Het Woord spreekt niet

W ie ooit onterecht beschuldigd werd van een misdaad, weet hoe erg dat is. Gewoonlijk zal onze eerste reactie zijn om zo’n beschuldiging tegen te spreken. We laten dat niet zomaar zeggen. Het gaat immers om de waarheid en om het recht! Met ons zwijgen zouden we de indruk wekken inderdaad schuldig te zijn. Daarom voelen we ons verplicht om te spreken.

Valse beschuldiging

Voor de hogepriester staat Jezus, de Hogepriester. De overpriesters en de hele raad doen hun uiterste best, maar het lukt niet. Ze zoeken getuigenis tegen Jezus om Hem te doden, maar ze vinden niets. Velen getuigen wel vals tegen Hem, maar de getuigenissen zijn niet eenparig. Daar komen weer een paar getuigen: ‘Wij hebben Hem horen zeggen: ‘Ik zal deze tempel, die met handen gemaakt is, afbreken en in drie dagen een andere, zonder handen gemaakt, bouwen.’’

Maar ook over dit getuigenis is geen overeenstemming. De hogepriester staat op en vraagt: ‘Antwoordt Gij niets? Wat getuigen dezen tegen u? ’ Maar Jezus zwijgt stil en antwoordt niets. Dan komt de hogepriester bij de kern van de zaak en vraagt: ‘Zijt Gij de Christus, de Zoon van de gezegende God? ’ Nu spreekt Jezus wel: ‘Ik ben het.’ Met een dramatisch gebaar scheurt de hogepriester zijn klederen en zegt dat er nu geen getuigen meer nodig zijn. Jullie hebben de godslastering toch gehoord? Ja, nu zijn ze het allemaal eens. Hij is des doods schuldig.

Jezus zwijgt

Hoeveel woorden van verlossing had Hij gesproken! Mensen waren genezen, gebondenen losgemaakt. Woorden van zaligheid, van behoud had hij gesproken om harten te troosten. Met het Woord overwon Hij de duivel bij de verzoeking in de woestijn. Nu zwijgt de Zaligmaker. Als Jezus voor Pilatus staat, verwondert deze Romeinse stadhouder zich zeer. Hij is overtuigd van de onschuld van Jezus. Toch zwijgt deze rabbi uit Nazareth.

Waarom spreekt Hij niet? Straks zullen de soldaten hun wrede spel spelen. Maar ten diepste weten ze niet wat ze doen. Zij weten niet wat er op het spel staat. Christus weet waarom Hij deze weg gaat. Waarom Hij deze weg wil gaan. Hij is gewillig om veroordeeld te worden.

Jesaja heeft het eeuwen tevoren al voorzegd. Christus zou verdrukt worden als de straf van onze ongerechtigheid van Hem geëist werd. Maar Hij zou Zijn mond niet open doen en als een Lam ter slachting geleid worden. Hier wordt die profetie vervuld. Jezus gaat gehoorzaam in de weg van het profetische Woord.

Gods recht

Maar dit is toch verschrikkelijk onrecht? Moet de leugen niet worden tegengesproken? De Heere Jezus heeft toch op aarde getuigenis van de waarheid gegeven. Nee, Christus laat het gebeuren. Hij laat Zich beschuldigen. Hij is bereid om schuldig verklaard te worden, terwijl Hij nooit onrecht gedaan heeft. Hier wordt Jezus tot zonde gemaakt. Nooit heeft Hij gezondigd, maar de zonde wordt Hem toegerekend. Zo wil Hij het, opdat doodschuldige mensen rechtvaardig verklaard zouden kunnen worden. Hij stelt Zijn ziel tot een schuldoffer om de Plaatsvervanger te zijn. Pilatus, de wereldse rechter, zegt dat hij geen schuld vindt in deze Mens. Toch geeft deze rechter Pilatus Hem over om gekruisigd te worden. Maar ten diepste is het God zelf die het vonnis over de zonde voltrekt aan Zijn eigen Zoon. Jezus zwijgt. Hij is het eens met dit goddelijke vonnis.

Schuld bekennen

Jezus zwijgt omdat Hij het recht van God liefheeft. Zo wil Hij het recht herstellen dat wij door de zonde hebben geschonden. Christus zegt door Zijn zwijgen dat het goed is dat God de zonde straft met de dood, de vloek en de hel.

God is rechtvaardig in Zijn oordelen. Hij moet de zonde veroordelen en straffen. Kennen we iets van het zwijgen van Christus? Het is een groot wonder als we niet meer tegenspreken. De Heilige Geest maakt mensen eerlijk. We worden wat we werkelijk zijn: zondaar voor God. Wat is het dan heerlijk om te beseffen dat Christus zweeg om de zonde te dragen aan het kruis. Zo is er voor mij vrijspraak en hoef ik niet voor eeuwig te vergaan. Wat een onmetelijke liefde toont deze zwijgende Borg en Zaligmaker.

Zijn liefde verbreekt steeds weer mijn hart. Zo buig ik onder het recht van God dat mij veroordeelt. Maar zo beleef ik dat zondaren worden gerechtvaardigd om niet uit het geloof alleen.

Verbroken zwijgen

Het gaat de Zaligmaker niet om medelijden. Hij draagt het lijden

alleen. Tot de vrouwen van Jeruzalem zegt Hij dat ze niet over Hem moeten wenen, maar over zichzelf en hun kinderen. Wanneer de doffe hamerslagen klinken om de ijzeren pinnen door Zijn handen en voeten te drijven, spreekt de Heiland. Hij bidt: ‘Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen.’ Het zwijgen voor de rechter was geen bitter zwijgen, nee het was een zwijgen uit liefde om zondaren te redden. Dezelfde liefde doet hier de Heiland spreken in dit ontroerende gebed. Tot een moordenaar spreekt Hij woorden van zaligheid. Ontferming toont Hij over Zijn moeder. De onbegrijpelijke diepte van Zijn godverlatenheid schreeuwt Hij uit. Daar spreekt Hij over Zijn intense dorst. En met Zijn laatste krachten roept

Hij uit dat het volbracht is. Dan legt Hij Zijn leven af door Zijn geest in de handen van Zijn Vader te bevelen.

Nee, aan het kruis zwijgt de Zaligmaker niet. Hij gaat daar door met God en mensen lief te hebben tot het einde toe. Dat moet een ieder weten. Bij deze volheid van kruiswoorden moet ons hart breken van aanbiddende verwondering over Zijn goedheid voor slechte mensen.

Hemels stilzwijgen

Wat is de vrucht heerlijk van het zwijgen door Christus voor de aardse rechter. Als een Lam werd Hij ter slachting geleid. Nu is het Lam in het midden van de troon. Degenen die hun lange klederen wit gemaakt hebben in het bloed van het Lam, zal Hij weiden. Hij zal hun een Leidsman zijn.

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen. Johannes op Patmos moet het opschrijven. Hij schrijft daarna over stilzwijgen in de hemel, ongeveer een half uur lang. Het is opvallend dat na dit stilzwijgen de gebeden van alle heiligen worden gelegd op het gouden altaar voor de troon. Die gebeden van de heiligen gingen met de reuk van het reukwerk op voor God. Voordat die gebeden opstegen tot God, werd het stil in de hemel, intens stil.

Wat ook precies de betekenis van dit zwijgen geweest is, ons past ook om stil te worden voor God. Ik bedoel niet alleen stil worden in het tonen van eerbied. Nee, maar het stil zijn waarover David spreekt in Psalm 62. ‘Immers is mijn ziel stil tot God, van Hem is mijn heil.’ Het stil zijn van de gelovige overgave aan de Heere. Soms kan het zo stormen van binnen. Aanvechting kan er zijn. Maar dan te zien hoe Jezus zwijgt voor Pilatus. Deze Zaligmaker wil het stil maken van binnen, stil tot God. Een hemelse stilte in het hart. Een hart dat een en al aanbidding is. Hij hoort het gebed. Hij heiligt het. Ja, Zelf is Hij die biddende Hogepriester. Van Hem is mijn heil.

J.A. van den Berg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen