V an 1988 tot

V an 1988 tot 1992 fietste Marieke Plaisier (36) bijna dagelijks van Ridderkerk naar de Guido de Brès. Ze rondde er het vwo af en leerde er Arjo van Eijsden kennen. Samen zijn ze inmiddels vader en moeder van vijf kinderen.

Nu er twee van mijn kinderen op de Guido zijn beland, keren mijn gedachten vaak terug naar de tijd die ik daar zelf mocht doorbrengen. De school, dat was bijna zo vertrouwd als thuis. Dat kwam niet alleen door het feit dat ik daar nu eenmaal een groot deel van mijn tijd doorbracht, maar vooral ook doordat het schoolklimaat een veilig klimaat was. Bijbellezen, bidden, schoolboeken waarin de Bijbel als norm gold,

vriendinnen aan wie je niet uit hoefde te leggen dat je zondags naar de kerk was geweest – dat alles gaf een goed gevoel. Hoeveel vriendschappen (voor het leven) zijn er niet gesloten op de Guido? Hoeveel bijbelkennis deed je er niet op vergeleken met leeftijdsgenoten die op een ‘gewone’ christelijke school zaten? Hoe heerlijk was het dat je in de roerige fase van de puberteit niet de hele dag bezig hoefde te zijn met het verdedigen van je basisprincipes. Dat je in dat opzicht gewoon jezelf kon en mocht zijn.

Dit had – achteraf bezien – ook een schaduwkant. Sommige zaken waren wel heel erg vanzelfsprekend. Er werden weinig kritische vragen

gesteld naar binnen toe en zelfs in de hogere klassen bleef de blik gericht op de reformatorische wereld. Ik denk aan de opvattingen over allerlei levensbeschouwelijke en ethische zaken, over christelijke stromingen buiten de reformatorische zuil, over het begin van het leven op aarde en over de invulling van je vrije tijd (boek/film/muziek). In het spreken over deze zaken werd de nuance wel eens uit het oog verloren.

Het was voor mij in ieder geval een hele overgang toen ik na de Guido in Leiden ging studeren. Ik denk dat we destijds op de Guido soms te veel bezig waren met het verdedigen van onze zuil ten opzichte van andere christenen en te weinig met het

verdedigen van ons geloof ten opzichte van ongelovigen.

Toch is mijn Guidotijd een heerlijke tijd geweest, waar ik met veel vreugde aan terugdenk. Dat meen ik van harte. Ik heb ook het gevoel dat de Guido in de loop der jaren een wat bredere blik heeft gekregen. Dat leid ik af uit de verhalen van mijn eigen kinderen en uit de gesprekken met familieleden die op de Guido zitten of de Guido recent verlaten hebben. Wellicht zijn de punten die ik hierboven schreef nu niet meer zo sterk aanwezig als twintig jaar geleden. In ieder geval was het voor ons geen vraag bij welke school we onze kinderen zouden aanmelden!

Marieke van Eijsden-Plaisier

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen