In memoriam ds. J.W. Slok (1943-2009)

Op 6 april van dit jaar zei de specialist die ds. Slok behandelde: ‘Het ziet er niet goed uit. Ik geef je nog drie maanden tot een jaar hier.’ Dat zijn heel indringende woorden van een arts. En ze landen op een heel bijzondere manier in je hart als je een gelovig mens bent, die gelooft dat niet de dokter het laatste woord spreekt, maar dat jouw tijden in Gods hand zijn. Het zijn vier maanden geworden. Op de dag des Heeren, zondag 9 augustus ’s morgens om kwart voor zes, kwam aan het aardse leven van Jan Willem Slok een einde. Vanaf 2001 tobde hij met zijn gezondheid. Hoe open hij als dominee ook kon zijn in de gesprekken met gemeenteleden die in een vergelijkbare situatie waren, zélf had hij, als het over zijn diepste emoties ging, een kamertje dat meestal op slot zat. Bij een enkeling werd de sleutel omgedraaid. Dan zag je een mens, zoals wij allemaal ten diepste zijn als we worstelen met de vragen van ziek zijn en beter worden. Als we kijken in het aangezicht van de dood en het o zo moeilijk vinden om los te laten. Maar meestal zat dat ene kamertje op slot. Jan Slok kende een diep verlangen om het evangelie door te geven. Op 12 september 1982 heb ik hem als hulpprediker van de hervormde gemeente Rumpt tot die dienst ingeleid. Vijf jaar later werd hij door middel van de toenmalige overgangsbepaling 277 tot predikant van die gemeente bevestigd door ds. W. de Bruin. Hij diende vervolgens de gemeenten Zuidland (1989) en het Friese Harkema, waaraan hij op 17 april 1994 werd verbonden. In al die gemeenten kwam zijn gave openbaar om met iedereen te kunnen spreken. Met als doel mensen te winnen voor het evangelie en de gemeente op te bouwen. Steeds weer kwamen de woorden uit 1 Johannes 4: 11 terug als een voortdurend refrein van zijn bezig zijn: ‘Geliefden, indien God ons alzo lief heeft gehad, zo zijn ook wij schuldig elkander lief te hebben.’ In prediking en pastoraat is hij velen tot zegen geweest. Hij mag nu zijn Koning en Zaligmaker prijzen in Zijn volle heerlijkheid, samen met allen die de verschijning van Jezus Christus hebben leren lief krijgen. Op vrijdag 14 augustus kwamen velen voor de rouwdienst bijeen in de Kapelkerk te Drachten. Daar zongen we de liederen die hij zelf had uitgezocht. Woorden van hoop en verwachting dwars tegen de macht van de dood in:
‘Ik kan gaan slapen zonder zorgen,
want slapend kom ik bij U thuis.
Alleen bij U ben ik geborgen.
Gij doet mij rusten tot de morgen
en wonen in een veilig huis.’ (Ps. 4).

We hebben hem op de begraafplaats van Harkema ter ruste gelegd. Daar klonken de Schriftwoorden: ‘Zalig zijn de doden, die in de Heere sterven, van nu aan. Ja, zegt de Geest, opdat zij rusten mogen van hun arbeid, en hun werken volgen met hen.’ (Openb. 14:13).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen