Bewogenheid in de ambulance

Met ontferming bewogen
Op de vraag om terug te kijken als christen op de afgelopen periode als verpleegkundige, zijn er twee woorden die mij meteen te binnenschieten. Deze twee woorden zijn nauw met elkaar verbonden en geven precies aan hoe ik met mijn naaste, patiënten en hun familieleden om moet gaan. Het zijn de woorden ontferming en barmhartigheid die vanuit Lukas 10 (de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan) mij elke dag weer mogen inspireren om het werk met vreugde en liefde te doen.
Een christen mag en moet een navolger van Christus zijn. Hij is mij en ons voorgegaan in Zijn verblijf op aarde en zit nu aan de rechterhand van Zijn Vader. Jezus was en is met innerlijke ontferming bewogen over zieke/zondige mensen en heeft/zal uit barmhartigheid vele mogen bijstaan/genezen en verlossen. Vanuit deze ondoorgrondelijke liefde mag ik samen met anderen die in de zorg werken, uitdelers zijn.

Ambulancezorg
Ik ben sinds 1992 werkzaam als ambulanceverpleegkundige - eerst in Katwijk aan Zee en later in de regio Gooi en Vechtstreek. In het werk als ambulanceverpleegkundige komt het veelal aan op de acute lichamelijke zorg voor patiënten, maar daarbij blijft het van belang dat we ook de geestelijke/ sociale zorg niet uit het oog verliezen. In een periode van dertien jaar kan ik terugzien op vele goede en geestelijke ontmoetingen in de ambulance met patiënten (jong en oud) en familieleden waarin er gesproken mocht worden over de God van de Bijbel. In deze gesprekken mocht ik mensen in nood en zorgelijke omstandigheden troosten, moed en hoop geven, maar ook getuigen zijn van Christus' liefde voor zondige mensen. Mijn collega en ik weten nooit wat een dienst gaat brengen. Het werk is enorm veelzijdig en ik kan wel zeggen dat vreugde en verdriet in één dienst elkaar vaak afwisselen. Het ene moment zijn we blij dat de Heere het leven wilde sparen, een paar uur later zijn we bij mensen die een geliefde man/vrouw of kind hebben verloren. Dan is het goed dat werkers in de zorg met innerlijke ontferming bewogen zijn en barmhartigheid tonen.

Euthanasie
Met dankbaarheid kijk ik terug op de afgelopen periode waarin ik vele zegeningen heb ontvangen en zo ook tot zegen mocht zijn voor hen die onze hulp nodig hadden. Er is ook het verdriet dat ik tekort ben geschoten in ontferming en barmhartigheid. Wat is het dan een rijkdom dat je in het gebed alles bij de Heere mag brengen. Samen met christelijke collega's kregen we respect en toestemming om op bijbelse gronden niet mee te werken aan euthanasie in de thuissituatie. In de afgelopen periode heb ik gezien en ervaren dat we een God van wonderen hebben en dat onze God en niet doktoren en verpleegkundigen over leven en dood beschikken. Zo zijn er nog veel meer opmerkelijke en wonderlijke ontmoetingen/ervaringen te beschrijven; echter hiervoor is geen ruimte meer.
Als ambtsdrager mag ik ook gebruikmaken van mijn deskundigheid als verpleegkundige. Zo kwam ik op huisbezoek bij een ongeneeslijk zieke broeder uit de gemeente. Hij lag in bed te wachten op de wijkverpleegkundige om verzorgd te worden. Ik heb hem toen samen met zijn vrouw mogen verzorgen. Wat een onvergetelijke ontmoetingen geeft de Heere. Werkers in de zorg zijn liefdevolle instrumenten in de handen van onze goede God.

In deze serie beantwoorden verschillende lezers van ons blad de vraag: Hoe kijk ik als christen terug op mijn terk van het afgelopen jaar?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen