'Wij worden vertroost'

Van de zevenhonderd leerlingen zijn er meer dan honderd weeskind. Eén op de zeven kinderen heeft dus geen vader en moeder meer. Ze zijn gestorven aan de gevolgen van aids. De meeste weeskinderen wonen bij een oom of tante. Vaak hebben die zelf ook kinderen die gevoed en gekleed moeten worden.

En als die ooms en tantes te ziek zijn om voor hen te zorgen? Of al zijn gestorven...? Dan is oma er soms nog... Het is echt geen uitzondering als oma tien of meer kleinkinderen in huis heeft!

De onderwijzers zitten met de handen in het haar. Hoe moet het verder met deze kinderen? Ze zijn verdrietig, terneergeslagen, raken ondervoed. En met leren gaat het ook niet meer zo goed. Wat is de toekomst voor deze kinderen?

Tanyaradzwa

Gelukkig is er in het dorp een groep van christenvrouwen die - met wat hulp uit het buitenland - eens per week zorgt voor een heerlijke, voedzame maaltijd. Aangrijpend is het om te zien hoe zo'n kleine honderd jonge kinderen (van zeven, acht, negen, tien jaar oud) bijna zwijgend hun bordje met maïspap, wat bonen en fruit verorberen. Zoveel mogelijk werken ze naar binnen, wantje weet niet of je morgen weer wat krijgt... Aangrijpend om jonge kinderen zo te zien. Zo onnatuurlijk.

Na de maaltijd leest één van de vrouwen op het grasveldje bij de school een stukje uit de Bijbel: 'Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven...' De vrouwengroep heet heel treffend Tanyaradzwa: wij worden vertroost.

Drama

Na de maaltijd voeren een paar kinderen een toneelstuk op voor de gasten uit het buitenland.

Of eigenlijk is 'toneelstuk' niet het goede woord. Het Engelse woord is 'drama', en dat is precies wat het is: een drama. Een groot drama. In huis is iemand ernstig ziek. Hij moet worden verzorgd en wordt steeds zieker. Familie, vrienden en buren komen op bezoek. Je leest de zorg van hun gezichten af. Ten slotte overlijdt de patiënt. Klaagvrouwen komen op bezoek.

Kinderen van tien jaar oud spelen dat het lichaam wordt afgelegd. Het verdwijnt onder een laken. Vrienden komen bidden en troosten. Er wordt een graf gedolven. De begrafenis komt. Iedereen huilt. Maar op de begrafenis wordt een prachtig lied gezongen. Stralend van blijdschap zingen de kinderen over Jezus, Die de dood heeft

overwonnen.

Ze buigen en komen naar ons toe en zingen ook voor ons een lied: 'What a friend we have in Jesus'... Als we bedanken voor hun spel en het prachtige zingen, zegt één van de kinderen: 'Wij willen dat u gelukkig bent'...

Het is een groot verschil waar je opgroeit. Als ouders wil je graag datje kind een onbezorgde jeugd heeft. Maar dat kan niet altijd. Wie geeft de weeskinderen van Nemazua een onbezorgde jeugd? Wie maakt hen gelukkig? En wie vertroost eigenlijk wie? Wie is mijn naaste? Misschien de kinderen van Nemazua wel.

A. VAN DER POEL, SECRETARIS AFRIKA GZB

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen