PTS en WTS

De geschiedenis van Princeton Theological Seminary (PTS) is getekend door de breuk van 1929. Na oplopende spanningen in de voorafgaande tijd verlieten in dat jaar vier hoogleraren (van wie Cornelius van Til de bekendste werd) de opleiding om zo’n vijftig mijl verderop, in Philadelphia, hun eigen Westminster Theological Seminary (WTS) te starten. Die naam was veelzeggend. Waar PTS als seminarium voor de hele presbyteriaanse kerk in de USA niet langer exclusief aanspreekbaar wilde zijn op de Westminster Confessie (1647), wilde WTS daar juist onverkort aan vasthouden. In de praktijk werd vaak gesproken over ‘Old’ en ‘New’ Princeton-theologie. De eerste hechtte sterk aan de zuivere klassiek-gereformeerde leer, de tweede stond open voor nieuwere invloeden, met name die van Karl Barth.

Zoals dat gaat, leidde de breuk in de predikantsopleiding ook tot een breuk in de kerk: in 1936 stichtten de voorlieden van WTS de Orthodox Presbyterian Church. Hoewel inmiddels alweer ruim tachtig jaar geleden, is de breuk hier bepaald nog niet vergeten. Toen aan het PTS onlangs de jaarlijkse Warfield-lezingen werden gehouden, werd ze door de voorzitter nog weer gememoreerd. Zelf voel ik me wat tussen beide groeperingen in staan. Het zelfstandige instituut waar ik dit studiejaar doorbreng, is in de praktijk nauw verbonden aan PTS, maar enkele promovendi die ik begeleid, studeerden weer aan WTS. Het is wonderlijk hen af en toe hier in Princeton te ontvangen. De straat waar we verblijven, Ross Stevenson Circle, is vernoemd naar de PTS-rector die volgens WTS een uiterst kwalijke rol speelde bij de breuk in 1929. En als ik zo’n promovendus op mijn werk ontvang, lunchen we doorgaans in de kantine van PTS. Het kan gelukkig allemaal, maar de vooroordelen en het wantrouwen zijn over en weer nog steeds aanwezig.

Het uiteengaan van PTS en WTS lijkt me het zoveelste voorbeeld van een afscheiding die geen van beide partijen goed heeft gedaan. Hoewel Calvijn er bepaald niet vergeten is, is de staf van PTS een soort dierentuin geworden. (Ik hoorde die vergelijking onlangs maken door één van de eigen docenten.) Hierin is zo ongeveer elke kerk uit de oecumene vertegenwoordigd. Men kan zich wel voorstellen dat veel presbyterianen graag wat meer dogmatische belijndheid zouden willen zien. Omgekeerd heeft WTS zich ontwikkeld in een richting die we in Nederland waarschijnlijk fundamentalistisch zouden noemen. In elk geval is het geestelijk klimaat er sterk rationeel van aard.

Onlangs hoorde ik een lezing van één van de huidige WTS-professoren over de genezing van de knecht van de hoofdman over honderd. De goede man sprak drie kwartier lang over hoe we de uiteenlopende weergaves van deze geschiedenis in de evangeliën het beste kunnen gladstrijken. Over wat de strekking van de geschiedenis is en wat ze ons te zeggen heeft voor eigen hart en leven – daarover ging het met geen woord. Het leek wel alsof de bevinding in Princeton was achtergebleven, terwijl de leer was meegegaan naar Philadelphia. Maar beide hebben elkaar nodig. En in de kerk hebben we elkaar nodig. Niet als mensen die allemaal exact hetzelfde denken, maar als mensen die juist in hun onderlinge verschillen elkaar voor eenzijdigheden kunnen behoeden en zo bij de les houden – dat wil zeggen bij het hart van het Evangelie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen