Tabitha (Dorkas)

Een der grootste steden van Israël is Tel Aviv-Jaffa. Het oude gedeelte heette in vroeger tijden Jafo en ook wel Joppe. Ooit heeft in deze plaats, aan de Middellandse Zee gelegen, Jona zich ingescheept om te vluchten voor het aangezicht des Heeren. Bepaald geen voorbeeld onder Gods volk. Dan Tabitha...

Ze heet een discipelin. Eén keer slechts komen we dat woord als zodanig tegen in de Bijbel. Discipelin betekent 'leerlinge'. En dat is Tabitha. Leerlinge op de school van de Heere Jezus. Daar heeft ze haar eigen krachten leren verachten en Christus als haar Een en Al leren achten. Rond deze tijd worden op de scholen de aanmeldingen gereedgemaakt voor het vervolgonderwijs. En anderen die examen gaan doen bezinnen zich op voortgezette opleidingen. Maar dat toch de school van de Heilige Geest niet vergeten zou worden.

Tabitha is een Aramees woord dat scherpziende, gazelle, hert of ree betekent. Lukas geeft de Griekse benaming erbij, Dorkas. Calvijn meent dat hij dat heeft gedaan om aan te geven dat de naam van deze Godzalige vrouw niet in overeenstemming is met haar karakter. Toch vraag ik me af of het niet eerder een erenaam is. Zingen we in Psalm 42 niet van het hijgend hert dat schreeuwt naar de waterstromen. 'Alzo schreeuwt mijn ziel tot God' voegt de dichter er dan aan toe. En wordt in Hooglied 2 : 9 de Liefste, dat is toch Christus, niet vergeleken met een ree en een welp der herten? Als echte christin mag ze toch ook op Hem gelijken vanwege de nieuwe geboorte die ze deelachtig is? Heldere ogen met schriftuurlijke visie en snel, volvaardig om het pad van Gods gebod te gaan.

Tabitha is een vrouw van leer en leven. De zaken op de school van de Heere Jezus geleerd zijn van hoofd in hart en handen terechtgekomen. Er staat dat ze vol van goede werken en aalmoezen was. Haar mond liep daar niet van over, het was praktijk. Ze deed het.

Met name heeft zij middels naald en draad veel betekend voor de weduwen te Joppe. U moet denken dat het aantal weduwen in dit havenstadje boven het gemiddelde lag. Denk maar aan het Katwijk, Scheveningen en Urk van vroeger dagen waar zoveel mannen een zeemansgraf vonden. Tabitha is er voor deze vrouwen. Ze vervaardigt kledingstukken voor hen. Voornamelijk rokken. Dat zullen geen uitdagende kledingstukken zijn geweest maar kleding waarbij de weduwen met een gerust geweten onder de mensen en voor God konden verschijnen. Ze zal de rok van het vlees bevlekt wel hebben gehaat...

Toch zal deze vrouw bij dat werk ook wel eens wat gezegd hebben zoals Priscilla de tentenmaakster. Met de moeden een woord ter rechter tijd! Dan zal ze de weduwen van Joppe hebben gewezen op de klederen der gerechtigheid die bij de Heere te ontvangen zijn om de naaktheid der zonde te bedekken.

Nu is het zo in de christelijke gemeente dat niet iedere vrouw met naald en draad overweg kan. Er zijn ook andere mogelijkheden om iets te betekenen en zo door godzalige wandel anderen voor Christus te winnen. Ook niet iedereen heeft zoveel tijd. Mooi blijft de ontmoeting van Kohlbrugge op huisbezoek. Hij kwam eens bij een jong moedertje die aan de haard zat en toezag op de pot die op het vuur stond, ondertussen ook ijverig aan het breien was, haar baby de borst gaf en bovendien aan haar groter kind een bijbelse geschiedenis vertelde. 'Wel, wel!', riep Kohlbrugge uit, 'pap koken, kousen breien, de borst geven en onderwijl nog uit Gods Woord vertellen - die vrouw doet meer goede werken dan ik van mijn leven gezien heb, meer dan allen wier lof in de wereld wordt verkondigd!'

Hoewel het bij Tabitha over een vrouw gaat die haar leven in dienst van God en de naaste besteedde mogen de mannen dit ook wel eens ter harte nemen die zo vaak druk zijn! In het Duitse Nümbrecht woonde meer dan een eeuw geleden de wat onbekende prediker Jacob Gerhard Engels. Deze man leefde zo dicht bij de Heerè dat hij bang was om zichzelf te laten fotograferen. Toen na zijn dood zijn paperassen bekeken werden vond met een papier met een dertigtal artikelen die voor hem leefregels waren. Eén ervan was: 'Ik wil als het kan geen dag laten verstrijken zonder iemand een plezier te hebben gedaan'. Kan dat van ons gezegd worden?

Tabitha wordt ziek en sterft. Ze wordt gewassen en in de opkamer neergelegd. Men maakt nog geen aanstalten voor de begrafenis die normaliter op dezelfde dag plaatsvindt. Er worden twee mannen naar het plaatsje Lydda gestuurd. Daar bevindt zich Petrus de apostel. Hij heeft mogelijk een woord van troost, en wie weet... daar in Lydda is toch onlangs Eneas genezen na acht jaar op bed te hebben gelegen... Petrus heeft toch in de nabijheid van de Heere Jezus verkeerd...

Petrus gaat direct mee naar Joppe. Even later staat hij in het sterfhuis te midden van de bedroefde weduwen bij het lichaam van Tabitha. Ze tonen hem de klederen die de overledene voor hen heeft vervaardigd. En in hen horen we de woorden van de Heere Jezus: 'Ik ben naakt geweest en gij hebt mij gekleed'. Zelf zal ze alleen maar hebben gevraagd: 'Wanneer bent U naakt geweest? '

Opeens drijft Petrus de weduwen uit. Precies als een paar jaar geleden zijn

Meester heeft gedaan ten huize van Jaïrus. Dan knielt Petrus neer en bidt. Hij heeft daarbij het gezicht van de dode afgewend. O, als hij ziet op de dood dan is er geen verwachting. Dan is er geen hoop. Maar hij richt het gebed tot de levende God. Daarna richt hij zich op, roept haar en vat haar bij de hand. Tabitha leeft weer. Het wonder heeft grote gevolgen omdat velen in de Heere geloven.

Wat een heerlijke troost ligt in deze geschiedenis besloten. Allereerst voor hen die verstaan midden in de dood te liggen, dood in de zonden en de misdaden. O z iende op henzelf is er geen hoop en v ; rwachting. Dan is er alleen maar ongeloof, ongevoeligheid en lust tot het kwaad. Maar Petrus heeft in het gebed zijn gezicht van de dood afgewend en op de Heere gezien. Zo spreekt de Heere ook vandaag tot dode zondaren: 'Wendt u naar Mij toe en wordt behouden!' (Jes. 45 : 22). En op een andere plaats: 'Doe uw mond wijd open en Ik zal hem vervullen' (Psalm 81:11). Die nodiging is niet aan het adres van monden van godzaligen maar van een goddeloos verbondsvolk waarvan Hij ook zegt: 'Maar Mijn volk heeft Mijn stem niet gehoord en Israël heeft Mijner niet gewild' (Psalm 81: 12).

Ook is dit een troostrijk woord in onze tijd waar in de kerk zoveel Tabitha's gestorven zijn of op sterven liggen. Waar er zo weinig te zien is van de echte praktijk der godzaligheid. Eerder goddeloosheid, kilheid, dorheid en liefdeloosheid. Zeker als de kerk vergeleken wordt met de eerste christengemeenten en de kerk der Reformatie in haar bloeitijd. Maar toch moet niet al te veel naar de doodsheid gezien worden maar op Hem en roepen tot Hem Die leven kan brengen te midden van de dood- Afzien van de dood zien naar de Levensvorst!

De mensen in Joppe riepen Petrus erbij. Dat hoeven wij niet te doen. Petrus weet van ons niet... Maar we mogen wel de Petra aanroepen, de Rotssteen des heils. En door Zijn opstandingskracht mogen dode zondaren weer leven. En mag gezongen worden met Habakuk: 'De HEERE HEERE is mijn Sterkte en Hij zal mijn voeten maken als der hinden...' (Hab. 3 : 19). Als een Tabitha, een Dorkas.

M. VAN KOOTEN, MONTFOORT

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen