De tekenen van Pinksteren

Lukas beschrijft ons hoe de komst van de Geest op de Pinksterdag begeleid werd door zintuiglijk waarneembare verschijnselen. Op de plaats waar de discipelen bijeengekomen waren, was plotseling een geluid te horen als van een geweldige windvlaag. Ook was er een soort vuur, waaruit zich vurige tongen afsplitsten die bleven staan boven de hoofden van de discipelen.
In het Oude Testament gelden zowel de wind als het vuur als tekenen van Gods aanwezigheid, zoals bij de verschijning van God op de berg Sinaï (Ex.19). Lukas benadrukt de hemelse, bovennatuurlijke, oorsprong van Pinksteren. Hij gebruikt voor de beschrijving van de komst van de Heilige Geest een aanduidende manier van spreken: er geschiedde een geluid, gelijk als van een geweldige, gedreven wind (vers 2). En van hen werden gezien verdeelde tongen als van vuur (vers 3). Er stak niet werkelijk een wind op en er brandde niet werkelijk een vuur. Dit vergelijkende spreken geeft aan dat geen mens greep kan krijgen op dit gebeuren.

Voortgaande vervulling
Dat doet niets af aan de concreetheid van wat er gebeurt. Er was daadwerkelijk iets te zien en te horen, als teken dat de discipelen daadwerkelijk door de Geest van God werden aangegrepen en bezield. Vervuld, schrijft Lukas. Dat is de zaak waar de tekenen naar verwijzen: de discipelen worden vervuld met de Heilige Geest. In het vervolg van het boek Handelingen zoeken we tevergeefs naar een herhaling van de pinkstertekenen, wel lezen we telkens dat mensen vervuld worden met de Heilige Geest. Die tekenen zijn dus het eigenlijke niet. Wij moeten ook vandaag niet zoeken naar opzienbarende manifestaties van de Heilige Geest, maar wij mogen (moeten!) wel hopen op en bidden om de krachtige doorwerking van de Geest in de gemeente en in mensenharten.
Wat is de uitstorting van de Heilige Geest een heerlijk heilsfeit! Sinds Pinksteren geldt: de Geest der heerlijkheid rust op u. Calvijn schrijft in zijn commentaar bij deze tekst dat de tekenen niet zozeer voor de discipelen bedoeld zijn, als wel voor ons: 'God heeft Zijn Heilige Geest slechts eenmaal onder zichtbare tekenen meegedeeld, opdat wij verzekerd mogen zijn, dat Zijn onzichtbare en verborgen kracht nimmermeer in de gemeente zal ontbreken.'
We zouden de manier waarop de Heilige Geest op het Pinksterfeest naar deze wereld is gekomen, kunnen vergelijken met de inauguratie van een president. Zo'n ambtsaanvaarding wordt omringd door allerlei tekenen en ceremoniële handelingen, maar daarna gaat die president gewoon aan het werk zonder deze tekenen. Zo werkt de Heilige Geest na Zijn 'ambtsaanvaarding' op het Pinksterfeest meer in het verborgene. Hij is de stille Werker op de achtergrond.
En omdat de Geest zo in het verborgene werkt, ja het soms wel lijkt alsof Hij afwezig is, daarom zijn die tekenen van de Pinksterdag toch zo belangrijk. Wij mogen op die tekenen terugzien. Niet met weemoed hopend op een herhaling, maar pleitend op wat daar en toen is gebeurd. Zo dragen die pinkstertekenen een haast sacramenteel karakter. Zij vormen een pleitgrond voor het gebed om de krachtige doorwerking van de Heilige Geest vandaag. Juist ook in tijden van geesteloosheid, kerkelijke ingezonkenheid en gebrokenheid. Als de kerk somtijds door zwakheid in zonden valt en de Heilige Geest bedroeft en bijkans heeft uitgeblust, zo mag zij nochtans aan Gods genade niet vertwijfelen, noch in de zonde blijven liggen, omdat de pinkstertekenen een zegel en ontwijfelbaar getuigenis vormen, dat de Heilige Geest daadwerkelijk aan haar geschonken is.

Met andere talen
Wanneer de discipelen van Jezus met de Heilige Geest vervuld zijn, worden ze gedreven om te spreken met andere talen (vers 4). Met die 'andere talen' wordt niet de tongentaal bedoeld, de taal der engelen (1 Kor. 13:1), waarover Paulus schrijft in de eerste brief aan de Korinthiërs. Uit de reactie van de hoorders in vers 8 blijkt dat het om werkelijk bestaande menselijke talen gaat. Het teken van de verdeelde vuurtongen verwijst naar dit talenwonder. Dit talenwonder karakteriseert het werk van de Geest. Pinksteren, het feest van de Geest, is niet minder het feest van het Woord dat gesproken wordt. Wanneer de Geest van God wordt uitgestort, zijn er niet zozeer bijzondere dingen te zien, als wel wonderlijke dingen te horen. Mensen, afkomstig uit verschillende taalgebieden in de toenmalige wereld, horen de discipelen in hun eigen talen de grote werken Gods spreken. Uit het woord dat in vers 4 gebruikt wordt, een woord dat vaak een spreken door goddelijke inspiratie aanduidt, blijkt dat het hier om profetie gaat.
Wat er op Pinksteren gebeurt, is zo een vervulling van de belofte van Handelingen 1:8, waar Jezus tegen Zijn discipelen zegt: 'Gij zult ontvangen de kracht van de Heilige Geest, Die over u komen zal; en gij zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in geheel Judea en Samaria en tot aan het uiterste der aarde.' Calvijn merkt op: 'Indien deze predikers slechts één taal gekend hadden, zouden ze allen gemeend hebben dat Christus in een klein hoekje van de wereld, nl. Judea, moest besloten blijven.' Het getuigenis aangaande Christus moet echter onder alle volkeren verkondigd worden.
Met Pinksteren zien we al dat Geest en Woord bijeen horen en dat het evangelie het middel bij uitnemendheid is waardoor de Heilige Geest Zijn werk doet. Niet de tekenen waaronder de Heilige Geest met Pinksteren Zijn intrede doet, zijn blijvend, wel het Christusgetuigenis waartoe de Heilige Geest de discipelen drijft en de gelovige reactie daarop. Telkens weer is er sprake van het feit dat mensen met de Heilige Geest vervuld worden en het Woord van God spreken (Hand. 4:31) oftewel profeteren (Hand. 19:6), en van mensen die dit getuigenis in geloof ontvangen (Hand. 4:4, 5:14, 6:7, 11:21).

Vrijmoedig getuigenis
Hierboven schreef ik dat wij de pinkstertekenen mogen zien als een waarborg dat de Heilige Geest daadwerkelijk aan de gemeente gegeven is en in haar woont. De gemeente is tempel van de Geest en de vervulling met de Geest van Pinksteren is een wonder dat zich telkens opnieuw herhaalt. We mogen deze vervulling met de Heilige Geest zien als een verdieping van het persoonlijke geestelijke leven in al haar facetten. Naast de verdiepte kennis van de Heere Jezus Christus, de gekruisigde en opgestane Zaligmaker, houdt deze vervulling met de Geest ook in de toerusting met de gaven van de Geest tot dienst. Hierbij is onder meer te denken aan het vrijmoedig getuigenis van Gods heilsdaden in Jezus Christus. Hebben wij aan deze vervulling met de Heilige Geest geen grote behoefte, aangezien er bij velen in de gemeente een gebrek aan verzekering, gedrevenheid en vrijmoedigheid te constateren is? Zoals de Heilige Geest op de Pinksterdag de discipelen vervulde en hen ertoe dreef de grote werken van God te verkondigen, zo wil de Geest ook vandaag mensen vervullen, zodat zij als het ware overlopen. We gaan ervaren wat de psalmdichter schrijft: 'Dan vloeit mijn mond steeds over van Uw eer, gelijk een bron zich uitstort op de velden.' De vervulling met de Heilige Geest geeft vrijmoedigheid en kracht om te getuigen. In het persoonlijke leven, het gesprek 'over de heg' met een buurman of buurvrouw. Ook voor het evangelisatie- en zendingswerk van de gemeente is de vervulling met de Heilige Geest onmisbaar. In het voortschrijdende bijbelvertaalwerk mogen we iets zien van het wonder de verdeelde tongen van vuur. Ik zou hier ook het project van de herziening van de Statenvertaling willen noemen, dat erop gericht is om Gods Woord in begrijpelijke taal aan een nieuwe generatie door te geven. Ook met het oog op het profetisch spreken van de kerk in de hedendaagse samenleving heeft zij de vervulling met de Heilige Geest nodig.

Ootmoedig en verlangend
Aan het begin schreef ik dat de Pinkstertekenen onherhaalbaar zijn. En toch ... Wie goed kijkt en luistert, mag ook vandaag iets zien van de tekenen van Pinksteren. Een wind die waait, een vuur dat brandt. Deze tekenen zijn misschien minder opzienbarend, maar verwijzen evenzeer naar het geheim van de Geest Die mensenharten en - levens vervult: een jongere die belijdenis aflegt van het geloof, een bejaarde moeder die tegenover haar kinderen en kleinkinderen getuigt van de hoop die in haar is, een deelnemer aan de Alpha-cursus die een goed woord van de Heere Jezus spreekt, een predikant die het Woord mag brengen in betoning van geest en kracht. 
De kerk van Jezus Christus is ook vandaag geroepen in alle tongen te spreken. Al is haar spreken niet van bovennatuurlijke aard, de Geest Die in haar woont en haar toerust, is Dezelfde en de inhoud van het getuigenis is ook hetzelfde: de grote werken Gods. Naar deze Pinksterzegen, deze telkens nieuwe vervulling met de Heilige Geest moet ook de kerk vandaag in ootmoed en verlangen uitzien. De Geest waait waarheen Hij wil. Waar wil Hij dan heen? Naar die plaatsen waar Zijn komst met verlangen wordt ingewacht, waar gebeden wordt om Zijn komst (Hand. 1:14). De pinkstertekenen kunnen daarbij als een vaste pleitgrond functioneren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen