CU en SGP in Europa

Ineens was daar vorige week het bericht dat CU’er Peter van Dalen en SGP’er Bas Belder in het Europees Parlement geen gezamenlijke fractie meer vormen. Teken van treurig onvermogen om elkaar vanwege het getuigenis in de christelijke politiek vast te houden.
Voor de verkiezingen van 4 juni werd de tweede SGP’er op de lijst, ir. J. Lock, gevraagd of er een parlementaire groep gevormd kon worden met conservatief-christelijke politici, om een tegenwicht te bieden tegen progressief Europa. De directeur van Woord en Daad antwoordde dat niet te veel gedacht moet worden vanuit de macht van het getal. ‘Hoe je het ook draait, als bijbelgetrouwe christenen blijven we altijd sterk in de minderheid. Vanuit dit gegeven blijf je klein, ook al maak je coalities.’
Ondanks het gelijk van Lock is het buitengewoon spijtig dat de opstelling van de Britse conservatieven CU en SGP in verschillende fracties bracht, al zullen er in beide partijen ongetwijfeld de nodige kiezers zijn die het zo best vinden: niet meer geassocieerd worden met de ander. Velen die de urgentie van onze geseculariseerde tijd verstaan, zullen de breuk echter betreuren.

Vreemdelingschap
Het is hier niet de plaats om de achtergrond van de onverwachte scheiding in de Europese CU/SGPfractie te analyseren, laat staan de schuldvraag aan de orde te stellen. Als leermoment lijkt me – in het jaar waarin we na Darwin en Calvijn ook nog 175 jaar Afscheiding gaan ‘vieren’ – de vraag van belang waarom het orthodoxe christenen niet lukt elkaar in de branding van de tijd vast te houden. Mijn idee? We moeten samen dieper verstaan wat het bijbelse begrip vreemdelingschap inhoudt. Het seculiere levensgevoel raakt alle politici van SGP en CU en alle gemeenteleden van de kerkelijke achterban. Wie op zondag een rechtzinnige prediking hoort, komt in de dagen daarna van alles tegen wat de waarheid van het evangelie tegenspreekt of relativeert. Dat doet een aanslag op ons denken en geloven, op onze levensstijl ook.

Denkschema
Is het generaliserend te menen dat waar CU’ers hierop vooral reageren door de cultuur open tegemoet te treden, SGP’ers de neiging hebben vast te houden aan bestaande posities? Ja, dat is te generaliserend, want de SGP zoekt de laatste jaren bijvoorbeeld behoedzaam naar meer ruimte voor vrouwen in de partij – in de Eerste Kamer spreekt een CU-vrouw ook namens de SGP – en CU’ers zijn beslist geen mensen die met de tijdgeest willen trouwen. Maar toch is iets van het spanningsveld waarin orthodoxe christenen vandaag de dag staan, hiermee wel benoemd.
Wat zou het goed zijn een kerkenbrede bezinning te voeren over wat het in de hedendaagse geestelijke strijd tussen het evangelie en het culturele klimaat betekent om niet meer in het (denk)schema van deze wereld te gaan (Rom. 12:2). Voor onze overtuiging en voor onze opstelling.

Leermoment voor de kerk
Waar verscheidenheid groeit – en ieder is ervan overtuigd dat CU en SGP de afgelopen jaren minder samenwerkten –, is vaak tegelijk minder bereidheid om goed met die verscheidenheid om te gaan. Ook daarin zijn we kinderen van onze tijd. Wat in Brussel gebeurde, is daarom een leermoment voor de kerk, voor de gemeenten. Hervormd-gereformeerde gemeenten (en Christelijke Gereformeerde kerken niet minder) kennen – naast mensen die in de afweging tussen getuigenis en invloed voor het CDA kiezen – zowel CU’ers als SGP’ers.
Houden die gemeenteleden, die predikanten in hun onderlinge contacten, elkaar vast, als de een meer dan de ander openheid naar de samenleving vertoont? Als de maatschappij ons confronteert met evolutionistisch denken, met een gelijkheidsideologie (als trefwoorden noem ik Darwin, Plasterk, Emst), is het de vraag of we samen buigen voor de oproep van Paulus en Petrus ons niet te laten vergiftigen door het denken van deze wereld en verantwoording af te leggen van de ons geschonken hoop. In die weg kunnen we elkaar heel lang vasthouden – niet polderend, maar belijdend.

Jachtig en versplinterd
Dr. W. Verboom sprak ooit over ‘hervormde bevindelijkheid’, een type geloofsleven waarin de mens klein voor God is en tegelijk ruimhartig, krachtens het verbond betrokken op heel de gemeente, op de wereld. Bij de verschijning van het boekje waarin hij op zijn jeugd in Kollum terugkijkt, Het bevindelijke nest, heeft hij gezegd dat de kernmomenten van het geloof als besef van zondigheid en verwondering over de genade niet voorbij zijn, maar de stilering ervan wel.
‘Een klimaat waarin de vreze des Heeren alles doortrok, lijkt irreëel geworden, omdat het leven jachtig en versplinterd is.’ De individualisering heeft ook binnen de gezinnen toegeslagen.
Die bevindelijkheid uit Kollum kan de tijdgeest weerstaan, in elke gemeente in Nederland, ook in Europa.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen