De liefde ziet scherp

B roeders, De scriba van de Protestantse Kerk in Nederland, dr. A.J. Plaisier – wat zou het mooi zijn als híj hier had gestaan – deed eerder deze maand het voorstel dat we de komende tien jaar niet meer over de kerk zouden spreken, maar het over God gaan hebben. Het heeft iets vermoeiends, al ons gepraat over wat de kerk moet. En het biedt uiteindelijk ook geen samenbindend perspectief, zo leert de praktijk.

Ik mag straks niet met u in debat, maar kan als uw gast wel een vraag neerleggen: Deelt u met mij de visie van dr. Plaisier dat we Hém centraal moeten stellen? Het is toch ook de les van jarenlange samensprekingen tussen uw deputaatschap en het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond dat onze harten warm worden vanwege geestelijke herkenning, vanwege ervaren eenheid in theologie en geloofsbeleving, vanwege samen nadenken over de plaats van Israël, over Schriftgezag, over het Woord dat betrouwbaar en verstaanbaar moet zijn. En tegelijk, we kunnen die zegen nog altijd niet vertalen naar meer kerkelijke eenheid. Ik roep u op die zonde niet weg te relativeren maar er veel last van te blijven houden, er onrustig onder te zijn.

Biddend meeleven

Spreken over God, dat gaat de synode van de Protestantse Kerk over zes weken doen, vanwege de verwarring en verdeeldheid in de kerk na een provocerende publicatie van een Zeeuwse dominee. Wij hopen en bidden dat het vooral zal komen tot belijden van God. In de context van deze kerk – voortzetting van wat ooit hervormd heette – ijvert de Gereformeerde Bond voor de realisering van zijn doelstellingen door middel van het werk aan de theologische faculteiten, de toerusting van ambtelijke vergaderingen en gemeenten. We danken u hartelijk voor uw meeleven, uw betrokkenheid in voorbede en samenwerking op veel terreinen van het kerkelijk werk. En wij begeren biddend en betrokken mee te leven met wat vandaag christelijk gereformeerd heet, niet alleen met de universiteit maar zeker ook met de enkele heel grote maar vooral de vele kleinere kerken in het land waar veel inzet is om de dienst van het Evangelie voortgang te laten vinden. We bidden dat ook in een al meer seculiere samenleving voor deze gemeenten mag gelden dat ze weliswaar ‘weinig kracht hebben, maar toch Zijn Woord bewaard en Zijn Naam niet verloochend hebben.’

Liefde

Toen ik drie jaar geleden hier stond, was mijn openingszin: ‘Wij hebben u lief!’ Ik zei dat omdat uw kerken openbaring van Christus’ lichaam zijn, omdat we ons verbonden weten in het geloof van de kerk der eeuwen. Die liefde is niet over, ook niet verminderd. Waar de liefde ervaren wordt, zal ook de band verstevigd zijn. Dat is de kritische vraag van de liefde. Met Paulus zeggen we (ik citeer 1 Korinthe 13):

De liefde is geduldig – als het nog niet vordert in het zoeken en vinden van elkaar.

De liefde is vriendelijk – als wij uw deputaten ontmoeten. De liefde is niet jaloers – als we zien dat u ook andere kerkelijke partners heeft, integendeel. De liefde zoekt niet haar eigen belang – maar richt zich op de zaak van onze Heiland en Koning. De liefde rekent het kwaad niet toe – alsof de ánder verantwoordelijk

is voor de breuken in de historie. De liefde verheugt zich over de waarheid – want zij weet dat Christus de Waarheid is en we zoeken naar Zijn voetstappen in de gemeenten, in de kerken.

De liefde bedekt alle dingen – en leert zo te leven in de kerkelijke gebrokenheid.

De liefde gelooft alle dingen, vooral, zeggen we vanavond, één heilige, algemene christelijke kerk.

De liefde tot de kerk voedt ook de hoop, de hoop op vergeving van kerkelijke zonden, van genezing van kerkelijke breuken.

Daarom, vanwege de liefde die van Christus is, zien we onze samensprekingen waarin we zoeken naar en bidden om meer eenheid, onze vele interkerkelijke samenwerkingsvormen als arbeid die in de Heere niet tevergeefs is.

Geestelijke leiding

Wat de liefde in elk geval niet is, is zweverig. Ze heeft oog voor de praktijk. Ze ziet dat het plaatselijke gemeenten pas lukt om samen op te trekken als de context waarin ze zich bevindt, vrijwel geheel geseculariseerd is. In dat opzicht gaat de christelijke gemeente een spannende tijd tegemoet die geloofsmoed en geloofskracht zal vragen. Het kan ook een hoopvoller tijd worden als het gaat om het eenparig getuigenis van allen die Christus van de Vader ontvangen heeft.

Broeders, het hoofdbestuur wenst u een gezegende synode toe, waarin het u gegeven wordt in alle voorkomende vraagstukken geestelijk leiding te geven. Als we daar ooit toe geroepen worden, dan is het vandaag. Historische argumenten of kerkpolitieke beslissingen overtuigen in onze tijd niet, en wat belangrijker is: er is geen garantie dat die de toets van het Woord doorstaan. Geestelijk leiding geven is niet gemakkelijk of vanzelfsprekend, maar wordt geboren in een biddend, intensief omgaan met de Schriften. Het is ons verlangen zo aan elkaar verbonden te mogen blijven, tot eer van God, tot zegen voor kerk en gemeente, tot heil voor de wereld.

P.J. Vergunst

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen