Toegerust om staande te blijven?

Daarmee stelt hij ons een ontdekkende en kritische vraag. Ontdekkend: omdat het inderdaad om een geestelijke strijd gaat, die wordt gevoerd. Het zijn geen schermutselingen die niets voorstellen. We worden belaagd door de machten, de geestelijke boosheden in de lucht. Kritisch is zijn vraag ook. Ontbreekt ons niet het een en ander, waardoor 'de geest van onze cultuur' ook ons kerk-zijn en onze gemeenten binnendringt?

Vooral omdat het ons leven is binnengedrongen en we niet voldoende weerbaar zijn om de machten van onze tijd te weerstaan. Bovendien zou ik er aan toe willen voegen: ''Ontbreekt er niet iets aan onze wapenrusting, zodat we ook niet meer in staat zijn in onze situatie een zoutend zout te zijn? '

Veranderde situatie

De verandering in cultuur en politiek onder ons volk is danig. Tegenkrachten zijn voortdurend in de weer om de gemeente te bedreigen van buitenaf. Om de gemeente uit te hollen van binnen uit. Het bestaan van de christelijke gemeente is altijd bedreigd. Maar, in onze tijd ervaren we dat wel heel sterk. Sluipend zijn de tekenen van binnenuit. Kerkverlating aan de ene kant. Een voortdurende drang om aan te passen. Traditievorming aan de andere kant. Zelfvoldaanheid en gezapigheid. Spannende vragen worden aan de gemeente gesteld. De samenleving is ingewikkeld geworden. Iemand noemde het een 'moderne jungle'. Ons land heeft iets van een stuurloos schip. En waar is de oever?

In de loop van de vorige eeuw beheerste het corpus christianum min of meer onze samenleving. In onze hele leefomgeving waren duidelijke sporen aanwijsbaar van het christendom. Boeken als De eeuw van mijn vader van Geert Mak en Het bevindelijke nest van Wim Verboom zijn daar voorbeelden van. Dit corpus christianum is verdwenen. Vele sporen zijn uitgewist. Enkele zijn nog zichtbaar in bijv. het christelijk onderwijs en in de christelijke politiek. Maar, iedereen ervaart dat het smalle fragiele sporen zijn, die bovendien onder druk staan.

Daar komt bij dat we ons ook zeer nadrukkelijk wisten gedragen door het geloof, dat de kerk belijdt. Wij wisten ons deel van de kerk, die met de kerk der eeuwen haar ontwijfelbaar christelijk geloof belijdt. De kerk ging alle eeuwen door crises van geloven en belijden. Maar, steeds weer kwam ze erbovenuit. Ze beleed, hield haar belijdenis vast, wees de dwaalleer af. De crisis in onze leefwereld gaat echter ook de kerk niet voorbij. De vragen van buiten worden haar niet bespaard. En dat is het ergste niet. Maar ze is, mede hierdoor, innerlijk diep verscheurd. Binnen de kerk klinken niet alleen verschillende, maar zelfs tegengestelde visies. Waar is haar helder en krachtig getuigenis, haar eenvoudige en duidelijke geloofsbelijdenis? Haar voorzichtige maar herkenbare ethiek, gebouwd uit de bouwstenen die de Schrift haar aanreikt in Wet en Evangelie?

Pinksteren

Al met al reden voldoende om ons af te vragen of we voldoende toegerust zijn om de strijd tegen de machten die ons bedreigen, te kunnen voeren. Alle vanzelfsprekendheid is verleden tijd. Alle gemakzucht onmogelijk. We worden op de kernvragen geworpen. We stellen elkaar aan de vooravond van Pinksteren deze vragen. We herdenken de uitstorting van de Heilige Geest. De r Geest Die de gemeente vervulde, die mensenharten vernieuwde en bereid maakte de Heere te volgen. Als het moest tot in de dood.

Die uitstorting was voor de kleine principiële gemeente in Jeruzalem een bijzonder eer moment. En de gave van de Geest, de vervulling met de Geest dreef de broeders en zusters uit de schuilhoeken naar buiten. Zij getuigden van de Gekruisigde, Die was opgestaan. Zij werden toegerust om in een vijandige leefomgeving te staan als kinderen van God. Pinksteren stelt ons voor de vraag of wij de Geest van God hebben ontvangen, of Hij ook ons leven vervult en ons leidt. Waardoor we zijn verlost en bevrijd van geesteloosheid.

De situatie voor de jonge christengemeente in Efeze was zwaar. Zij heeft ook te maken met toenemende tegenkrachten. Paulus schrijft over 'overheden, machten, geweldhebbers van de wereld, duisternis van deze eeuw, geestelijke boosheden in de lucht 1 . Paulus noemt dat zelfs een strijd. En daarvoor wijst hij de gemeente van Efeze op voldoende toerusting, de hele wapenrusting van God.

Ondertussen blijkt dat er niets nieuws is. Ineens is dit woord van Paulus in onze situatie heel herkenbaar. De geestelijke strijd is niet alleen een strijd van twintig eeuwen geleden, maar een strijd waar de gemeente van nu midden in staat, waar we iedere dag mee te maken hebben.

Prof. Floor vraagt: 'Zijn reformatorische christenen voldoende toegerust? ' Hij schrijft dat in zijn boek in relatie met de gaven van de Heilige Geest in de gemeente. Zouden we daar de achilleshiel moeten zoeken? Charismatische christenen houden ons dat voor. Ze leggen daar de vinger bij. De gaven van de Geest functioneren niet. Daarom worden de kerken minder. Want, op deze manier wordt de Geest belemmerd.

Vervulling

Zouden we niet anders moeten beginnen? Als het gaat om voldoende toerusting om de strijd tegen de moderne duistere machten aan te kunnen, als het er om gaat 'staande te blijven', dan zal de eerste vraag niet die naar de gaven zijn. Wel is de vraag of we met de Geest van God zijn vervuld. Want, waar de Geest van de Heere woont, daar is vrijheid. En de Geest Zelf brengt Zijn eigen vruchten en gaven mee. Juist in de crisismomenten van de kerk was en is de Geest van God soms zo verrassend en overvloedig aanwezig. In de toerusting van de smalle gemeente. Hoewel klein, heeft ze dan grote geestelijke kracht in de Heere.

De wapenrusting Gods bestaat in het aangekleed worden door de Geest met: waarheid, gerechtigheid, bereidheid om getuige van het Evangelie te zijn, geloof en zaligheid, het Woord van God. Voordat we de vraag naar de gaven van de Geest stellen, stellen we eerst de vraag naar de vervulling met de Geest van God in ons leven. We zijn niet weerbaar, als we glad en simpel godsdienstig leven. Dan valt het huis van kerk en gemeente in elkaar. Het heeft geen leven, geen adem, niet de wind van de Geest in zich. Van mezelf mis ik de kracht om te 'weerstaan'. Daarvoor heb ik vervulling nodig met Gods Geest. Dat is geen vaag besef en ook geen overspannen extase, maar een persoonlijk ontvangen van de Heilige Geest. Hier klopt de belijdenis van de kerk. De Heilige Geest Die mij vervult, maakt mij van harte gewillig en bereid om voor de Heere te leven.

Met Pinksteren kwam de Geest op een bijzondere manier. Hij werd uitgestort. Met volle stromen kwam Hij neer. Duizenden mensen werden vervuld. Wij moeten ons afvragen waar de toevoerkanalen verstopt zitten. Waarom Gods Geest in ons leven, de gemeente, de kerk, de kerken, zo weinig uit de voeten kan. De Geest van God, als geschenk van God, ontvangen we in het geloof. Hij vraagt geloof, overgave, gehoorzaamheid.

Niet voldoende toegerust om de strijd tegen de machten aan te gaan, ligt in onze geslotenheid voor het werk van de Geest! Ligt in onze eigen dubbelheid. De gemeente die bidddend uitzag naar de komst van de Geest, werd op een bijzondere manier verrast door

de stromen van de Geest. Ze waren vol van Gods Geest, ze waren verzegeld met de Geest.

Toerusting

Deze verzegeling en de vervulling met Gods Geest is de kern van de toerusting om in onze tijd weerbaar te zijn tegen de machten die ons bedreigen. Met verandering van kerkelijke structuren, in elkaar schuiven van structuren, lossen we niets op. Een nieuw Pinksteren lost onze armoede op. Nee, heilsfeiten hoeven niet herhaald te worden. Anderzijds zien we in Handelingen en in de brieven ook dat de Geest van God op bijzondere manieren een weg baant in speciale situaties. Er zijn crisismomenten waarin Gods Geest krachtig wordt over mensen die vurig naar Hem verlangen. Ik denk aan de Reformatie, ik denk aan bepaalde momenten in de geschiedenis van de zending. In bijzondere omstandigheden baant Gods Geest ook een bijzondere weg, kiest God voor een krachtige doorwerking van Zijn Geest.

Het is een spannende vraag in hoeverre wij in de barre omstandigheden van vandaag daar werkelijk om verlegen zijn. We hebben zo'n doorwerking van Gods Geest dringend nodig. We kunnen haar niet missen. Een gebrek aan verootmoediging en schuldbelijdenis staat ons in de weg. We zien, we verstaan niet werkelijk de tekenen van de tijd. De ernst ervan dringt niet werkelijk tot ons door. Daarom verenigen we ons niet in gebed. Waar we ons samen tot God wenden, in de crisis van de kerk, in de duisternis van de cultuur, daar is hoop. Hoop dat Gods Geest ons de leiding uit handen neemt. Ons leegmaakt om ons vol te maken. In Handelingen 4 : 31 worden

allen in de vergadering van de gemeente bij elkaar vervuld met de Heilige Geest. En zo worden ze toegerust. Dan komt de Geest ook met Zijn krachten én met Zijn gaven. We geloven dat Gods Geest ook nu met dezelfde vervulling, met dezelfde krachten Gods kerk kan vervullen en doorstromen. We hebben Gods beloften mee. Calvijn schrijft aan het eind van zijn uitleg van 1 Korinthe 12 dat we vooral zouden staan naar wat het meest nuttig is in onze tijd. Dat is: de kracht van Gods Geest, Zijn leiding, Zijn vruchten, Zijn gaven om de tijd te doorzien, en om de machten die ons bedreigen, te weerstaan in de kracht van Christus. Er is niet alleen 'werkelijke verlossing uit werkelijke verlorenheid' (Van Ru- Ier), maar er is ook werkelijke weerbaarheid in een werkelijke strijd. In de kracht van Christus, vervuld met de Geest van God.

G. D. KAMPHUIS, AMSTELVEEN

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen