Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Op adelaarsvleugels

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Op adelaarsvleugels

Meditatie: Deuteronomium 32:11 en 12a

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

De jaarwisseling brengt voor velen moeite en verdriet met zich mee. Een grens over van een jaar waarin veel gebeurd is, naar een jaar waarvan de toekomst zo onzeker is. Maar gelet op bovenstaande woorden mogen we die grens met moed en vertrouwen oversteken.

‘Gelijk een arend zijn nest opwekt, over zijn jongen zweeft, zijn vleugels uitbreidt, ze neemt en ze draagt op zijn vlerken. Zo leidde de HEERE alleen.’

H et volk Israël – door de Heere uit de slavernij bevrijd – is aan de grens van het beloofde land gekomen. Vele jaren van omzwervingen zijn aan dit moment vooraf gegaan. De Israëlieten zullen de grens overgaan.

Wat is eigenlijk een grens? Van de ene provincie naar de andere ontdek je niks van grenzen. Van het ene land naar het andere rijd je ook ongemerkt. Voor het volk Israël is het echter een heel bijzonder moment om straks de grens over te gaan.

Balans opmaken

Wij zijn op dit moment ook een grens genaderd. De grens tussen 2007 en 2008. Merk je daar wat van als je erover gaat? Velen zien er tegenop. Er wordt in onze samenleving veel aandacht geschonken aan die grensovergang. De grensovergang van het ene naar het andere jaar brengt ook veelal met zich mee dat we de balans opmaken.

Dat doet Mozes trouwens ook. Hij maakt de balans van jaren van om zwerven op. Hij doet dat in een lied. Er zou boven kunnen staan: ‘Gods trouw tegenover onze ontrouw’.

Is daarmee ook niet vaak een jaar van ons leven samengevat? Wat een zegeningen in het afgelopen jaar. Wat een ontrouw onzerzijds. De balans doet ons dan ook roepen: ‘Delg uit mijn schuld, vergeef mijn overtreden.’

Leren vliegen

De trouw van God wordt hier treffend uitgebeeld. Als een adelaar, een grote vogel die het nest heeft boven in de rotsen. Na lange tijd broeden komen de jonge vogels, die met zorg en liefde gevoed worden.

Dan breekt het moment aan dat ze moeten leren vliegen. Er doet zich echter een probleem voor: boven in de rotsen schijnt de mogelijkheid van oefenen te ontbreken. Dan gebeurt er iets onbegrijpelijks. De adelaar dwingt de jongen uit te vliegen – dat is de betekenis van het opwekken van het nest. Aansporen om uit te vliegen. Maar dan storten ze toch te pletter!? Nee, de oudervogel zweeft boven de jongen en als ze niet meer kunnen, schiet hij onder hen en draagt ze.

Dat beeld gebruikt Mozes om de trouw van de HEERE te schilderen.

Toen vijanden aanvielen was God er om te redden. Was dat ook niet vaak het beeld van de trouw van God over het jaar dat nu afgelopen is? Zelfs als er momenten waren waarop wij het totaal niet meer zagen zitten? We dreigden te vallen, maar op het moment dat we dreigden te bezwijken was Hij er om te redden. Als op adelaarsvleugels gedragen.

Hier ligt tegelijkertijd ook een geweldige geestelijke les. Er kunnen momenten in het leven zijn dat je denkt in die oneindige diepte van verlatenheid door God neer te storten. En je moet het nog toegeven ook: ik heb het verdiend. En dan? Dan is Hij daar met Zijn vleugels om te dragen. Om ons op te beuren. Om ons te doen zien op Hem, Die in de diepte gestort is, waar geen redder was. Hij moest het oordeel van verlatenheid ondergaan. Ja, inderdaad het gaat hier over het werk van Christus. Hij verlaten, opdat wij nooit meer verlaten zouden worden.

Twee dingen

Als – in het beeld dat hier gebruikt wordt – die jonge vogels gedwongen worden het nest te verlaten, wat moeten ze dan doen? Twee dingen. Hun vleugels leren gebruiken. En zich laten dragen door de vleugels van die andere vogel.

Vleugels gebruiken. Misschien een goed voornemen voor het nieuwe jaar: ernst maken met de ‘vleugels’ van gebed en bijbellezen (stille tijd). Om je vervolgens te laten rusten op Hem Die in dat Woord ons tot redding wordt aangeboden. Door het Woord en de omgang ermee leren verstaan dat ik mag rusten op Zijn vleugels.

Hopelijk kunnen we zo de grens overgaan, om dan achterom kijkend te zien dat het zo waar geworden is en eenmaal waar zal worden: ‘Hij kan en wil en zal in nood, zelfs bij het naderen van de dood, volkomen uitkomst geven.’

Dan hebben we alle reden om het jaar af te sluiten met: ‘Geloofd zij God met diepst ontzag. Hij overlaadt ons dag aan dag met Zijne gunstbewijzen!’

G.H. Koppelman

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 28 december 2007

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's

Op adelaarsvleugels

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 28 december 2007

De Waarheidsvriend | 24 Pagina's