Steun van medegelovigen

Het is nodig en goed dat andere schouders de last van ambtsdragers meedragen. Schouders van medegelovigen die als naasten op onze weg geplaatst zijn, zoals degene met wie we voor altijd door het leven (hopen te) gaan. Het is een bijzondere zegen als we in onze directe omgeving medegelovigen hebben met wie we dingen kunnen delen. Ook al kunnen we vanwege het ambtsgeheim niet alles zeggen, het is al heel rijk dat we weten dat zij die ons het meest na staan biddend meeleven en meedragen. Steun van medegelovigen kunnen · we ook ontvangen van hen die veel minder onze directe naasten zijn. Alleen al het feit dat we elke zondag in kerkdiensten samenkomen met de gemeente des Heeren, geeft veel steun van medegelovigen. Het gebed in die diensten kan daarin een plek hebben, het samen zingen en zeker ook het samen naar de preek luisteren. Wat kan vooral de kerkdienst bij uitstek de plaats zijn waar de gemeenschap der heiligen functioneert.

Geen clubgeest
Voor het bepalen van wat gemeenschap der heiligen betekent, geeft Zondag 21 van de Heidelbergse Catechismus (Vraag en antwoord 55) richting. Daar wordt allereerst gezegd dat het gaat om gemeenschap met Christus en al Zijn schatten en gaven. Dat betekent dus niets minder dan geloofsvereniging met Hem en dat we als rank verbonden met Hem, Die de wijnstok is, al onze levenssappen uit Hem verkrijgen. We krijgen deel aan Hemzelf en aan alles wat Hij voor ons verdiend heeft.
Daarnaast, maar ook van daaruit, is er de gemeenschap met medegelovigen. Dat betekent dus dat er geen gemeenschap met medegelovigen kan zijn als de geloofsgemeenschap met Christus niet wordt gekend. Gemeenschap met medegelovigen heeft niets van doen met een clubgeest onder gelijkgezinden. Het is anders. Het is de diepe wonderlijke verbondenheid als gelovigen, hoe onderling verschillend ook. Een verbondenheid die opbloeit vanuit de geloofsverbondenheid met Christus.
De catechismus verstaat deze gemeenschap met medegelovigen vooral als verantwoordelijkheid naar elkaar toe. Hij zegt immers dat 'elk zich moet schuldig weten zijn gaven tot nut en ter zaligheid van de andere lidmaten gewillig en met vreugde aan te wenden'.
Naast die verantwoordelijkheid naar elkaar toe valt nog te denken aan liefde tot elkaar en daarin aan solidair zijn met elkaar. Je draagt elkaar omdat je weet in dezelfde strijdsituatie te staan. Daarin is er sprake van elkaar verdragen, ook in tekorten en gebreken. Zelfs leer je elkaar aanvaarden ondanks verschillen wat betreft minder fundamentele zaken.

De goede strijd
Dat betekent geduld hebben met medegelovigen. Niet bij het minste geringste in de gordijnen zitten, maar in zelfverloochenende liefde het goede voor de ander blijven zoeken, vooral in het gebed. Iets wat diep samenhangt met het leven in de vreze des Heeren. Door deze vreze des Heeren trachten we als het even mogelijk is vrede te houden met alle mensen, maar wel in heel bijzondere mate met medegelovigen.
Hierin worden we op scherp gezet omdat we weten dat de duivel met name blij is als er conflicten tussen gelovigen onderling ontstaan. We zullen ons dan ook via de vreze des Heeren willen wapenen om te voorkomen dat de duivel ons gebruikt voor zijn trucs en listen. Daarom zullen we niet direct heet van de naald reageren als een medegelovige ons onjuist bejegent, maar zullen we eerst de knieën buigen en ons probleem bij God neerleggen. Op die manier zal onze reactie geen koren op de molen van satan zijn, maar hem juist verliezen toebrengen. Tegelijk speelt erin mee dat we tot het uiterste wIllen voorkomen dat de Heilige Geest bedroefd wordt door onze felle ongenuanceerde omgang met medegelovigen. Immers, als de gemeenschap der heiligen schade wordt toegebracht, nemen de ambtsspanningen toe. De Geest trekt Zich terug en boze geesten gaan winnen.

Goede verhoudingen
Daarom is het zaak nummer één om er tot het uiterste voor te zorgen dat de verhoudingen in kerkenraden goed blijven. Want satan staat voortdurend in de startblokken om schade toe te brengen. Zeer waardevol is in dit verband wat Jezus zegt over de machten van de boze, namelijk dat die niet uitvaren dan door vasten en bidden (Mark. 9:29). En als verhoudingen toch verstoord zijn, is het noodzaak dat in de weg van verootmoediging alles wordt gedaan om ze weer goed te krijgen. Iets wat moeilijk is, maar mogelijk, gelet op de liefde van God voor ons als goddelozen en vijanden. Het is immers ondenkbaar dat mensen die naar God toe de brug van die liefde zijn gaan betreden, niet bereid zouden zijn deze liefdesbrug naar medemensen te bewandelen. Wie daartoe niet bereid is, toont ermee aan dat het met het eigen geloof naar God toe fout zit. Er is radicale bekering nodig. Bovendien dienen we bij verstoorde verhoudingen lankmoedigheid te betrachten. Want de Schrift roept ons op de kwaden te verdragen (2 Tim. 2:24). Dit betekent niet dat we het kwade van hen zullen goedkeuren, het betekent wel dat we hopen en bidden dat er verandering komt. We zullen daarom ook niet bruut handelen.
Te vrezen is dat veel ambtsspanning wordt veroorzaakt doordat de gemeenschap der heiligen niet goed functioneert. Ambtsdragers voelen zich dan niet meer schouder aan schouder staan. De ambtstaak wordt een steeds eenzamer gebeuren.
Wel moeten we er tegelijk bij zeggen dat het ambt sowieso een element van eenzaamheid kent. Als het goed zit, is dat echter een eenzaamheid waarvan geldt: 'eenzaam maar met God gemeenzaam'. Een stuk goede eenzaamheid in het ambt mag dus volop een plaats hebben, want het werkt heilzaam en doet ons des te meer op God alleen hopen: Maar als de eenzaamheid van het ambt wordt uitvergroot door onderling verstoorde verhoudingen, dan wordt de ambtslast onevenredig zwaar. Met het risico dat we verstarren en verzuren en totaal ongeschikt worden om vruchtbaar en zegenrijk in Gods wijngaard te arbeiden.
Hoezeer bepaalde deskundigheden van vandaag ook behulpzaam kunnen zijn in het bevorderen van goede verhoudingen - denk aan conflictbeheersing -  toch blijft staan dat een leven in de tere vreze des Heeren veel deskundigheid in de omgang met medegelovigen overbodig maakt. Bovendien werkt ze bevorderend voor de krachtige doorwerking van de Heilige Geest in de gemeente. De ambtsdrager zelf vaart er ook wel bij, want hij houdt vrede in zijn hart door de band des vredes met God en met medegelovigen.

Licht
In hoeverre dat alles nog door diepe stortzeeën van beproevingen kan gaan, bijvoorbeeld doordat we als predikant geen beroep krijgen of ons als ouderling en diaken uitgerangeerd voelen, is een apart verhaal. Zeker is dat God Zijn rijke zegen verbindt aan een nabij leven waarin de gemeenschap met God voordurend wordt beoefend. Ook de gemeenschap met medegelovigen zal dan niet tekortkomen. De arbeid van het kerkelijk ambt blijft weliswaar een eenzame last, maar de last en de eenzaamheid worden voortdurend bestraald door het licht van de liefde van Hem, Die Zich voor ons heeft doodgeliefd aan het kruis. En dat maakt de last licht. De liefde van Jezus draagt ons.

R.H. Kieskamp

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen