Ze hebben wat in te brengen!

De verschillende jeugdkerken die er in Nederland zijn, hebben dat laatste begrepen. Ze doen er alles aan om jongeren volop in te schakelen. En met resultaat! Veel jongeren voelen zich er thuis en hebben het gevoel dat ze werkelijk van betekenis zijn. Aan dit aspect moeten gevestigde kerken aandacht geven. Want waaruit blijkt concreet dat wij de inbreng van jongeren van waarde achten? In de eerste twee artikelen is uiteengezet waarom jongeren een volwaardige én eigen plek in de gemeente innemen. In dit derde artikel van deze serie gaan we na ivelke inbreng en betekenis jongeren kunnen hebben in het samen gemeente zijn.

Ontvangen

Om te beginnen komt het erop aan hoe we naar jongeren in de gemeente kijken. We doen er als leidinggevenden in de gemeente veel aan om jongeren tot de Heere Jezus te leiden en te laten groeien in geloof, bijvoorbeeld door middel van catechese en clubwerk. Maar hebben we daarbij niet de neiging om te veronderstellen dat ze pas meetellen als ze volwassen zijn? Hoeveel waarde hechten we aan het persoonlijk geloof van een kind of een jongere op dit moment? Jezus zelf houdt ons de spiegel voor: kinderen zijn geen objecten waarin je alleen maar moet investeren, maar mensen van wie iets kunt ontvangen én leren (Markus 9 : 36-37 en Lukasi8 : 15- 17)Als de zaken er in het geloof zo voor staan, dan betekent het ook dat de gemeente de taak heeft om jongeren een centrale plek te laten innemen, omdat ze anders zichzelf - als Lichaam van Christus - tekort doet, of misschien wel 'gehandicapt' is. Jongeren moeten de ruimte krijgen om te participeren in de breedte van de gemeente en moeten ingewijd worden in de verschillende aspecten van het gemeente-zijn (zie vorige artikel). Alleen dan kan de gemeente ook daadwerkelijk ontvangen wat haar in kinderen, tieners en jongeren geschonken is.

Praktijkschool

Wie ervan overtuigd is dat kinderen, tieners en jongeren van betekenis zijn voor de gemeente, zal ook actief zoeken naar mogelijkheden om hun inbreng te garanderen. Wat dat betreft zou je de gemeente kunnen vergelijken met een praktijkschool: al doende wordt er met én van elkaar geleerd. Alle vormen van onderwijs zijn daarbij gericht op de vraag: 'Hoe word en ben ik een discipel van Jezus, met de mogelijkheden die Hij mij geeft? '

Het bijwonen van de lessen (erediensten, catechese, clubavonden et cetera) is op zichzelf dus niet voldoende. De leerdoelen liggen 'hoger'. Om die doelen te kunnen bereiken, is het van belang dat de juiste voorwaarden worden geschapen. Wordt er ruimte gegeven om te leren? Mag er 'gefaald' worden? Is het onderwijzend personeel bereid om in de persoonlijke geloofsontwikkeling van het kind te investeren? Durft men van elkaar te leren? Wil er een positief onderwijsklimaat in de gemeente zijn, dan moeten deze vragen ook besproken worden.

Ingeschakeld

Het praktijkonderwijs in de gemeente begint trouwens al vroeg, in de kinderleeftijd. Want wie daar de mogelijkheden laat liggen, zet de toekomst van de gemeente op het spel. Neem bijvoorbeeld de kinderclub. Het is uiteraard de taak van leidinggevenden om kinderen door middel van een goed programma in te wijden in geloofsgeheimen. Maar daarbij kunnen kinderen op hun beurt ook volledig participeren. Het samen bidden is één mogelijkheid. Een leidinggevende kan vanuit zijn eigen persoonlijke relatie met God laten zien wat bidden is (inwijden). Maar een leidinggevende kan net zo goed aan een kind vragen om zelf mee te bidden (participeren). Wederzijds wordt er dan van elkaar geleerd. Of neem de eredienst. Een ideale mogelijkheid om het lezen van de Bijbel met elkaar te oefenen. Het geven van een eenvoudige leesopdracht (bijvoorbeeld: geef in eigen woorden weer wat er staat in..., onderstreep de werkwoorden eens, wat zegt God jou in dit gedeelte), kan al voldoende opleveren. De vragen en antwoorden van kinderen, zullen de ouderen op hun beurt mogelijk weer verrassen.

Misschien vraagt deze aanpak erom dat we onze vanzelfsprekendheden wat loslaten, maar we geloven toch dat praktijkonderwijs noodzakelijk is? Constateren dat de jeugd van tegenwoordig niet meer dagelijks leest in de Bijbel of hardop durft te bidden, vraagt om vroegtijdige investering van onze kant.

Bevragen

Welke inbreng kunnen de tieners van de gemeente hebben? Soms kun je het gevoel hebben dat je aan tieners meer moet geven dan je van ze kunt ontvangen. Wie omgaat met tieners, komt immers ook in aanraking met veel vragen, met twijfel en soms met kritiek. Toch hebben we als gemeente (dus niet alleen de ouders) wel de verantwoordelijkheid om daaraan ruimte te geven. In de tienerleeftijd wordt sociologisch gezien namelijk bepaald of iemand wel of niet op de weg van het geloof wil gaan. Wie bijvoorbeeld tijdens catechisatie de moeite neemt om een tiener echt te bevragen op z'n geloof of zijn kijk op bepaalde zaken, zal er ook veel van kunnen leren. Op z'n minst leer je ervan om zelf dingen te verantwoorden. Tegelijkertijd zijn er ook tieners die op een enthousiaste manier blijk geven van hun geloof in Jezus Christus. Oké, misschien zouden oudere gemeenteleden voorkeur geven aan een iets andere verwoording, maar toch. Geef ruimte aan hun geloof en wees niet onnodig kritisch. Laat het getuigenis van een tiener (bijvoorbeeld op een gemeenteavond) ouderen stimuleren om te volharden in het geloof.

Stageplekken

Na een aantal onderwijsjaren is het tijd dat jongeren (jongvolwassenen) daadwerkelijk hun verantwoordelijkheid voor de gemeente leren dragen. Met elkaar dient er gezocht te welke plek iemand kan innemen in de gemeente van Christus. Door middel van een soort stage kan dit doel concreet gerealiseerd worden. Laat bijvoorbeeld belijdeniscatechisanten een jaar lang op verschillende (stage)plekken in de gemeente ervaring opdoen. In het jeugdwerk, maar ook breder: in het evangelisatiewerk, het kringwerk, het bezoekwerk, het diaconale werk, et cetera. Ze draaien daarbij niet alleen mee, maar nemen ook bepaalde taken voor hun rekening. Er is dus sprake van volledige participatie in de verschillende onderdelen van het gemeentezijn. Ervaringen worden in deze periode voortdurend met elkaar gedeeld en samen wordt er nagegaan waar en hoe God die persoon het beste kan gebruiken.

Een ideaal plaatje? Misschien wel, maar toch: het is een investering waard om jongeren te leren hun verantwoordelijkheid voor de gemeente op zich te nemen en daarbij voldoende mogelijkheden te bieden. Koste wat kost moet voorkomen worden dat ze zich geleidelijk aan terugtrekken of kijken hoe anderen het in de gemeente doen.

Inspanning

Kinderen, tieners en jongeren een volwaardige plaats geven in de gemeente, gaat niet vanzelf. Het vraagt om beleid van de gemeente. Het vraagt om ontvankelijkheid voor jongeren. Maar het levert ook oneindig veel op! Neem dat tenslotte maar aan van Jezus zelf: 'En een kind nemende, stelde Hij dat midden onder hen, en omving het met Zijn armen, en zeide tot hen: Zo wie één van de zodanige kinderen zal ontvangen, die ontvangt Mij; en zo wie Mij zal ontvangen, die ontvangt Mij niet, maar Hem die Mij gezonden heeft.'

Diane Palm STAFLID HGJB

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen