Israëls ongeloof

[n.a; v. Romeinen 10]

Paulus is bedroefd, omdat het overgrote deel van het Joodse volk niet in Jezus als de Messias geloofde (Rom.g:2). Het volk dat God Zich had verkoren tot Zijn eigendom, had Zijn liefde in Jezus niet herkend en niet erkend. Hoe kon het toch dat Israël in ongeloof Jezus verwierp?

Het is goed om op te merken in welk kader Paulus hierover schrijft. Niet kil of afstandelijk, maar bewogen. In zijn hart is toegenegenheid voor zijn ongelovige volksgenoten. Toegenegenheid of welbehagen betekent liefde van binnenuit. Gods welbehagen in mensen is zichtbaar geworden in de geboorte van het Kind van Bethlehem. Zo heeft Paulus liefde tot zijn volk en bidt hij tot God voor heel Israël (vs.i). In dit kader komt het ongeloof van Israël aan de orde.

Dit is de enige legitieme manier. Wanneer wij op deze manier over Israëls ongeloof spreken, dan zeggen we niet dat de tijd van Israël voorbij is en de christelijke kerk de plaats van Israël heeft ingenomen. Nee, dan zijn we van binnenuit bewogen. Dan worstelen we met het raadsel van Israëls ongeloof. En we bidden voor het volk dat nog steeds door God bemind wordt. Opdat Israël zal zalig worden!

Er is maar één manier om zalig te worden. Dat geldt voor de Jood en de heiden. Er is immers maar één smalle weg die eindigt in Gods heerlijkheid. Niemand anders dan Jezus is 'De Weg'! Hij is dat op een volkomen en unieke wijze. Door Zijn lijden en sterven aan het kruis heeft Hij de schuld betaald en de zonden verzoend. Hij heeft alles volbracht, zodat door Hem de weg tot de Vader geopend is. Alleen door het geloof in de Heere Jezus wordt een zondaar zalig. Alleen door te vertrouwen op Zijn volkomen werk als Middelaar in onze plaats. Jezus, Zaligmaker, hoe heerlijk is deze enige Naam tot zaligheid. Die Naam wordt verkondigd. En een ieder die deze Naam aanroept, zal zalig worden (vs.13)

Paulus verkondigde de ene Naam Jezus in de heidenlanden. In iedere plaats ging hij eerst naar de synagoge. Pas als de Joden zijn boodschap niet meer wilden horen, ging hij naar de heidenen. Vele heidenen kwamen tot geloof in Jezus. Slechts enkele Joden erkenden Jezus als Messias. Maar waarom waren zoveel Joden ongelovig gebleven? Hoe was het toch mogelijk dat Gods eigen volk in Jezus niet de beloofde Messias heeft gezien? Waar lag dat aan? Israël had toch veel voorrechten?

God had met Israël Zijn verbond gesloten. Aan de Joden waren de woorden Gods toebetrouwd. De Heere stuurde hen Zijn profeten. Zij riepen telkens terug tot de Heere en Zijn dienst. Zij bevestigden door nieuwe profetieën dat de Messias zou komen. En toch geloofde het volk niet in Jezus als Gods Gezalfde. Waar lag dat aan? Dat lag niet aan Gods Woord van genade dat de Joden verkondigd is (vs.18). Maar de godsdienstige Joden konden niet los komen van hun eigen gedachten over 'rechtvaardig zijn voor God'. De Heere had gezegd: 'Doe dat en gij zult leven'. En de Joden probeerden in eigen kracht rechtvaardig te zijn voor God (vs.4). Zij wilden voor God aangenaam zijn, door zélf Gods geboden te vervullen. Zij zochten een eigen gerechtigheid voor God door hun eigen gehoorzaamheid aan de wet.

Ook nu proberen godsdienstige Joden in een goede verhouding te komen met God door te leven naar de wet van Mozes. Maar zou dit ook onder godsdienstige kerkmensen zo kunnen zijn? Misschien proberen wij onszelf voor God op te knappen. Want van genade alleen leven, dat ligt ons niet. Paulus heeft in Romeinen 3 duidelijk een streep gehaald door alle menselijke activiteit om voor God rechtvaardig te zijn. Heel de wereld, dus heiden én Jood, is verdoemelijk voor God. Er is slechts één manier om rechtvaardig te zijn voor God. Dat is door de geschonken gerechtigheid van Jezus Christus. Alleen door het gelovig omhelzen van Hem, Die in de plaats van zondaren Gods wetten volkomen heeft gehoorzaamd en de straf van de zonden wilde dragen.

Wat de meeste Joden in Paulus' dagen niet zagen en vele Joden nu nog niet zien, is dat de wet van God als doel heeft: Christus! Hij is het (doel)einde der wet. (VS.4J. Mozes sprak van Christus. Hij is de enige mens die Gods wet volkomen gehouden heeft en daarom leeft! Hij is de enige Die voor God rechtvaardig was en is. Wie in Jezus gelooft, ontvangt Zijn gerechtigheid en is in Hem rechtvaardig voor God.

Israël ongeloof was dat het wel ijverig was om Gods wetten te houden, maar geen oog had voor Jezus de Christus. De Joden hadden het evangelie wel gehoord, maar niet in geloof aangenomen. Toen ging God vanwege het ongeloof van Israël met Zijn evangelie naar de heidenen (Rom.iiai). Wat hebben wij gedaan met het evangeliewoord dat ons verkondigd is? Mag u roemen in Gods genade in Jezus Christus? Mogen wij weten dat wij in Hem rechtvaardig zijn voor God? Niets uit ons, maar alles uit Hem? Dan hebben wij Hem gevonden, maar niet omdat wij uit onszelf Hem zochten (vs.20).

Hoe gaan we dan om met Israëls ongeloof? Niet vanuit de hoogte, maar biddend bewogen met Israël. Verlangend om Israël jaloers te maken op het heil dat wij in Jezus Christus mochten ontvangen. Wij weten dat God Zijn

volk Israël niet heeft afgeschreven, ook al zijn veel Joden in ongeloof verhard. Hij heeft de gehele dag Zijn handen uitgebreid tot een ongehoorzaam en wedersprekend volk (vs.21). Laat dit ons gebed in de binnenkamer en

op de kansel intensiveren. Wie weet van Gods grote genade, gunt die genade aan alle mensen, zeker ook aan Gods eigen volk: de Joden. Aan Israëls ongeloof komt een einde! God zal op Zijn tijd vervullen wat we lezen: 'En al-

zo zal geheel Israël zalig worden.' (Rom.n:26).

A. JONKER, BAARN

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen