Het litteken moet blijven

Geachte broeders,

Wij hebben u lief! Wij hebben de Christelijke Gereformeerde Kerken lief, omdat zij openbaring van het lichaam van Christus in Nederland is, evenals de Protestantse Kerk in Nederland dat is – de kerk waarbinnen de Gereformeerde Bond sinds 2004 zich geplaatst weet en waarin wij verantwoordelijkheid dragen. Wij hebben uw kerken lief vanwege de verbondenheid in het geloof van de kerk der eeuwen, zoals beleden in de oud-christelijke belijdenissen en in de Formulieren van Enigheid. Wij ervaren die verbondenheid waar het u en ons gaat om het doorgaande werk van de drie-enige God in ons midden.

Wij hebben u niet alleen lief, wij hebben u ook nodig. Al is de context van ons kerk-zijn verschillend, de vragen waarvoor christelijke gereformeerde en hervormd-gereformeerde kerkenraden zich geplaatst weten, zullen onderling herkend worden. Onze kerken en gemeenten kennen geen strak isolement ten opzichte van de cultuur en onze gemeenteleden fungeren volop in de samenleving – een samenleving waarin gezag verworven moet worden, waarin individualisering een trend is en waarin de waarheid niet bij voorbaat vast mag staan. Onze gemeenteleden pendelen voortdurend tussen hun leven in de gemeente en hun taak in de samenleving, waarbij het bekende adagium ‘wel in de wereld, niet van de wereld’ in de praktijk gebracht moet worden. We beseffen daarbij dat het slechts de praktijk der godzaligheid is waarin we staande kunnen blijven, jongeren maar zeker ook ouderen.

In de doordenking van deze en andere vragen hebben we elkaar nodig. Het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond dankt u als synode daarom hartelijk voor onze onderlinge contacten, voor de opdracht die u in 2004 aan uw deputaten gaf om de contacten met de Gereformeerde Bond te intensiveren. Wij ervaren de broederschap in het delen in de vreugde en de zorg van de lokale kerken en gemeenten – en in haar roeping. Zo spraken we van hart tot hart over het functioneren van de vreze des Heeren bij met name de ambtsdragers en de schrijnende problematiek die aan het licht treedt als dit geestelijke bindmiddel verdwijnt.

Aan de veelheid van vragen die gemeenteleden aan hun kerkenraad stellen, is het naar onze mening vooral te wijten dat van samenspreken of samenwerken tussen lokale kerken maar zo weinig komt, ondanks onze oproepen hiertoe. De verscheidenheid binnenskamers kost zoveel energie dat de aandacht voor anderen verslapt. We stellen hier de vraag of het omgekeerde ook waar kan zijn, namelijk dat het delen in elkaars wezenlijke vreugden en zorgen vanuit het zicht op het doorgaande werk van de drie-enige God veel bijzaken die onze aandacht vragen, relativeert. Misschien moet het net daarom wel aan de andere zijde uit.

Graag zien we onze contacten bestendigd, al beseffen we dat het rapport van uw deputaten dikker geworden is. Naast de contacten met Nederlands gereformeerden en gereformeerd-vrijgemaakten spreekt u sinds enige jaren ook met de Gereformeerde Gemeenten en de Hersteld Hervormde Kerk.

We concluderen daaruit dat de breuken in het lichaam van Christus vele zijn, ook van recente datum. Daarover verootmoedigen wij ons, want daarin ligt kerkelijke schuld, ook van ons. We willen daaraan ook nu niet voorbijgaan. Het doet ons goed te kunnen melden dat ter plaatse in veel situaties de spanning tussen hervormden en hersteld hervormden wegebt, omdat de tijd haar werk doet. Maar, het litteken blijft – en moet blijven! Zoals het litteken vanwege de scheuring in de Hervormde Kerk waardoor later uw kerken ontstonden – al zo lang geleden – ook blijft. Aan kerkelijke verdeeldheid en kerkelijke gescheidenheid willen wij ten principale nooit wennen, ook al relativeert menig postmodern mens een kerkelijke breuk en een kerkelijke keuze. Hier ligt voor ons een drijfveer om u te blijven ontmoeten en met u te blijven meeleven. Want de kerk van Christus dient één te zijn, als ze als bruid van Christus op haar Heere wil lijken.

Met dankbaarheid zien we dat de Protestantse Kerk in haar oecumenische contacten wil genezen van wat ik ‘blindheid aan het rechteroog’ noem. In de Raad van Advies voor het Gereformeerd Belijden is bewust de christelijke gereformeerde prof.dr. G.C. den Hertog benoemd. Al is hier een lange weg te gaan, wij hopen dat u het gesprek met de Protestantse Kerk niet schuwt, als u daartoe genodigd worden, welke status dit gesprek ook zal hebben.

Voor uw kerken heeft de onlangs ontslapen ds. J.H. Velema veel betekend. Christelijk gereformeerd in hart en nieren, wilde hij vooral katholiek gereformeerd zijn. Dan gaat het om het belijden, beleven en handhaven van de waarheid van Gods Woord in de kerk. Dan gaat het om het leven met God op een wijze die de belijdenis van de Reformatie ons leert. Broeders, dat bindt ons samen en mag ons blijven samenbinden. En zo willen we het gesprek over ons staan in de kerk blijven voeren. Wij wensen u een gezegende synode toe, waarin niets anders dan het Woord van de Heere gezag heeft en waarin u beproeft welke de goede en welbehagelijke en volmaakte wil van God is. Dan geeft u geestelijke leiding, waarnaar onze tijd vraagt. Dan wordt de gemeente gebouwd en heeft zij werfkracht.

P.J. Vergunst

Op 3 oktober sprak de christelijke gereformeerde synode over de contacten met de Gereformeerde Bond. Namens het hoofdbestuur waren ds. H. Roseboom en P.J. Vergunst aanwezig. Laatstgenoemde sprak de synode toe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen