In memoriam ds. E. Woltinge

[1914-2005]
Op 8 mei jl. overleed in Hoogeveen ds. Egbert Woltinge. Hij werd 90 jaar. Hij werd op 23 oktober 1914 geboren in de gemeente Ruinen. Pas in 1978 werd hij met overgangsbepaling 277a in Oude-Pekela predikant, nadat hij daarvoor in een aantal dorpen in het noorden van Nederland hulpprediker was geweest. Na zijn emeritaat in 1979 werkte hij nog vijf jaar in Een/Een-West in Drenthe.
Hij was een doorzetter, getuige het feit dat hij naast zijn gewone werk en zijn gezin tijd vond om te studeren. Zijn vrouw klaagde later wel eens: 'De kinderen hebben hun vader vroeger maar weinig gezien.' Toch had de bediening van het Woord en het pastoraat de liefde van zijn hart. Hij deed het graag, zowel 's zondags voorgaan in kerkdiensten als het gesprek met mensen. Tot op hoge leeftijd ging hij 's zondags uit preken, meestal in allerlei kleine gemeenten in het noorden van het land.
Woltinge uit Hoogeveen was een begrip. Toen ik zelf in Hoogeveen stond, werd ik ook gevraagd om te preken in dorpen waar Egbert Woltinge al vaak geweest was. Dan gebeurde het wel dat de koster onze namen verwarde en hém belde voor de liederen, wanneer ik zou moeten voorgaan. Egbert Woltinge dacht dan bij zichzelf: 'Zeker vergeten deze preekbeurt te noteren', en zette zich aan de voorbereiding van de dienst. Later hebben we er hartelijk om gelachen.

Eenvoudig, hartelijk, liefdevol
Hij zou niet gauw zeggen dat hij niet kon: hij vond het fijn om het evangelie te mogen verkondigen. Want dat waren zijn preken wel: verkondiging van het evangelie van Jezus Christus: eenvoudig, hartelijk, liefdevol. Zo heb ik hem enkele keren het Woord van onze God horen bedienen in de Grote Kerk van Hoogeveen. Zo kon hij ook hartelijk reageren op een preek, die hij als kerkganger of later bij de kerktelefoon beluisterd had. Daarnaast bleef hij pastor. Tot op hoge leeftijd voerde hij met vele mensen allerlei gesprekken en verzorgde hij de pastorale rubriek van het orgaan van de Herv. Geref. Belangen in Hoogeveen. Als ik een dergelijk stukje las, dacht ik vaak: 'Echt Woltinge': eenvoudig en hartelijk, bewogen, gericht op het hart van de mensen, bedoeld om mensen tot Jezus te leiden en hen te versterken in het geloof.
Vaak heb ik een beroep op hem kunnen doen: om de bijbelkring te leiden als ik eens verhinderd was of om voor te gaan in een rouwdienst als ik met vakantie was. Hij zei eigenlijk nooit dat hij niet kon. Totdat het niet meer ging. De laatste jaren van zijn leven waren moeilijk. Geestelijk ging hij erg achteruit. Verhuizing naar de aanleunwoningen van het zorgcentrum De Westerkim was noodzakelijk. Vooral ook ter ontlasting van zijn vrouw. Beiden vonden het verschrikkelijk om hun mooie flat te moeten verlaten, maar ze wisten dat dit toch het beste was. Hij voelde het zelf ook aan dat het niet meer ging.

Door genade
Tot vlak voor mijn vertrek uit Hoogeveen - nu ruim een half jaar geleden - heb ik nog goede gesprekken met hem mogen hebben, waarin hij toch duidelijk verwoordde dat hij zijn vertrouwen mocht stellen op de Heere, zijn God. Hij besefte het zelf goed dat ook hij alleen door genade behouden kon worden. De rouwkaart spreekt over: ... door de Heere thuisgehaald. Terecht! We wensen zijn vrouw, kinderen en verdere familie van harte Gods zegen en troost toe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen