Onze smart, door Hem heengegaan

Onze smart, door Hem heengegaan
Wie een vakantiereis naar Israël onderneemt, die bezoekt onherroepelijk de plaatsen waar de Heere Jezus bijzondere verrichtingen gedaan heeft. Monumenten, dikwijls in de vorm van kerkgebouwen, markeren deze heilige plaatsen, die men zó voor het nageslacht wil bewaren. Een bescheiden kerkje, verscholen tussen de bomen, gelegen op de Olijfberg, is me bijgebleven: Dominus Flevit, wat betekent: De Heere weende.
Toen ik vanaf die plaats naar het moderne Jeruzalem keek, probeerde ik me in te leven wat Jezus voelde toen Hij, vele eeuwen geleden, de stad naderde. Wat was het, wat Hem deed wenen?

Lazarus’ graf
Jeruzalem is voor toeristen een must. Je kunt er dagen doorbrengen, zonder alles uitvoerig gezien te hebben. Maar ik had me niet gerealiseerd dat Bethanië onder de rook van de heilige stad ligt. Bethanië, het dorpje waar de goede vrienden van Jezus woonden, Martha, Maria en hun broer Lazarus. ‘Hier is het graf van Lazarus’, liet de gids ons weten.
Een stenen trap af en daaronder een grafkelder. Voordat ik binnenging, zag ik in gedachten Jezus staan. Wat voelde Hij, toen Hij daar stond? Het graf gesloten, de steen ervoor, Z’n goede vriend al vier dagen daarbinnen.
Jezus weende.
Vreemd, om als toerist dat graf in te gaan. Gevoelens van verdriet zijn er niet, wel nieuwsgierigheid: ‘Wat zou er daarbinnen te zien zijn?’
Jezus weende.
Bethanië, Jeruzalem, zou er een verband zijn? Om daar achter te komen kunnen we het beste de Bijbel erbij nemen en gewoon gaan lezen. Dan wordt er een lijn zichtbaar en blijken Jeruzalem en Bethanië dicht bij elkaar te liggen.

Meer dan meelijden
Eerst Bethanië, de wenende Christus. We lezen het in Johannes 11:35:
Jezus weende.
Zo lijdt Hij mee met Martha en Maria. Zo deelt Hij in hun smart om het heengaan van Lazarus.
Jezus weende.
Letterlijk staat er: ‘Hij stortte tranen.’ Het verdriet gaat dwars door Hem heen.
Dit is de reden waarom Hij naar de aarde moest komen. Aan deze gebrokenheid gaat Hij een einde maken. De wrede macht van de dood, die geliefden vaneen scheurt, de wrede macht van de dood, die geen rekening houdt met oud of jong. Hij gaat die boeien breken, door Z’n eigen leven over te geven aan de banden van de dood.
Jezus weende.
Wat een troost, dat wij zó’n Heere hebben, Die met ons meelijdt!
Maar het gaat om méér dan meelijden. Ons sterven laat zien hoe groot onze schuld tegenover God is. Als een geliefde is gestorven, dan is er bij ons het verdriet om het erge wat er gebeurd is, het gemis, de lege plaats. En dat is ook zo. Maar als het goed is, dan is er ook verdriet om de oorzaak van het sterven. Dat is verdriet over mijzelf, over mijn zonden. Verdriet, omdat ik de HEERE telkens weer zo tekort doe. Als de zonde er niet was geweest, dan had de dood geen bestaansrecht. Het is onze schúld, die de dood een plaats heeft gegeven. Maar, het is te danken aan Gods genade, aan Zijn liefde en bewogenheid met ons mensen, dat Hij ons uit de macht van de dood wil redden. De wenende Christus is voor ons een bemoediging. Als wij met onze schuld tot Hem komen, dan ontmoeten we geen hardheid, geen afwijzing, maar dan spreken Zijn tranen van liefde voor óns, zondaars.
Jezus weende.
Wat komt Hij op die manier dicht bij ons staan. Wat spreekt daaruit, dat Hij echt mens is geworden. Al hoewel, zonder zonde. En juist omdat Hij gelijk aan ons is geworden, daarom kan Hij ons precies begrijpen. Hij voelt ons aan in onze blijdschap en in ons verdriet.
Hij begrijpt die jongen of dat meisje, dat al zo jong vader of moeder moet missen. Hij weet hoe wij ons voelen met onze bittere tranen van verdriet. Hij begrijpt u, weduwe of weduwnaar in wat u moet meemaken: de eenzaamheid, de stilte. Dat u alleen door het leven moet. Hij voelt jou aan, die een kind moet missen. Hij weet van je pijn, die je innerlijk verteert.
Onze smart, onze gebrokenheid, het is door Hem heengegaan.
Jezus weende.

Palmtakken
En dan ‘Het tranenkerkje’, in vergelijking met al die grote bouwwerken die Jeruzalem sieren, een druppel, een traan. Maar waarom die tranen van Jezus bij het zien van de stad?
Bij het graf van Lazarus was er een reden voor, maar hier te midden van het feestgedruis passen Zijn tranen toch niet? Jezus, als een Koning op een ezel. De rode loper was, bij wijze van spreken, voor Hem uitgelegd. Een enthousiaste menigte heette Hem welkom: ‘Hosanna, gezegend is de Koning, Die daar komt in de Naam des HEEREN.’
Wuivende palmtakken, een feest. Maar van Jezus lezen we in Lukas 19:41: ‘En als Hij nabij kwam en de stad zag, weende Hij over haar.’
Een wenende Christus.
Waarom? Dat verklaart het bijbelgedeelte. Jezus weet wat er met Jeruzalem zal gebeuren. Hij ziet de vijanden al, die de stad omsingelen. Wat zal het benauwd worden. De stad zal met de grond gelijk gemaakt worden, velen zullen omkomen. En dat, omdat ze Hem, de Messias, hebben afgewezen. Hij weent om de dood van al die mensen.

Huilende vrouwen
De wenende Christus.
Hij weent om anderen! En hoe reageert Hij, als er om Hem gehuild wordt? Dat lezen we in Lukas 23 vanaf vers 27: ‘En een grote menigte van volk en van vrouwen volgde Hem, welke ook weenden en Hem beklaagden.’
Wat een verschil, deze uíttocht uit Jeruzalem, als we dat vergelijken met Zijn íntocht, nog maar kort geleden. Geen juichende schare, maar vrouwen, die luid wenen.
Terwijl bij Hem geen traan meer te bespeuren valt. Zij huilen, om wat ze zien. Zij huilen om wat Jeruzalem heeft aangericht: een geschonden man. Maar ze huilen om de verkeerde. Daar wil Jezus nu hun ogen voor openen, daar wil Hij hen aan ontdekken. ‘Gij dochters van Jeruzalem! Weent niet over Mij, maar weent over uzelf en over uw kinderen.’ Zo wil de Heere Jezus deze wenende vrouwen bewust maken van het naderende oordeel. Een verschrikkelijke tijd zal komen. ‘Huil dáár maar om, over wat met jullie en jullie kinderen zal gebeuren.’
De ondergang van Jeruzalem, in het jaar 70 n.Chr, is tegelijk het beeld van de ondergang van hemel en aarde, als de Heere Jezus terugkomt uit de hemel.
Dat zal voor allen die Hem verworpen hebben, een verschrikking zijn. En daarom gelden deze woorden van de Heere Jezus ook voor onze tijd. Velen hebben God verlaten, net als in de tijd van Noach. Ze denken niet aan het naderende oordeel. Maar wat zal het erg zijn, als die dag hen als een dief in de nacht overvalt. En daarom moeten allen die nog zonder de Heere Jezus leven het horen: ‘Weent over uzelf en over uw kinderen.’ Wat zal het erg zijn om onverzoend voor God te verschijnen. Ween over jezelf en over je kinderen.

Wervingskracht
Maar is dat dan alleen maar een boodschap voor de wereld waarin wij leven? Gaan wij vrijuit? Laten we eerlijk naar onszelf kijken. Wat kan er ook in de gemeente van Christus een oppervlakkigheid binnensluipen. Dan zijn we tevreden met alles wat we hebben en doen. Dan hebben we genoeg aan de uiterlijke vormen. Maar zijn wij ook bewogen met de wereld waarin wij leven? Is er de vurige drang in ons, om het evangelie uit te dragen, omdat we het niet verdragen kunnen dat er ook maar één mens verloren zou gaan? Als we zó naar onszelf kijken, dan moeten we een eerlijke conclusie trekken: ‘Is het niet om te huilen?’
Laten we daarom bidden om de vervulling met de Heilige Geest, opdat er wervingskracht van ons uitgaat, opdat vele mensen gewonnen worden voor de Heere Jezus.
Jezus zegt: ‘Weent over uzelf en over uw kinderen.’ Doen we dat? Staat er achter de wenende Christus ook een wenende kerk? Dat wenen is het werk van Gods Geest en voor die wenende kerk is er troost, want: ‘Die hier bedrukt met tranen zaait, zal juichen als hij vruchten maait.’ (Ps. 126)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen