Geroepen door de gemeente

Het telefoontje en de verkiezing, ze roepen heel wat gevoelens op. Soms ook de nodige vragen. Ben ik bekwaam, geschikt voor dat ambt? Kan ik de nodige tijd vrijmaken? En hoe zit het met Gods wil en leiding als het gaat om een opdracht in de kerk?
Misschien leeft in ons de herinnering aan vroeger tijd. We kenden ouderlingen die jaar in, jaar uit hun ambtelijk werk deden. Heel vroeger bestond er geen termijn van uiterlijk twaalf jaar – inmiddels zijn dat er acht. Die mannen trokken de gemeente door, deden huisbezoek, lazen zo nodig een preek tijdens de kerkdienst. Soms jarenlang. Zij werden mensen die met de dienst des Heeren vergroeid raakten. Ze studeerden in de Bijbel en in gedegen literatuur.
Is het anders geworden? Ik denk het. Is het slechter geworden? Of beter? Deze vragen kun je alleen beantwoorden als je verschillende dingen goed hebt overwogen.

Minder vanzelfsprekend
Wel anders dus. Die broeders van weleer werkten vaak thuis, op de boerderij of in de werkplaats. Zij konden zich overdag gemakkelijk vrijmaken. Dat is nu anders. Het leven is gejaagd. Er is zoveel waar we aandacht aan moeten besteden.
Daar komt bij dat de gemiddelde leeftijd van ambtsdragers nu lager is en er dus meer een keuze moet worden gemaakt tussen ambt en gezin.
Of we het willen zien of niet, we zijn zonder uitzondering mensen op wie een veranderende maatschappij invloed wil uitoefenen – en dat lukt soms meer dan we beseffen. Een van die invloeden is de neiging om zich niet zo strikt ergens aan te binden. Je sluit je aan bij een gemeente waar je het naar je zin hebt – of verwisselt deze voor een andere. In het maatschappelijk leven zien we dezelfde tendensen.
Maar ook bij de ambtsdrager zelf lijkt het een en ander te veranderen. Door heel de complexiteit van het leven lijkt het ambt minder met de persoon van de ambtsdrager verweven te zijn. Het wordt in toenemende mate iets wat je ‘erbij’ doet, naast je vele andere taken.
Daardoor is het ook minder vanzelfsprekend om je na afloop van een termijn herkiesbaar te stellen. Om diverse redenen doen we dat dan ook niet. En wie zegt me dat het misschien geen wettige motieven zijn?

Roeping
Het heeft geen zin om het verleden te verheerlijken. Evenmin om dan maar mee te gaan in de stroom van de tijd, al moeten we deze wel goed proberen te analyseren. Om hierin een weg te vinden, zie ik het als belangrijk om uit te komen bij dat ouderwetse en misschien wel wat afgesleten woord roeping. Roeping van Godswege, wel te verstaan.
Wanneer weet je of je geroepen bent? Er staat zo’n mooie frase in het bevestigingsformulier: ‘door de gemeente en mitsdien (= daarom) door God geroepen’. Maar is

Wie een gekozen broeder dit artikel wil overhandigen, kan het downloaden via www.gereformeerdebond.nl (> De Waarheidsvriend > verschenen artikelen).

er dan wel enige bewegingsvrijheid om voor een benoeming te bedanken? En hangt het niet in sterke mate van je karakter en beleving af hoe je antwoordt op de vraag wat de wil van de Heere in dezen is?

Vragen
We hoeven geen oneigenlijke tegenstelling op te roepen. Een broeder die tot het ambt geroepen wordt, mag zichzelf wel degelijk nuchter een aantal vragen stellen.
Ben ik bekwaam voor dit ambt? Kan ik het verantwoorden tegenover mijn gezin? Het is nogal wat als je eerst de hele dag van huis bent en vervolgens na een snelle maaltijd naar die kerkenraadsvergadering verdwijnt. En dat meer dan eens.
Weeg deze dingen maar af. Soms zijn ze zo zwaarwegend dat we voor de verkiezing bedanken. Soms wordt de Heere ons te sterk en zien we een taak in de gemeente, waaraan we ons niet kunnen onttrekken.

Snijvlak
Er is meer. We worden niet zomaar tot een ambt geroepen, alsof dat een abstract gebeuren is. Roeping betreft ook de concrete invulling van deze taak in de gemeente.
Die invulling begint bij de vraag hoe wij het ambt beleven. Voelen wij iets van de heilige ernst, die we bij een dienaar als de apostel Paulus tegenkomen? Het besef dat we op het snijvlak van tijd en eeuwigheid staan? De wetenschap dat mensen aan onze zorg zijn toevertrouwd met het oog op de vraag naar de enige troost in leven en sterven?
Hebben we er vreugde in om gemeenteleden de weg naar de Heere Jezus te wijzen? We komen hen tegen, zo heel verschillend: de meelevende gezinnen, de mensen aan de rand, de onverschilligen. Dat vraagt veel.
Het ambt is een opdracht van God en niet zomaar een functie. Het vraagt ook veel van onszelf, om in ons persoonlijk leven te weten van de vreze des Heeren en van een persoonlijk gebedsleven. Lezen we in het formulier ook niet van een ‘vol zijn van de Heilige Geest’?
We kunnen alleen volhouden als in ons hart die gloed is van de liefde tot het Woord en de bewogenheid over de gemeente. Maar dan kan het ook inderdaad. Dit is het enige middel tegen vermoeidheid in het ambt, ook tegen de devaluatie van het ambt in ons maatschappelijk bestel.

Veel te doen
Soms lijkt deze hoge opvatting van het ambt niet zo te sporen met allerlei vormen van gemeenteleven. De gemeenteleden zijn mondiger geworden en hebben er soms moeite mee gezag te aanvaarden van iemand die ze als een hunner beschouwen.
Er is ook de tendens om het gemeenteleven ‘gezellig’ en ‘aantrekkelijk’ te maken. Geen kwaad woord daarover, want al die activiteiten zijn heel samenbindend.
Maar toch. Niet alleen verzuchten scribenten in diverse kerkbodeberichten dat er wel heel veel te doen is, voor ambtsdragers komt erbij dat ze ook nog eens een voorbeeldfunctie hebben. Ze moeten zichzelf goed kunnen presenteren.

Volhouden
In deze tijd moeten weer veel broeders beslissen of zij een benoeming zullen aanvaarden. Wordt het ja, dan wacht al dat ambtelijke werk waar je zo tegen op kunt zien.
Hoe houd je het dan vol? Dat kan als je in de voetsporen van Christus gaat. Dat betreft allereerst de bewogenheid om de gemeenteleden, zoals ik aangaf. Maar daarbij gaat het ook om het omgaan met de vele teleurstellingen die een ambtsdrager krijgt te verwerken.
Elke dienaar van Christus kan daar moeiteloos voorbeelden van noemen. En komen we ook niet dagelijks onze eigen tekorten tegen? Kennen we dan de doorleving van de bijbelse begrippen ‘zelfverloochening’ en ‘volharding’?
Met respect denk ik aan al die broeders die door heel de kerk heen in dienst van de Heere werken – soms ook ploeteren. Laten voor ons allen gelden de diepe woorden van Johannes, de vriend van de Bruidegom: ‘Hij moet wassen, maar ik minder worden.’

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen