Een bijenkorf van lerende mensen

Kenmerken
Vorige week gaf ik een korte beschrijving van de lerende gemeente in de kerk van de Seoul Presbyterian Church, temidden van de wolkenkrabbers in de gigantische stad met twaalf miljoen inwoners. Wanneer ik nadenk over het leren van deze gemeente, dan zou ik ze met de volgende kenmerken willen typeren.
1. Hier wordt levenslang geleerd. Niet alleen maar in de kindertijd en de jeugd, maar ook door volwassenen en bejaarden. Van een baby tot een 94-jarige. Het theologisch uitgangspunt van dit leren is de kinderdoop. (Hoewel mensen die toetreden tot de kerk, uiteraard op volwassen leeftijd worden gedoopt) Men doet er dus een heel leven over om te leren wat het betekent gedoopt te zijn. Dat is het 'Christus leren' waarover Paulus in Efeze 4:20 schrijft. De Heilige Geest wil mensen langs de middellijke weg leren met Christus te sterven en met Hem op te staan, zoals in de doop wordt betekend en verzegeld.
2. Leren is een zaak van de hele mens, niet alleen van het verstand, maar ook van het hart. Er is niet alleen het memoriseren van de leerinhoud, maar ook de ruimte voor het beleven van het geleerde. Dat is te merken aan het zingen en musiceren, aan het bidden en danken. Hierin wordt iets zichtbaar van het bijbelse kennen, als een existentieel kennen, een kennen waarin het gaat om een relatie met de Heere.
Het is het kennen en leren zoals we dat ook terugvinden in de Heidelbergse Catechismus.
3. Het leren vindt niet individueel, maar gemeenschappelijk plaats. Het samen leren speelt een grote rol. Wellicht heeft dat iets met de Koreaanse cultuur te maken. Men leert dan ook van elkaar. Samen leren schept een band. Deze band wordt versterkt door het samen gebruiken van de maaltijd in de eetzaal van de kerk (Mana Hall).
4. Men heeft in de leerprocessen oog voor de 'zwakken'. Te denken valt aan de gehandicapten, voor wie speciale samenkomsten worden gehouden.
Men zegt niet: 'Zij kunnen niet leren', maar: 'Zij leren op een manier, die bij hen past', precies zoals Paulus het bedoelt in het beeld van het lichaam voor de gemeente in 1 Korinthe 12:5. Het leren is doortrokken van een missionaire gloed. In elke dienst zijn nieuwkomers. Steeds is een (wisselende) groep gemeenteleden actief in het uitnodigen van mensen. Men hoeft dus niet evangelisch te zijn om missionair te zijn. Zeker niet. Wie echt gereformeerd is, is missionair. Men ziet het in Seoel.

Tegenzin
Wat kunnen we nu leren van het leren van de kerk in Seoel? Dat is de vraag die me sinds die tijd bezighoudt. Hoe kan het dat er bij ons zoveel tegenzin tegen leren bestaat en dat men daar zo leergierig is?
De zondag in Seoel is er een leerdag. Niet alleen in de kerkdiensten, maar vanuit de kerkdiensten in die bijenkorf van lerende mensen. Daardoor is de zondag meteen een dag van de gemeenschap van de gemeente. Je wordt er bij bepaald dat het leren iets wezenlijks voor de gemeente is. Waar niet geleerd wordt, leert men af. Dat is wat Hosea bedoelt als hij zegt: 'Mijn volk is uitgeroeid (verloren), omdat het zonder kennis is.' (4:6) God kennen is leven in relatie met God. Zonder die relatie ga je verloren. Daarom is leren een must.
Ik realiseer me dat we in Seoel te maken hebben met een heel andere culturele en maatschappelijke situatie dan in ons land. Maar zou het werkelijk waar zijn dat de voorwaarden voor het leren daar wel aanwezig zijn en hier niet. Of zou het toch ook iets te maken kunnen hebben met een zekere weerstand tegen het leren. Zou het jongeren niet enorm stimuleren als ouders hen niet alleen naar de catechisatie sturen, maar zelf ook deelnemen aan een leerkring en laten merken hoe belangrijk zij het vinden dat zij telkens nieuwe ontdekkingen doen in hun omgang met de Bijbel en hun relatie met God?

Leerkringen
Ik kom nog eens terug op mijn gedachten rondom de leerdienst en de catechismuspreek, zoals ik die opschreef in het boekje Hulde aan de Heidelberger. Zou het nu werkelijk niet mogelijk zijn om aan de leerdienst op een op andere wijze leerkringen te verbinden en eens echt ernst te maken met het feit dat leren geen luxe is, maar een must? Ik moet eerlijk zeggen dat ik met een gevoel van jaloezie naar die lerende gemeente in Seoel heb gekeken. Ik heb te weinig zicht op wat er daar op scholen en in het gezin gebeurt. Maar dat de kerk ernst maakt met Handelingen 2:42 is ontegenzeggelijk.
Wat onze gemeenten betreft: Laten we bidden en werken. We bidden om de werking, de doorwerking, de vernieuwende werking van de Heilige Geest. Maar we dienen ook aan het werk te gaan. Wat mij betreft, ik popel om daarmee als kerk een nieuwe start te maken. God gaat door in Seoel, maar ook in Nederland. Zeker weten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen