Een onderdaan die bidt

W e kijken er van op. Inderdaad, de christen wordt op velerlei manier betrokken bij het regeerambt. Een te hoge plaats voor een onderdaan?

Dat laatste woord onderstrepen we. Hij is allereerst onderdaan. Onderworpen aan de wetten van het Koninkrijk der hemelen. Dat is bij tijden nog tot vreugde ook! Niet altijd trouwens. Want de gelovige is en blijft een tweemens. Hij leeft uit genade en heeft tegelijk dagelijks te strijden tegen de zonde. Ook die van hoogmoed en opstand.

Dienstknecht en minister

Maar er zijn ook andere tijden. Heerlijke momenten van onderworpenheid aan het regime van Koning Jezus. Dan is het tot vreugde, een dienstknecht van Christus te zijn.

Die dienstknecht is echter tegelijk minister! Zo wordt hij door zijn Koning ingeschakeld, om mede te regeren. We vinden dat terug in Psalm 8, waar gesproken wordt over de hoge positie van de mens. We lezen het in Romeinen 5: ‘Veel meer zullen zij die de overvloed van de genade en de gave van de gerechtigheid ontvangen, in het leven regeren door de Ene, namelijk Jezus Christus.’

Welke taak?

Als het gaat om het méé regeren door de christen, letten we vooral op zijn taak in het Koninkrijk van God. Natuurlijk is er een veel breder terrein, namelijk heel de schepping. Daarin heeft de mens zijn plaats en taak. Hij bewerkt en onderwerpt de aarde, zoals we lezen in Genesis 1. Ten diepste kan hij dat alleen doen vanuit de verbondenheid aan zijn Schepper. Het is geen werkterrein buiten God om.

Maar in deze bijdrage richten we ons vooral op het mede-regeren binnen de kerk. Daarbij denken we niet uitsluitend aan het werk van de ambtsdragers. We belijden ook het ambt der gelovigen. Dezen worden er ook toe geroepen, met Christus te regeren.

Grote verzoekingen

Dat is een geweldige taak, die echter ook grote verzoekingen met zich meebrengt. Daar wil de

duivel maar al te graag op inspelen. We kunnen vergeten dat het een regeerambt betreft in opdracht van Christus en in gehoorzaamheid aan Zijn inzettingen. Wat hadden de disci-

pelen daar een moeite mee. Zij hadden meer dan eens ruzie over de vraag wie de meeste was.

Dat is altijd een spanningsveld geweest in de kerk. Na verloop van tijd werd in de kerk van Rome de gedachte gemeengoed dat de paus de alleenvertegenwoordiger van Christus was. En laten we niet vergeten dat ook in de kerken van de Reformatie de heldere ambtsopvatting meer dan eens verdonkerd werd door menselijke heerszucht. Het zit immers in ons, om de meeste te willen zijn. Wat hebben we dan een voorbeeld in Christus. Van Hem leren we dat ‘Hij zachtmoedig is en nederig van hart’. Vanuit die gestalte regeert Hij!

Regeren als onderdaan

Zo wordt het terrein van de christen goed afgebakend. Dat wordt duidelijk beklemtoond in dat voorvoegsel ‘méde’. Mederegeerder, zoals hij ook medearbeider genoemd wordt op Gods akker (1 Kor. 3). Dat wil zeggen: hij werkt altijd sámen met Christus en nooit op eigen houtje. Hij werkt op geen andere manier dan zoals zijn Meester het wil.

Wat is zijn werkterrein?

Mede-regeren is op veel manieren mogelijk. Daarbij kunnen we denken aan de ambtsdragers. Zij

worden ertoe geroepen, om met en námens Christus te regeren.

Het werkterrein is intussen veel groter. Ook de nietambtsdragers worden erbij betrokken.

Daartoe mogen we harte uitzien naar ‘de overvloed van de genade van God’. Regeren is dus niet vanzelfsprekend, daar heb je ook bepaalde gaven voor nodig. De gaven van de Heilige Geest en de bekwaamheid vanuit het Woord.

De manier van regeren is wel een heel bijzondere. We letten met name op het gebed en op de profetische gaven. Is het gebed een

vorm van mede-regeren? Jawel. Door het gebed stuwt de christen de loop van de geschiedenis en de gang van de kerk voort. Hij bidt om de openbaring van de heerschappij van Christus en ‘beïnvloedt’ op die manier de geschiedenis.

En bij tijden zijn er mensen met een profetische gave. Zij doorzien de verbanden van de tijd en hebben er inzicht in, hoe de dingen zich ontwikkelen. Daar staan zij niet werkeloos bij. Zij doorlichten de tijd en oefenen op die manier ‘invloed’ uit op de geschiedenis.

Zelfs de duivel is onderworpen

Een bijzondere vorm van regeren betreft de macht over de duivel. Deze tegenstander van God lijkt onoverwinnelijk. Dat is hij echter niet. Als de Heere Jezus op deze aarde is, vindt er regelmatig een confrontatie plaats, waarbij de duivel geen schijn van kans heeft. Maar hij kan evenmin op tegen de christen. Paulus zegt op deze manier: ‘Wedersta de duivel en hij zal van u vlieden.’ Dan regeren we over hem in de kracht van Christus en bevelen we hem, te verdwijnen!

In Christus

Al deze dingen hebben geen enkele zeggingskracht, als we niet belijden: ‘In en door Christus.’ We kunnen het ook zó zeggen: ‘Christus regeert, maar Hij doet dat door middel van Zijn onderdanen.’ Hij regeert door Woord en Geest, maar dan zó dat Zijn dienaren het Woord ontvangen en uitdragen en doordat zij vervuld worden door de Heilige Geest.

Ook in dit verband zijn regering en verzoening ten nauwste aan elkaar verbonden. Petrus spreekt over een koninklijk priesterdom (1 Pet. 2 : 9). Ook de christen kan alleen als koning regeren, als hij in zich de priesterlijke ontferming meedraagt. Dan mogen we het zelfs op deze manier zeggen: ‘De beste vorm van regering is de offer van eigen leven.’

Kerk en Israël

Daarin worden kerk en Israël met elkaar verbonden. De kerk heerst niet over Israël, hoewel zij dat in de loop van de eeuwen maar al te vaak heeft willen doen. En de macht is ook niet gegeven aan Israël. Beiden zijn geroepen, om mede-regeerders te zijn. Dat kan echter alleen in de onderworpenheid aan Christus, reden waarom we zo van harte bidden om de vervulling van Gods belofte dat ook Israël eens de Christus als Zaligmaker zal erkennen.

Hoge roeping

Intussen is dit alles wel een hoge roeping. Schijnbaar niet na te komen. Kijk eens naar het leven van die ‘koning bij de gratie van God’. Meestentijds lijkt hij meer op een slaaf van de duivel en de zonde. Hij laat zich meetronen door de vijand, waarover hij zou moeten heersen en hij laat zich door de zonde vangen in de netten, die hij zelf als wapen zou moeten gebruiken. Zelfs kan hij ten prooi vallen aan allerlei verslavingen.

Dan lijkt hij een beklagenswaardige gevangene te zijn. Waar is dan de kroon van die koning? Hoezo dan dit alles? Wel, hij was niet op zijn post, hij luisterde naar de leugens van die ander, die hem een mooi koningschap voorspiegelde. Dat bracht hem in de cel in plaats van op de troon. Want die vijand zet je eerst op een voetstuk en brengt je daarna in de goot. Tot in de eeuwige gebondenheid toe.

Als hij daartoe de kans zou hebben… Die heeft hij echter niet. Christus houdt zijn struikelende mede-regeerders vast. Want ze moeten bewaard worden voor een nog hogere taak. Het duizelt ons als we daaraan denken. In de eeuwige heerlijkheid zal de triomferende kerk eeuwig met Christus over een verloste schepping regeren. Maar we bedenken wel dat het goud van hun kronen alleen schittert doordat het licht van Gods genade erop valt. Zo wordt het met recht een erekroon.

Wat zei Paulus ook alweer? ‘In dit alles zijn we méér dan overwinnaars! Door Hem, die ons heeft liefgehad.’

W. Arkeraats

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen