Leren voor het leven

Drs. P. Schot uit Nieuw- Lekkerland was van 1977 tot de zomer van 2010 als neerlandicus en decaan op de Guido de Brès werkzaam. ‘En dat met veel genoegen.’ Dat hij nooit sollicitatieneigingen heeft gehad, zegt iets over Schot, maar ook over de school.

Zeven jaar na de start door de echte pioniers ben ik in het eerste nieuwe (semipermanente) gebouw begonnen – de allereerste jaren speelden zich af in aftandse lokalen van afgeschreven gebouwen in het oudste deel van Rotterdam-Zuid. De school werd uit nood geboren. De secularisatiegolf, het neomarxisme, de God is doodtheologie, bevrijdings- en feministische theologie, de seksuele revolutie en andere ‘verworvenheden’ van de jaren na 1960 hadden ook in het voortgezet en hoger onderwijs hun sporen getrokken en voor een uitholling van het bijbels getuigenis gezorgd. Het evangelie van Markus was ingewisseld voor de ideologie van Marcuse en het rode boekje van Mao werd het richtsnoer voor het maatschappijkritisch deel des volks. Het is een wonder dat protestants christelijke scholen – tot vandaag toe – nog bleven hechten aan bijbelgetrouw onderwijs; laten zij er zuinig op zijn. We kunnen elkaar nog hard genoeg nodig hebben.

Maar in het Rotterdamse was de kaalslag groot en vanuit de kerken van de gereformeerde gezindte (van hervormd tot oud-gereformeerd) was er een sterke onderlinge betrokkenheid om tot de stichting van een reformatorisch atheneum te komen. In 1970 was de Guido de Brès er en zelfs in 2010 is er nog sprake van een groeiend leerlingenaantal.

Het onderwijs op onze school speelde zich altijd nadrukkelijk af tussen de polen identiteit en geleide confrontatie. Dat werd al geponeerd in mijn sollicitatiegesprek en bij de verschillende vakken is altijd gepoogd dat ook te praktiseren. Zo heb ik in literatuurlessen bijvoorbeeld de Nederlandse psalmberijmingen (zoals van Datheen, Marnix en Revius) in de klas besproken én gezongen, maar evenzeer een moderne auteur als W.F. Hermans behandeld. Het woord van Seneca Non scolae sed vitae discimus (wij leren niet voor de school, maar voor het leven) kreeg zo een principieel bijbelse toespitsing. Je onderwijst leerlingen om hen gereed te maken voor een seculiere samenleving; dan dien je

te weten waar je óp staat en waar je ín staat. Dat is voor mij altijd de zin van christelijk onderwijs geweest; het geeft het ook zijn bestaansrecht.

Voor de toekomst zie ik bedreigingen van binnenuit en van buitenaf. Bij bedreigingen van binnenuit denk ik aan de gevolgen van institutionalisering (de refozuil, afschuwelijk woord overigens), die kunnen leiden tot vanzelfsprekendheid of – erger nog – gearriveerdheid. En bij die van buitenaf aan de geest van relativisme (niemand mag pretenderen exclusief de waarheid te vertolken), die ook sterk het huidige politieke klimaat bepaalt. Denk aan de heftige discussies rond de grondwettelijke vrijheid van onderwijs. Het gebed voor het onderwijs is minstens zo hard nodig als zo’n halve eeuw geleden.

Ik hoop, ten slotte, dat de onderlinge betrokkenheid tussen bijbelgetrouwe leden van de Protestantse Kerk in Nederland en het reformatorisch onderwijs wederzijds even groot mag zijn als vijftig jaar geleden met het hervormde volksdeel. Religieuze of kerkelijke luxeproblemen kunnen we ons echt niet meer permitteren.

P. Schot

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen