leraars tot hun taak. Het doet ons als hoorders van het Woord ervaren, elke keer als wij samenkomen onder dat Woord, dat wij ons bevinden in het beademingscentrum van de Geest van Pinksteren. Daar blaast Christus op ons. Daar worden wij steeds gereanimeerd.

Pinksteren levert geen halfheid op, maar volheid. Geen mensenvrees, maar vrijmoedigheid. Geest en leven. Daar gebeuren de grootste wonderen. Daar breken de strikken van zonde en dood. Daar is het: zeker weten.

In 1967 zei ds. L. Blok in de Sliedrechtse kerk in een pinksterpreek: 'In de Alblasserwaard zeggen de mensen nog wel eens: 'De Heere houdt Zijn kinderen klein'. Maar dat mag toch niet betekenen, dat we altijd maar lopen te klagen. U kunt van God een volheid krijgen. Uw psalmboekje is toch nog wel heel? Wel, zing dan vooral: 'Opent Uwe mond, eis van Mij vrijmoedig.' 'En Jezus zei: "Ik wil, dat Mijn schapen het leven hebben en overvloed hebben"' (Joh. 10, 10).

Bij de Heere gaat het er niet karig naar toe. Alle halfheid is de dood in de pot.

Eens ging ik langs het lage riet Dat ruisen kan en anders niet, Toen langs mijn pad een herder kwam, Die een van deze halmen nam En die besnoeide en besneed En maakte tot zijn dienst gereed.

Door dit gekorven rietje dat Als dood hij in zijn handen had, Die stemmeloze stengel zond Hij straks de adem uan zijn mond En als hij blies, zo zong het riet En als hij zweeg, verstomd' 't lied:

De zoete, pas ontwaakte stem Bestond en leefde slechts... door hem! (GUIDO GEZELLE)

Maarten Luther was eens met andere godgeleerden in gesprek over de zaak der Hervorming die door de keizer zeer werd tegengestaan. Toen was daar één van Luthers vrienden die het niet langer verwerken kon en mistroostig het gezelschap verliet. Maar even later kwam hij weer binnen, vrolijk en opgeruimd. 'Vrienden', zei hij, 'laat ons niet kleinmoedig zijn; want ik heb gezien, dat er zijn, die voor ons strijden en ons beschermen zullen en tegen elke macht onoverwinnelijk doen zijn'. 'En wie zijn dan wel die sterke helden? ', vroeg Luther. 'Wel', antwoordde de man, 'ik heb zojuist een paar kleine kinderen een gebedje horen doen en • een deel van de catechismus horen opzeggen onder leiding van enige predikantsvrouwen'. Zwakke vrouwen, kleine kinderen. Staat daarmee de zaak van de Hervorming? Jawel, want het behaagt de Heere door alle tijden heen om door hen Zijn zaak op aarde door te zetten.

C. DEN BOER, BARNEVELD

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen