'Mij is alle macht'

D e stervende christenen onder Nero beleden dat Christus Koning is. Het doet ons beseffen dat het woord belijden geen abstract begrip is. Het wordt altijd weer geboren in de pijn van vervolging, bestrijding en dwaalleer. Dat betreft ook de belijdenis van de macht en heerschappij van Christus. Daarover wordt gesproken op momenten dat de kerk door diepe wegen gaat. Daarvan wordt overigens ook gezongen als de Koning in Zijn heerlijkheid gezien wordt.

Deze tijd

Hoe regeert Christus Zijn gemeente in onze tijd en op welke manier houdt Hij de wereld in Zijn hand? Ik leg de vinger even bij de woorden ‘in deze tijd’: hoe regeert Christus in deze tijd Zijn gemeente? Daarop wil ik dit antwoord geven: op geen andere manier dan altijd al het geval geweest is: door Woord en Geest. Wat dat betreft hebben de woorden van zondag 48 van onze catechismus niets aan waarde verloren.

Tegelijk beseffen we dat elke tijd zijn eigen noden, vragen en spanningen kent. Er gaat geen periode in de gang der eeuwen voorbij waarin de Boze niet probeert de kerk van haar Heiland af te scheuren. Zijn wapens zijn telkens weer verschillend. De Middeleeuwen zijn niet te vergelijken met de tijd van de Verlichting, toen het verstand over het geloof wilde heersen, of met de tijd van het optimistische vooruitgangsgeloof, gebaseerd op materiële welvaart. En vandaag zijn de vragen én de

wapens ook anders.

Hogere macht

Een van de kenmerken van onze tijd is een opleving van religiositeit. Of, om het wat anders te zeggen: er is een breed ge-

dragen gevoel dat er wel een hogere macht is, die iets met je doet, die je iets doet ervaren. Dit gevoel past heel goed bij het individualisme van onze tijd. Je kiest uit waar je je gelukkig bij voelt, waar je je happy bij voelt.

Deze trend laat zich niet verenigen met het absolute belijden van een koning, laat staan van Christus als Koning. Je moet toch zelf weten door wie je je laat regeren? De mens is toch mondig? Als je oud wordt en de koning van de dood zelf in je bestaan wilt roepen, wat let je dan? Daar ben je toch zelf verantwoordelijk voor? En als je een vage, hogere macht achterna wilt lopen, dan is dat toch jouw zaak? Kom niet aan met een exclusief belijden dat we Christus moeten dienen, Hém alleen.

Botsing

In deze concrete situatie regeert Christus over Zijn gemeente. In een tijd van concurrentie, die je kunt vergelijken met de vrije marktwerking. Elke vorm van religie moet je positief waarderen, ze hebben allemaal wel een element van waarheid. Op die manier ontloop je het risico van polarisatie, die op –wie weet welke – strijd kan uitlopen.

In die sfeer brengt de unieke belijdenis van Christus’ koningschap

een botsing teweeg, dat kan niet anders. Daarin wordt ze ook actueel. Jezus regeert over Zijn gelovigen. Als zij dat belijden, worden ze te kijk gezet als onverdraagzame mensen,

die hun eigen gelijk willen halen. Aanvankelijk misschien meewarig aangezien, maar op een gegeven moment bitter gehaat. Ook in deze tijd betekent het belijden van Christus’ regering: kruisdragen, naar het woord van de Heiland Zelf.

Ontvankelijk

Toch kan de christen niet anders dan zijn Meester volgen. Hem alleen. Ondanks het feit dat hij zelf ook een dwaalziek hart heeft en soms rondzwerft als een schaap dat onbedacht zijn Herder heeft verloren. Ook de christen kent de trekking van de wereld en de zonde, hij weet hoe ontvankelijk hij daarvoor is.

Toch kan hij niet anders dan zijn Meester gehoorzamen. Ook al brengt dat een weg van kruisdragen met zich mee. En dat verbindt hem dan ook weer – ondanks het diepgaande verschil in

mstandigheden – met de kerk van alle eeuwen en plaatsen. Op it punt kunnen we trouwens niet om Israël heen. Hier wil ik ater nog op terugkomen.

Alles in de wereld

Dat Christus Zijn gemeente regeert, is duidelijk. Dat is uiteindelijk haar bestaansrecht. En als de liefde van Christus in het hart wordt uitgestort, heeft de christen er ook diepe vreugde in zich van Hem te laten gezeggen. Hij leeft van harte aan de hand van de geboden en de beloften, die hij vindt in het levende Woord. Hij draagt met liefde het merk- en veldteken van Koning Jezus. Hij strijdt met overtuiging tegen de macht van zonde en duivel. Zo leeft de Kerk des Heeren.

En de wereld? Valt die ook onder Christus’ heerschappij? Jazeker. Dat heeft de Heiland toch Zelf gezegd bij Zijn troonsbestijging? ‘Mij is gegeven alle macht, in de hemel en op de aarde.’ Daar komt bij dat we in Openbaring 5 lezen van het Lam dat de boekrol van de geschiedenis van deze wereld in Zijn hand heeft. Hij alleen is gerechtigd de zegels daarvan te verbreken. En later zien we Hem als de ruiter op het witte paard, op Zijn zegetocht door deze wereld. Alles in deze wereld is aan Hem onderworpen. Alle machten die willen heersen. In de brief aan de Kolossenzen schrijft Paulus daar op indrukwekkende wijze over: ‘De overheden en de machten uitgetogen hebbende, heeft Hij die in het openbaar ten toongesteld’ (Kol.2:14).

Kruis

Hoe is Christus daartoe in staat? Door Zijn verzoenend lijden, sterven en Zijn opstanding. In diezelfde brief aan de gemeente in Kolosse smeedt Paulus de verzoening en Christus heerschappij als het ware tot één geheel.

Er scheen overigens ook een andere weg te zijn. In die adembenemende ontmoeting tussen Gods Zoon en Zijn tegenstander, de duivel, was het een levensgevaarlijke verzoeking. De satan bood Christus alle koninkrijken van deze wereld aan. Voor één knieval. Maar die alternatieve weg zou in de hel zijn geëindigd! Christus’ heerschappij wordt getoond aan het kruis. Dat stond ook nog eens in drie talen geschreven op dat bordje boven Hem.

Verzet

Natuurlijk, wereld en duivel verzetten zich tot het uiterste. Schreeuwend van woede en angst komt die bezetene naar Jezus toe, opgezweept door de macht die hem beheerst. Alle tijden door gaat de vijand tekeer. Huiveringwekkend is zijn verschijning zoals hij in Openbaring 13 getekend wordt: het beest uit de zee. En toch, al die machten zijn aan Christus onderworpen, al lijken ze hun helse triomfen te vieren.

Intussen worden we wel verschrikt en benauwd door de drieste heerszucht van de vijand van God, de overste dezer wereld. Hij lijkt oppermachtig. Dat brengt ons bij de diepgang van het geloof. Het geloof ziet dat Christus regeert en eens geheel zal zegevieren. Dat is tegelijk een aangevochten geloof. Dat is mede doordat Christus dikwijls in het verborgene werkt. Het valt ons op dat juist de machteloze, gebonden en met de doornenkroon getooide Koning over Zijn heerschappij spreekt. Zij is niet van deze wereld. Als dat zo was, zou Hij legioenen van engelen te hulp roepen.

We bedenken nog eens dat het juist de gekruisigden waren die zongen: ‘Christus Regnat!’ Christus regeert.

W. Arkeraats

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen