GLOBAAL BEKEKEN

In een vergeelde bundel trof ik nog eens het gedicht van een dichter zonder naam, met de titel ‘Een preekstoelbelevenis’. De inhoud slaat op ds. L. Lagerweij, fors van gestalte.

Dit is in alle ernst Ds L. Lagerweij van Den Haag overkomen: zijn slagvaardigheid ook in de moeilijkste omstandigheden dient ook aan ’t late nageslacht gemeld te worden.

Een Haagse predikant, welsprekend en ervaren, Om het gewijde woord den volke te verklaren, Besteeg met blijde moed de kansel, sprekensree, In het “extra-zwaar” bekend Katwijk aan Zee. De grote, nieuwe kerk was tot de nok gevuld Met heilbegeergen, die, met klimmend ongeduld, Zich zetten, om de preek des Hagenaars te keuren. Ze waren wel gewend, wat kilo’s op te beuren! Luidsprekers in ’t gebouw (– modern, maar toch te loven! –) Boden een veil’ge troost voor slapers en voor doven. De preekstoel, geestelijk op zwaargewicht berekend, Voldeed ook stoffelijk voor iedereen uitstekend: Drie lengtegraden had men tactvol onderscheiden; Zo kon men predikers van elk formaat verblijden! Een plank, gesteld voor lang, gemiddeld en voor kort, Op richels neergevlijd, deed dienst als voetenbord. Dus kon een elk de man, die daarop stond, aanschouwen, Vast overtuigd, dat deze plank het wel zou houwen! Zo was de dominee in ’t midden van ’t sermoen En maakte aanstalten tot samenvatting, toen Tot grote schrik der luist’raars zich een krak deed horen! Het hoofd des sprekers (– met tonsuur, zij ’t ongeschoren –) Zakte met spoed omlaag, een veertig duim misschien, Slechts, in de glans der lamp, was nog de kruin te zien Van het eerwaardig hoofd – De plank had het begeven En zakte op ’t laagste plan! – Maar, leze, om het even, Een Haagse predikant raakt nooit zijn zinnen kwijt, Hoe raar ’t geval ook ligt! – Zijn tegenwoordigheid Van geest deed hem verbaasd, zichzelf de vrage stellen (De luidsprekers ten spijt, die alles navertellen!): “Had ik nou ooit gedacht, (– ik zeg het zonder vrees –), Dat ik nog zwáárder was dan Katwijks dominees? ” ’t Is voor de eerste maal sinds mensenheugenis, Dat er in Katwijks kerk eens gul gelachen is!

*** Uit een ander overjarig document knipte ik ‘een misverstand in de leer’.

Ds. Th. De Lantman, van 1663-1681 predikant van de Geref. Kerk te Den Haag en wonende aldaar op de Laan bij de remonstrantse kerk, liet op zekere dag aan de pui van zijn huis werken. Daar echter zijn leer (ladder) te kort bevonden werd, leende hij de langere van zijn remonstrantse collega. Het volgende geestige vers werd daar indertijd op gemaakt.

De grootste predikant der Haagsche predikanten En van de minste niet, die tegen het gevoel Der Remonstranten zich liet hooren op den stoel, Heeft zelf onlangs aanvaard de ”leer” der Remonstranten. Dit geeft zeer veel misbaar voor die het niet verstaan En des te mooier nog, dewijl het consistorie Schoon haar zeer klaar de waarheid blijkt van deez’ historie, Hem laat in zijn beroep, ja keurt het welgedaan. Om dies wil, dat de ”leer” der Remonstrantsch kerke Den hemel nader kwam, dan ’s leeraars eigen ”leer”, Dag die ’t regtzinnig vat, verwondert zich niet seer, Hij nam de langste ”leer” omdat hij ’t hoogst liet werken.

v.d.G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen