Prins Carlos Hugo overleden

T oen ik op 18 augustus via de media vernam dat prins Carlos Hugo na een ernstige ziekte overleden was, kwamen bij mij herinneringen boven, omdat ik in 1964 in een bijbellezing in Nieuw-Lekkerland de overgang van prinses Irene naar de Rooms-Katholieke Kerk ter sprake had gebracht.

Waarom dit boekje verscheen

Zonder dat ik dit wist, werd de gehouden bijbellezing, die velen had aangesproken, voor verspreiding klaar gemaakt en met mijn toestemming gedrukt en uitgegeven. Ik schreef dus geen brochure, maar liet deze bijbellezing het licht zien. Deze is ook, zo is mij toen

verteld, naar het Koninklijk Huis gestuurd.

Ik was heel diep erdoor geraakt dat een prinses uit het Huis van Oranje, dat zoveel goeds, vooral ook in geestelijk opzicht, voor ons land en volk heeft mogen betekenen, van protestants rooms-katholiek werd. Dat deed ze om als echtgenote van de prins in Spanje te kunnen worden aanvaard, en mogelijk ook vanwege aspiraties van haar man en haar om de Spaanse troon te beklimmen, als de

toen heersende dictator Franco er niet meer zou zijn.

Het zou immers ondenkbaar zijn dat in het roomse Spanje een niet rooms-katholiek echtpaar op de troon zou zitten. Het is een heel hoge prijs voor een verlangd koningschap om het reformatorisch geloof en verstaan van de Schriften te verruilen voor het rooms-katholieke gedachtegoed, dat in Zondag 30 van de Heidelberger belicht wordt uit de Bijbel. Nog steeds kan ik achter de toen gesproken en geschreven woorden staan, waarbij ik naar mijn waarneming de grenzen van de liefde en het respect voor het Koninklijk Huis en het goed fatsoen bewaakt en bewaard heb. Eerder vervulde diepe droefheid dan opwellende boosheid mijn hart.

De waardering toen

Bij mij kwam geen enkele negatieve reactie binnen. Wel was er veel instemming vanwege de toon en de inhoud, vooral binnen orthodoxchristelijk Nederland, waarin diep verdriet en zelfs grote verslagenheid heerste over deze stap van de prinses. Er kwam best veel commentaar op. Enkele voorbeelden daarvan noemen we hier.

Ds. A. Vroegindeweij stelde dat door de overgang van de prinses tot het roomse geloof de liefde voor het Huis van Oranje danig op de proef werd gesteld. De kerkenraad van de hervormde gemeente te Veenendaal zond een telegram aan koningin Juliana en prins Bernhard uit hartelijk meeleven, evenals een met vragen aan het moderamen van de generale synode. De synode reageerde geschokt op de overgang, hoezeer ook de vrijheid van godsdienst en geweten bij een persoonlijke beslissing gerespecteerd dient te worden.

Kardinaal Alfrink beriep zich desgevraagd op zijn ambtsgeheim en herdoopte prinses Irene intussen op 3 januari 1965 in Rome! Prof. dr. N. H. Ridderbos keurde de stap van de prinses af, omdat de roomskatholieke inrichting van de kerk onverenigbaar is met die van het Nieuwe Testament. Dr. J. J. Buskes benadrukte ten slotte dat de verhouding van ons tot het vorstenhuis van Oranje niet in de eerste plaats grondwettelijk maar historisch is bepaald, want de Oranjes voerden juist door de eeuwen heen vanwege de vrijheid van religie hun strijd.

De beoordeling nu

Er is in de loop der tijden veel veranderd. Wij leven nu in een sterk geseculariseerde maatschappij, waarin mensen zich niet zo druk meer maken om kerk en geloof. ‘Dat moet ieder voor zich weten en uitmaken, ’ zou nu gezegd worden. En onze huidige kroonprinses Máxima is van huis uit en tot nog toe roomskatholiek, al zijn haar kinderen protestants gedoopt. Toch betreuren we dat eerste wel, hoezeer ook wij de vrijheid van geloof en levensovertuiging kostbaar achten en respecteren. Het zou een wonder van genade genoemd mogen worden als zij de schatten van de Reformatie ontdekte en dit door de overgang tot het protestantisme liet blijken.

Door de eeuwen heen heeft in Nederland een biddend volk rondom de troon van de Oranjes gestaan. Laat dat zo blijven, al neemt de invloed van een doorleefd en uitgedragen gereformeerd geloof af in ons land én in heel West-Europa. ‘Is God soms bezig te verdwijnen uit ons land, zoals dat destijds geschied is in Klein-Azië, het tegenwoordige Turkije, dat grotendeels is geïslamiseerd’, is de bange vraag die hier en daar leeft. Zijn vertrek zou toch erg zijn? Want waar Hij weg gaat, komt Hij niet zo gauw terug! De vraag van de Heiland is zo indringend: ‘Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde? ’

W. Chr. Hovius

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen