Opstanding en opwekking

Leven onder het wuiven van de Eersteling
Het beeld is bekend: in Israël werden vanouds de eerste halmen van de nieuwe oogst in de tempel aan de HEERE toegewijd. De eerstelingsgarve werd vanuit één middelpunt naar alle kanten bewogen. Zo wuifden de eerste rijpe halmen als het ware over het hele land als voorbode van de gehele oogst. 'Och, dat men op deez' eerstelingen een rijke oogst van voorspoed zag.'
Prof.dr. A.A. van Ruler schreef hierover: 'Zo is Jezus Christus de Eersteling: Hij wuift over allen die ontslapen zijn; over het gehele dodenrijk en over de wijde dodenakker; over deze aarde, die een dal vol dorre doodsbeenderen is'.
De gelovigen staan intussen nog als halmen op de akker. Soms neergeslagen door de storm, dan weer haast verzengd door de hitte, dan weer bijna vergaan door de regen, en toch weer opgeheven in het zonlicht. Wij zijn hier en nu nog aan de dood onderworpen en aan de verdrukking prijs gegeven. Echter, de Vader zwaait boven onze benauwdheden de Eerstelingsgarve, Christus. We leven onder het wuiven van de Eersteling, dus we leven in gegronde verwachting. Vanuit Pasen als Gods voorgoed begonnen begin leven we de komende Koning en het voltooide Koninkrijk tegemoet.
Het Paasevangelie jubelt dat Christus is opgewekt door 's Vaders macht en dat Hij is opgestaan in eigen kracht. Die beide woorden hebben we nodig om de rijkdom van het Paasfeit te benaderen.
Opstanding is geweldig, opwekking is nog heerlijker.
Bij 'opstanding' zie ik Jezus als de sterke Held die alle machten van dood en duisternis heeft overwonnen.
Bij 'opwekking' zie ik de drie-enige God aan het werk. Zonder voorbehoud schaart God zich achter de Gekruisigde, ja Hij laat zien zelf de Gekruisigde te zijn! Heel Jezus' getuigenis dat Hij de Zoon van God is, de beloofde Messias, wordt bevestigd door deze opwekking. Pasen is dan ook terecht genoemd het Amen van de Vader op Jezus' kruiswoord 'Het is volbracht'. En het is ook de Heilige Geest die Jezus opwekt uit de doden (Rom. 1:4). Pasen is voluit trinitarisch werk. Wat de drie-enige God hier doet, is doorslaggevend voor verleden, heden en toekomst.

Aanvechting en zekerheid
De apostel Paulus heeft in 1 Korinthe 15 met een krachtig en kernachtig betoog aangegeven dat alle hoop op toekomst na de dood en op de toekomstige overwinning over de dood staat of valt met Jezus' opwekking. Als Pasen een fabel was of een louter geestelijk gebeuren (dus wanneer Christus niet lichamelijk uit het graf verrezen zou zijn), dan was de christelijke verkondiging een slag in de lucht. Een placebo, zou de dokter zeggen. Een flesje met een duur uitziend etiket, maar er zit alleen maar water met een kleurtje of smaakje in. De patiënt denkt dat hij een werkzaam medicijn inneemt, terwijl het in feite slechts illusie en suggestie is. Daar kan dan ook nog wel een bepaalde werking van uitgaan, maar effectieve genezing van de kwaal vindt niet plaats.
Als Christus niet is opgewekt, is de hoogste wijsheid 'laat ons maar maken wat er nog van te maken valt, geniet van het leven want het duurt maar even en daarna ... dood is dood.' Als Christus niet zou zijn opgewekt, dan zouden onze geliefde doden die in de Heere ontslapen zijn, verloren zijn. Want dan is het kruis van Golgotha alleen maar het tragische einde van een mislukte idealist.
Over het heilsfeit van Pasen heerst volstrekte zekerheid onder alle oprechte christenen van alle tijden. Deze zekerheid is beslist geen vanzelfsprekendheid. Wie vanzelfsprekende dingen zegt, trapt open deuren in. Wie de opwekking van Jezus belijdt, spreekt van de opening van een voor heel de mensheid hermetisch gesloten deur door Gods kracht. Daarom blijft dit belijden een aangevochten zaak. Wij lopen immers altijd weer tegen die blinde muur van de dood op en ervaren telkens dat geen mens zich bevrijden kan uit de banden van de dood. Dat geen mens uiteindelijk opgewassen is tegen deze laatste vijand, dat we geen geweer hebben in deze strijd. Resoluut weerspreekt de apostel alle ongeloofstemmen. Niet minder krachtig zal de christelijke kerk dat vandaag hebben te doen, bijvoorbeeld tegenover hen die beweren dat het dode lichaam van Jezus niet weer levend geworden zou zijn, maar gewoon tot ontbinding is overgegaan. Vele theologen beweren dat 'het lege graf' niet van belang zou zijn voor het christelijk geloof. Je zou toch wel aan Pasen kunnen vasthouden zonder 'de traditie van het open graf'. De Paasverhalen zouden de overtuiging uitdrukken dat de zaak van Jezus voortgang heeft en dat Hij zelf, net als elke gelovige, eeuwig bij God leeft. Daarvoor zou geen opwekking van het lichaam nodig zijn.
Dit is echter een drogreden en een ernstige dwaling die in kerk en theologie niet getolereerd kan worden. De kerk were hier wat haar belijden weerspreekt. Zonder Paasgebeurtenis kan er van Paasbetekenis geen sprake zijn.

Lijn naar de toekomst
Het gaat ons in dit artikel echter niet allereerst om bestrijding van dwaalleer. Liever trekken we positief vanuit het beleden heilsfeit van Pasen lijnen naar de toekomst. Een van de vele eretitels die in het Nieuwe Testament aan Christus worden gegeven, is de Eerstgeborene uit de doden (Kol. 1:18; Openb. 1:5). In 1 Korinthe 15:20 heet Hij 'de Eersteling van degene die ontslapen zijn'.
Beide benamingen hangen nauw samen. Over de aanduiding Eersteling schreven we al. Bij Eerstgeborene denken we aan een gezin. Jezus is de oudste Broeder. Zoals Hij tot het nieuwe leven van de opstanding gekomen is, zo zullen vele broeders en zusters in zijn voetspoor volgen. Hij heeft als het ware de baarmoeder geopend. Jezus als Eerstgeborene en Eersteling is dus geen eenling, geen eenzame uitzondering die de regel van 'dood is dood' alleen maar zou kunnen bevestigen. Eenling is geenling, één zwaluw maakt nog geen zomer. Maar de opwekking van de Eersteling uit de doden stelt juist de wet van dood en verderf ten principale buiten werking. Jezus is de Eerstgeborene onder vele broeders (Rom. 8: 8), omdat vele, namelijk alle gelovigen, aan Zijn beeld gelijkvormig zullen worden.
Hoezo is Jezus de Eerste? Er zijn toch wel eerder mensen uit de dood teruggeroepen, bijvoorbeeld Jezus' vriend Lazarus? Jawel, maar de opstanding van Lazarus is van geheel andere orde dan die van Jezus. Met de 'lichamelijke opstanding' van Christus is niet bedoeld dat Zijn lichaam, na twee etmalen klinisch dood in het graf te hebben gelegen, opnieuw begon te functioneren, zoals het daarvoor had gefunctioneerd. Er wordt dan ook, in opvallend contrast met Lazarus, niet verteld hoe Jezus uit de doeken gaat en het graf uitwandelt. Lazarus stond op aan deze zijde van de dood, Jezus aan gene zijde.
Lazarus had de dood nog weer voor zich, Jezus heeft de dood voor eeuwig achter zich. Lazarus was een voorteken, Jezus is de Voorloper.
Lazarus was een uitzondering die de regel bevestigt (namelijk dat de dood definitief is). Jezus is de Eersteling die een nieuwe werkelijkheid inaugureert (namelijk dat de dood overwonnen is).
Lazarus moest na verloop van tijd opnieuw sterven.
Het is mogelijk dat Christus chronologisch gezien niet de eerste is geweest
met een nieuw, onvergankelijk opstandingslichaam. Denk hierbij aan de gestorven heiligen die direct na Jezus' sterven zijn opgewekt (Matth. 27:52, 53) alsook aan Henoch en Elia (bij Mozes ligt het nog weer anders) in het Oude Testament. Wanneer deze broeders en zusters al eerder een verheerlijkt lichaam hebben ontvangen, kunnen we dat zien als een voorschot op de opwekking op de jongste dag en hebben zij dat te danken gehad aan het heilsfeit van Pasen dat nog plaats zou gaan vinden. Principieel gezien is Jezus echter de Eersteling aan Wie de opwekking van de doden in heerlijkheid te danken is.

Wachtend aan de overkant
Graag geef ik nog eens dat mooie beeld door uit het boek van Jo de Liefde: Als één die zijn moeder troost. Daarin wordt verteld van een jongetje dat sterven moet. Hij ziet tegen de dood op, maar zegt: 'Moeder, het zou niet zo erg zijn als u mij maar vast kon blijven houden'. Moeder herinnert hem dan aan de wandeling die ze meer dan eens hebben gemaakt door het weiland en over de sloot met het smalle plankje. Moeder ging er dan altijd eerst overheen en stond aan de overkant met uitgestoken hand te wachten. Zo staat de Heere Jezus aan de overkant op ons te wachten, wanneer we moeten gaan over dat zwiepende plankje van de dood. Hij is immers de Levende.
Aan de overkant is eerst (direct na het sterven, in de hemel) de rust voor de zielen, vervolgens (op de jongste dag en op de nieuwe aarde) de opwekking van de lichamen. In het geloof mogen we weten: wij krijgen een lichaam zoals Jezus dat nu al heeft. Ook in die zin zullen wij Hem gelijk zijn (1 Joh. 3:2). Ons vernederd lichaam zal gelijkvormig worden aan zijn verheerlijkt lichaam (Filipp. 3:21). Hoe dit zijn zal, is ons niet geopenbaard. Jezus' lichaam na Pasen is wel tastbaar, maar niet te vatten. Zo is onze hoop op lichamelijke opstanding concrete hoop op het nog onvoorstelbare. Zo waarachtig als Jezus is opgewekt, zo vast staat het dat God de doden zal opwekken op de jongste dag. De dood zal dan zijn weggedaan en het Lam zal in het midden staan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen