Een testament van liefde

De redactie van de Waarheidsvriend stelde ds. H. Harkema uit Onstwedde, vanaf de oprichting voorzitter van Op weg met de ander, twee vragen.

Waarom bent u vijfentwintig jaar voorzitter van 'Op weg met de ander' gebleven?
‘Omdat ik het vijfentwintig jaar mocht doen. Ik zie dat als een groot voorrecht. Toen wij destijds, met hulp van de leden van het hoofdbestuur van de Vrouwenbond, onze vereniging hebben opgericht, hebben wij dat ervaren als een opdracht. In mijn eerste meditatieve openingswoord voor de vergadering heb ik gesproken over de lijdende Christus, die vanaf het kruis Zijn moeder Maria en Zijn lievelingsdiscipel Johannes ziet. Hij geeft hen, als een testament van liefde, de opdracht naar elkaar om te zien. De gemeenschap der heiligen onstaat en leeft onder het kruis van de Heiland. Dat vergeet je nooit en dat blijft de motivatie: Hij heeft het bevolen!
En in die gemeenschap – zegt de Catechismus prachtig – ‘moet elk zich schuldig weten zijn gaven ten nutte en ter zaligheid van de andere lidmaten gewillig en met vreugde aan te wenden.’ Ik meen dat God mij het talent gaf van bewogenheid met de ander en ook de mogelijkheid om dat talent te gebruiken door voorzitter te zijn van de vereniging, die dat omzien naar elkaar probeert gestalte te geven. Ik heb het in ieder geval al die jaren met vreugde gedaan. En als je iets met vreugde doet, dan gaat de tijd hard en zeg je: Hebben wij al vijfentwintig jaar als vereniging mogen bestaan?’

Wat is de belangrijkste verschuiving in het werk van de vereniging in die jaren?
‘Wij begonnen in de tijd dat vanuit de Vrouwenbond alleen nog maar vakanties voor lichamelijk gehandicapten werden georganiseerd. Zij wilden graag een onderlinge verbondenheid en een gewone plaats in de gemeente. In de eerste jaren legden wij, bijvoorbeeld, grote nadruk op letterlijke en figuurlijke toegankelijkheid van kerk en gemeente. Later kwamen er ook vakantieweken voor verstandelijk gehandicapten en ook zij, en hun ouders of vrienden, vroegen om een plaats niet aan de rand, maar in het midden van de gemeente.
Meer en meer groeide in de loop van de jaren, onder de bezielende leiding van de stafmedewerkers, de overtuiging dat wij niet iets vóór gehandicapte mensen moeten doen, maar dat wij samen met hen de gemeente hebben op te roepen dat te zijn, waartoe de Heere haar roept: één lichaam, waarvan Hij het Hoofd is. Dat brengt met zich mee dat wij ons meer en meer tot de gemeenten en vooral de diaconieën richten om de opdracht door te vertalen: ‘Dit gebod geef Ik u dat Gij elkander liefhebt.’ En wie had vijfentwintig jaar geleden kunnen denken dat God het mogelijk maakte dat gehandicapte leden van de gemeente op meerdere plaatsen nu mogen wonen in een huis, waarin zij zich echt thuis kunnen voelen?’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen