Hebben we nog iets met elkaar?

Het is alweer even geleden dat hij zijn verhaal kwam doen. Nico van 19, een meelevende jongen in de gemeente, had afscheid van de kerk genomen. Hij vertelde: 'Weet je, ik heb actief meegedaan en gezocht naar contact, maar ik heb me steeds heel alleen gevoeld. Er was niet echt aandacht voor me bij catechese en jeugdwerk. En bij huisbezoek trouwens ook niet. Vorige maand ben ik afgehaakt. Ik ga niet meer naar de kerk. En bij catechese en jeugdwerk zien ze me ook niet meer. Ik moetje eerlijk zeggen...: tot nu toe mis ik niets en niemand. Trouwens, volgens mij word ik ook niet gemist... Want niemand heeft mij opgezocht en niemand heeft mij iets gevraagd...!'

Hoe kan het gebeuren... Veel jongeren klagen over gebrek aan gemeenschap, zorg en aandacht voor elkaar. Anderen zeggen: 'Wat is het kil en koud, en vooral ook onpersoonlijk, binnen de kerk.' Je schuift aan in de kerkdienst en je loopt binnen bij catechese, maar een persoonlijk contact of een goed gesprek, waar heb je dat? Natuurlijk heeft dat ook met jongeren zelf te maken: hoe open zijn ze, en maken zij gemakkelijk contact. Maar dat is nu juist het punt waar het om draait.

Zijn wij er voor de zwakken en zien wij juist naar hen om, opdat ze niet afdwalen? Zien en zoeken met de ogen en het hart van Jezus. Het lijkt er veel op dat we in onze gemeenten ogen en handen tekort komen. Predikanten en ouderlingen zijn opvallend druk, maar ze halen het niet om voldoende aandacht en zorg te hebben voor iedereen. Veel pastoraat verschuift naar crisispastoraat. Als het misgaat, dan moet daar prioriteit (en vooral veel tijd) aan worden gegeven. Maar ook hierbij geldt: voorkomen is beter dan genezen.

De gemeente als lichaam

We lezen in de Bijbel bij herhaling over de christelijke gemeente als het lichaam van Christus, waarbij we elkaars leden zijn en Christus zelf het hoofd is.

Luther zegt daarover: 'Een prachtige en praktische vergelijking; dat lichaam hebben we altijd bij ons! Ieder lid doet zijn werk ten nutte van het andere lid en voor het lichaam. Het oog ziet wat de hand moet doen en waarheen de voet moet gaan en de voet draagt het lichaam, opdat het oog geen schade lijdt. Zo is steeds het ene lid voor het andere bezig en niet voor zichzelf.'

Niet voor zichzelf...?

Dat staat haaks op de tijdgeest en op wat mensen van nature doen. Christenen zijn echter geheel anders. De spannende vraag is of dat binnen de christelijke gemeente zichtbaar wordt in het oog en hart hebben voor elkaar. Hebben we de zorg voor de ander niet gewoon uitbesteed aan de ambtsdragers en de maatschappelijk werkers?

Het advies van Jethro

In Exodus 18 lezen we dat Mozes van z'n schoonvader Jethro een belangrijk advies krijgt. Mozes is van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bezig om leiding te geven aan het volk. Jethro heeft dat even aangezien en zegt dan: 'Waar ben je mee bezig? Je raakt overbelast en het volk lijdt er ook onder. Zoek onder het volk naar godvrezende mensen met de juiste gaven, en schakel hen in bij de zorg voor het volk. Eén over duizend, één over honderd, één over vijftig en één over tien.' Heel fijnmazige zorg dus. Nota bene één op tien.

Zou dit een aanwijzing kunnen zijn om meer samen gemeente te zijn? Kleine kernen waarin we oog en hart voor elkaar hebben. Samen opgenomen in het grotere geheel van de gemeente, waarbinnen predikant en andere ambtsdragers leiding geven aan het geheel en er vooral ook zijn voor moeilijke zaken.

Persoonlijke aandacht in het jeugdwerk

Een jeugdouderling mijmert...: 'Als iedere leidinggevende nu eens wat meer persoonlijk contact heeft met clubleden, wat zullen er dan veel 'herders' zijn voor de jeugd.' Hij stelt dit aan de orde in de kerkenraad en in een vergadering met leidinggevenden. Samen zoeken ze mogelijkheden om 'persoonlijke aandacht' in het jeugdwerk een plaats te geven. Ze spreken af dat elke leidinggevende ongeveer 5 tot 7 clubleden 'adopteert'. Concreet betekent dit: • gericht met clubleden contact zoeken, bijvoorbeeld: - voor en na het clubuur - tijdens de pauze - bij spel of knutselen; • problemen en zorgen signaleren en aandacht geven; • heel gericht voor jongeren bidden; • bij verjaardagen, maar ook bij verdrietige gebeurtenissen, iets laten horen.

Afgesproken wordt dat hierover regelmatig overleg zal zijn met de jeugdouderling. Zo kunnen ze samen als kerk vorm en inhoud geven aan 'pastorale zorg voor de jeugd'. Mogelijke momenten van extra zorg daarbij zijn: • rouw in het gezin • echtscheiding • een gehandicapte of langdurig zieke in het gezin • schoolproblemen • gepest worden. Als het te moeilijk wordt, kan worden doorverwezen naar ambtsdragers of hulpverleners.

Een nieuwe vorm van catechese

Een kerkenraad ontdekte dat de catechese te veel was uitbesteed aan de predikant. Het was hem aan te zien dat het hem zwaar viel, en de reacties van de catechisanten waren ook niet positief. Exact het beeld van Mozes en het volk.

Men besloot te gaan werken aan een nieuwe vorm van catechese. Nu bereidt de predikant samen met een aantal gemeenteleden (die daarvoor naar gaven zijn gezocht) een catecheseavond voor. Gezamenlijk wordt er ook uitvoering aan gegeven.

Alle catechisanten tussen 12 en 15 jaar komen op hetzelfde uur samen. Daarbij zitten zes tot acht tieners samen met een mentor in een vaste groep. Een mentor introduceert het thema voor de avond, waarna de predikant vanuit de Bijbel Iaat zien wat God ons hierover wil leren. Aansluitend raken

de mentoren met hun tieners hierover in gesprek, en proberen zo ook een relatie op te bouwen. Juist in de kleine groep groeit een stuk verbondenheid, waarbij tieners ervaren dat ze iets met elkaar hebben en er gewoon voor elkaar mogen zijn. Na afloop is er voor iedereen nog iets te drinken en tijd voor ontmoeting.

De mentoren kunnen bij deze opzet ook vorm en inhoud geven aan de meer persoonlijke aandacht die hierboven beschreven is bij jeugdwerk. Bij zo'n vorm van catechese raken jongeren minder vlug los van de gemeente, want er is iemand die er speciaal voor hen is.

Goede begeleiding en ondersteuning Bij de zojuist beschreven vormen gaat het natuurlijk niet vanzelf goed. Het is belangrijk dat er goed wordt nagedacht over het ontdekken van gaven in de gemeenten en over de manier waarop mensen deze gaven kunnen ontwikkelen. Gemeenteleden kunnen dan in een goed klimaat groeien naar een taak als leidinggevende of mentor, waarbij ze regelmatig worden begeleid en ondersteund.

Hier ligt vooral een taak voor (jeugd)ambtsdragers. Zij zullen proberen de gaven optimaal te benutten. In Efeze 4 : 12 gaat het over het toerusten van heiligen tot dienstbetoon. Een prachtige opdracht en een eerste verantwoordelijkheid voor ambtsdragers: anderen laten groeien in hun dienstbetoon.

Samen zorg voor de jeugd Zo bouwen we samen aan een stukje gemeente-zijn, waarbij we met elkaar onze gaven ontdekken en besteden tot eer van God, tot zegen van elkaar en tot heil ook van onszelf. Samen laten we ons leiden als leden van hetzelfde lichaam, met Christus als 'het hoofd'. Zo'n lichaam, zo'n christelijke gemeente, wordt zichtbaar in deze wereld (waarin iedereen vooral zichzelf zoekt en de naaste niet ziet). En... jongeren ervaren een stuk verbondenheid en warmen zich aan de onderlinge liefde in de gemeente.

JAAP GRAVELAND, STAFLID HGJB

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen