Gave van de bemoediging

Een oud-collega-ambtsdrager in een verwant kerkgenootschap – zei me ooit niet zo van het woord ‘bemoediging’ te houden. ‘Met mensen die je altijd maar willen bemoedigen, heb ik niet zoveel.’ Het deed me denken aan die predikant die zich negatief uitte over gemeenteleden die vaak over het ‘Vaderhuis’ spraken. Alsof Jezus Zelf niet leerde dat in het huis van Zijn Vader veel woningen zijn. En alsof Paulus de gemeente van het Nieuwe Testament niet voortdurend aanspoort en bemoedigt. Uiteraard, het maakt verschil op welke grond we over het Vaderhuis spreken en elkaar bemoedigen.

Mevrouw Su
Valt juist in de wijze waarop we elkaar perspectief willen bieden niet op hoe we in het leven staan, hoe we het nieuwe jaar zijn ingegaan? Schrijnend komt dit openbaar op de begraafplaats en in de ziekenzaal. Met een welgemeend ‘Hou je haaks’ kan geen mens echt verder, zeker niet als de vergankelijkheid van het leven realiteit wordt en we ervaren door een dal van de schaduw van de dood te gaan.
Dat geldt net zo goed als we letten op de situatie waarin Christus’ gemeente zich bevindt, ook wereldwijd. Het jaar 2008 mag voor ons een jaar zijn van oriëntatie op het leven van broeders en zusters die in zoveel moeilijker omstandigheden dan waarin wij verkeren, de Heere willen volgen. Het is opvallend dat het bijbelse begrip bemoediging voor hen enorm veel betekent. Ik noem als illustratie mevrouw Su uit Beijing, jarenlang lid van de Communistische Partij in China. Toen ze op de universiteit waar ze lesgaf, vertelde dat ze christen was geworden, had ze gelijk haar laatste college gegeven. Elders lukte het haar als oudlid van de partij – en daarmee als verdachte – niet meer om werk te vinden. Ze woont nu in een oud huisje, aan de rand van de Chinese hoofdstad. Elke dag komen hier mensen uit heel Beijing en daarbuiten om geestelijk advies in te winnen en te vragen of zij voor hen wil bidden. ‘God heeft haar een bediening van bemoediging gegeven die het verlies van haar baan meer dan goed heeft gemaakt, ’ schrijft Tony Lambert in zijn boek China voor Christus.

Let scherp op
Het is de brief aan de Hebreeën die volharding als een thema aan de orde stelt. De schrijver weet dat de zonde ons zo gemakkelijk verstrikt (Hebr. 12:1) en dat volharding in de loopbaan van het geloof nodig is. Die volharding wordt geleerd als we in het lijden het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en de Voleinder van het geloof, Die nu zit aan de rechterzijde van Gods troon. Daarom de aansporing: ‘Let toch scherp op Hem Die zulk een tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, opdat u niet ontmoedigd wordt en bezwijkt.’
Bemoedigd door het leven gaan of juist ontmoedigd raken vanwege tegenslag – het staat in feite los van de omstandigheden van ons leven. Het een of het ander heeft slechts te maken met het zien op Jezus. Kruisdragend zag Hij vooruit naar de vreugde. Is er een betere aansporing aan het begin van een nieuw jaar dan het woord waarmee Hebreeën 12 eindigt? ‘Laten wij daarom, omdat wij een onwankelbaar Koninkrijk ontvangen, aan de genade vasthouden en daardoor God dienen op een Hem welgevallige wijze, met ontzag en godsvrucht. Want onze God is een verterend vuur.’
Dat kan tegenstrijdig lijken: elkaar bemoedigen met het feit dat we aan de genade vast moeten houden. Het is elkaar bemoedigen met het gegeven dat we zelf niets hebben. Ja, zo alleen heeft een kind van God houvast aan de Heere. ‘De HEERE is bij mij, ik ben niet bevreesd. Wat kan een mens mij nog doen?  (Ps. 118)

Genadegaven
In Romeinen 12 leert Paulus de gemeente niet in het denkschema van deze wereld te gaan, maar te onderscheiden wat de wil van God is. Daarin zijn de leden van het lichaam van Christus aan elkaar gegeven, om op bescheiden wijze de ander met zijn genadegaven te dienen. Dienen en leren zijn specifieke gaven die de Heilige Geest geeft. Het valt op dat de apostel ook de gave van de bemoediging noemt. ‘En nu hebben wij genadegaven, onderscheiden naar de genade die ons is gegeven: (…) hetzij wie bemoedigt, in het bemoedigen, wie uitdeelt, in oprechtheid, wie leiding geeft, met inzet, wie zich over de ander ontfermt, met blijmoedigheid.’
Parakaleo is het Griekse woord voor bemoedigen, maar betekent tegelijk troosten, vermanen, aansporen en onderwijzen. Het gaat erom dat we elkaar bij de waarheid van het evangelie roepen en in die dienst naast elkaar staan, levend van dezelfde genade. Dat houdt in mee te leven met christenen elders en elkaar een hart onder de riem steken.
In het laatste informatieblad van de stichting Hulp Oost-Europa vertelt bestuurslid Jan Migchels over zijn betrokkenheid bij de Roemeense kerk. ‘Je moet dit werk met elkaar doen en elkaar scherp houden. Dat is een van de redenen dat we elkaar in de werkgroep mogen bemoedigen. We komen in Roemenië in gemeenten waar we nog nooit een euro hebben achtergelaten, maar we bemoedigen elkaar wel.’ Zoals Roemenen, Chinezen en Zimbabwanen door zendingswerkers ons tot voorbeeld worden gesteld, zo spoorde Paulus de gemeente van Korinthe aan met wat hij gezien had in Macedonië, namelijk ‘dat zij in veel opzichten beproefd zijn gebleken in verdrukking en dat de overvloed van hun blijdschap en hun buitengewoon diepe armoede in overvloedige mate geleid heeft tot de rijkdom van hun vrijgevigheid.’ (2 Kor. 8:2)

Deed, doet en zal doen
Het Woord van God houdt vermanen en vertroosten, terechtwijzen en bemoedigen bij elkaar. In alles gaat het erom naast de ander te staan en hem daarin te wijzen op wat God gedaan heeft en in onze wereld doet. En ook, wat Hij zál doen, want Paulus roept in 1 Thessalonicenzen op elkaar te vertroosten met de zekerheid van de wederkomst van Christus.
Het mag duidelijk zijn: tot onderlinge bemoediging zijn wij geroepen. Hierin onderscheidt de kerk zich van bedrijfsleven, sportwereld, politiek enzovoort, waar veelal het recht van de sterkste geldt en de waarheid liefdeloos verwoord kan worden. Dat onderlinge meeleven raakt niet alleen het werk van ambtsdragers, maar elke arbeid die in afhankelijkheid van de Heilige Geest gedaan wordt.
Bemoediging voor alle nieuw gekozen ambtsdragers – mogen ze niet weten dat God trouw en toewijding zegent?
Bemoediging in de opvoeding – hebben ouders het niet hard nodig?
Bemoediging op de weg van het geloof – zullen we zo belijdeniscatechisanten tegemoet treden?
Bemoediging voor de taak in de samenleving – kan je zonder, als je werkt in een omgeving waarin andere normen tellen?
Bemoediging voor zendelingen – ervaren zij niet de kracht van de voorbede?

Volharding
Bemoediging heeft te maken met veel bijbelse kernwoorden, zoals navolging, ontmoeting, hoop, troost. We leggen hier vooral een relatie met de volharding. Volharden in de zonde tekent de Bijbel als een reële werkelijkheid, wat het oordeel van de verharding meebrengt. Volharding verwijst voor christenen echter naar het wonder dat God de Zijnen dankzij de voorbede van Christus vasthoudt. Een gefundeerder bemoediging is niet te geven. Hoop en volharding lichten niet alleen op in het perspectief van Gods heerlijkheid, maar worden geboren in moeilijke omstandigheden, in lijden. Geduldig in de verdrukking gaat samen op met volharding in het gebed. (Rom. 12:12)
Wat zal 2008 mij brengen, levend op aarde, onder de vloek van de zonde, waarvan we met Mozes in Psalm 90 belijden dat het beste ervan moeite en verdriet is? We bemoedigen elkaar met de aansporing actief te volharden in het lezen van het Woord, in de gebeden, in het dagelijkse wandelen met God. Zo houden we onderweg het oog op God gericht en raken we elkaar niet kwijt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen