Pinksteren zet Jezus centraal

We leggen het oor te luisteren bij niemand minder dan bij Jezus Zelf. We voegen ons in Zijn gezelschap en in het gezelschap van Zijn leerlingen. Kortgeleden hebben ze een schokkende boodschap te horen gekregen. Jezus gaat weg! Het wordt binnenkort afscheid nemen. We horen Jezus erover spreken in het Evangelie naar Johannes. Hoe moeilijk het vertrek van Jezus ook te verteren is, ze krijgen er iets voor terug. Beter gezegd, ze krijgen er Iemand voor terug: de Heilige Geest. De leerlingen hebben te horen gekregen wat hen straks te wachten staat. Ze zullen getuigen zijn (Joh.15:27), getuigen van Jezus. De komst van de Heilige Geest heeft alles met dit getuige zijn te maken. Hij zal immers Zelf ook getuigen. En juist zo is Hij Degene die de leerlingen van binnenuit toerust om deze opdracht van Jezus te vervullen (Joh.15:26).

Vervreemding
We herkennen ons in de situatie van de leerlingen. ‘U zult Mijn getuigen zijn.’ Deze laatste woorden van Jezus (Hand.1:8) resoneren in onze harten. Juist in deze periode tussen Hemelvaart en Pinksteren. Het is immers een opdracht voor de gemeente van Christus van alle tijden. Toch is er niet alleen sprake van herkenning. Er treedt ook vervreemding op. De leerlingen staan ervoor en wij staan erachter. In de tijd van het Nieuwe Testament wint het christelijk geloof steeds meer terrein. Vandaag geldt echter het omgekeerde. Het is één en al terreinverlies wat de kerkklok slaat. Wat nu? We voelen ons verlegen met de opdracht om getuige te zijn van Jezus.

Geen afscheid
Het wordt ondertussen hoog tijd om tegen elkaar te zeggen dat het weer pinksterfeest wordt. Dat lijkt misschien op het intrappen van een open deur. We mogen ons echter geen zand in de ogen laten strooien. Jezus heeft afscheid genomen. De Heilige Geest echter in geen geval. De leerlingen hebben het immers uit Jezus’ eigen mond gehoord: ‘En Ik zal de Vader bidden, en Hij zal u een andere Trooster geven, opdat Hij bij u blijft tot in eeuwigheid’ (Joh.14:16). De Heilige Geest zal intrede doen in de gemeente van Christus en één ding staat al bij voorbaat vast. Afscheid nemen is er nooit meer bij. Dat is Zijn vaste voornemen. Het terreinverlies van het christelijk geloof is de Heilige Geest dus allerminst onbekend. Als er Eén weet hoe laat het is, op de kerkklok, dan is Hij het wel. Dat is geen wonder ook. De gemeente van Christus is immers Zijn woonplaats. Nee, dat is niet slechts van toepassing op de bloeiende gemeente in het hart van Jeruzalem. Dat geldt ook voor de krimpende gemeente in het geseculariseerde Europa. Dat dringt ons vandaag des te meer om de onderwijzende woorden van Jezus aan ons hart te drukken.

Toekomstige dingen
We horen Jezus tegen de leerlingen zeggen dat de Heilige Geest de toekomstige dingen zal verkondigen (Joh.16:13). Eén ding valt gelijk al op. De Heilige Geest is een verkondiger. Wat we ons bij deze ‘toekomstige dingen’ moeten voorstellen is niet bij voorbaat helder. Ik denk dat we bij ‘de toekomstige dingen’ eenvoudig moeten denken aan de toekomst van Jezus Zelf: Zijn lijden, Zijn sterven, Zijn opstanding en Zijn hemelvaart. Het verhaal van Jezus zal vanaf Pinksteren door de Heilige Geest verteld worden vanuit een ander perspectief. De evangeliën winden er geen doekjes om. Deze momenten passen in geen geval in het schema van de leerlingen: het lijden noch het sterven, de opstanding noch de hemelvaart. Wanneer de Heilige Geest echter intrede doet op het pinksterfeest, gaat Hij Zijn intredepreek houden. De tekst voor Zijn preek luidt: ‘Des HEEREN werken zijn zeer groot!’ Sinds Pinksteren wordt het verhaal van Jezus verteld door dit perspectief van de Heilige Geest. Luister maar naar het getuigenis van de Joden en Jodengenoten in het hartje van Jeruzalem: ‘Wij horen hen (de leerlingen van Jezus!) de grote werken van God spreken.’ De verkondiging van de Heilige Geest is dus niet zonder resultaat. Ik denk aan de geestrijke pinksterpreek van leerling Petrus. Of aan het diepzinnige Evangelie van lievelingsleerling Johannes. Om maar te zwijgen van de gloedvolle brieven van de latere leerling Paulus.

Verslagenheid
Tijdens de afscheidsrede van Jezus zitten de leerlingen van Jezus er maar verslagen bij. Die verslagenheid is vandaag heel herkenbaar. Meer en meer lijkt het tot ons door te dringen hoe laat het op de kerkklok is. Het terreinverlies van het christelijk geloof komt soms ontzettend dichtbij. Kinderen zeggen de kerk vaarwel. Kleinkinderen worden niet meer gedoopt. We gebruiken al lange tijd een duur woord om deze trieste ontwikkelingen te omschrijven. Secularisatie. Er heerst bij ons verslagenheid vanwege deze secularisatie, ook al is er natuurlijk niet zomaar een isgelijkteken te plaatsen tussen deze verslagenheid en die van de discipelen. Misschien zijn wij vandaag nog wel te weinig verslagen. Het valt ons zwaar om het terreinverlies van het christelijk geloof te erkennen, ook in het behoudende deel van de kerk. We vinden het moeilijk om te accepteren hoe laat het is, ook op de kerkklok van een gemeente die zich rekent tot de Gereformeerde Bond. De leerlingen gaan ons echter voor. Verslagenheid. Niet in de laatste plaats vanwege onze schuld. We hebben onze handen meer dan vol aan onszelf. Verslagen leerlingen worden gloedvolle getuigen. Dat belooft wat voor het pinksterfeest van 2011. Wat we dan kunnen verwachten? De verkondiging van de Heilige Geest. Op het pinksterfeest is de toon immers gezet. Ook voor vandaag. Het verhaal van Jezus staat centraal. Voor alle duidelijkheid: in het machtige perspectief van de Heilige Geest. Des HEEREN werken zijn zeer groot.

Verwondering
Er wordt met het oog op de situatie van vandaag beweerd dat we als christelijke gemeente het abc van het christelijk geloof opnieuw moeten leren spellen. Om juist zo getuige te zijn. Ik denk dat dat muziek is in de oren van de Heilige Geest. De Heilige Geest wil ons opnieuw laten ontdekken wie Jezus is. Niet als een opgezegd lesje, maar van binnenuit. Vol verwondering. De evangelist Johannes zou het er helemaal mee eens zijn. Hij heeft immers zijn hele evangelie aan het papier toevertrouwd, opdat wij geloven – en hij bedoelt dan blijven geloven – dat Jezus is de Christus, de Zoon van God (Joh.20:31a). De Heilige Geest doet niets liever dan verslagen christenen op de toonhoogte brengen van Zijn eigen intredepreek van meer dan 2000 jaar geleden. Wat er dan gebeurt? Dan ontdekken we tot onze verwondering dat dat verhaal van Jezus puur goud is. Voor ons en voor onze medemensen. Toekomstige dingen worden verkondigd. Het mag dan zo zijn dat dit voor de leerlingen, en dus ook voor ons, het verhaal van Jezus betekent: Zijn lijden en sterven, Zijn opstanding en hemelvaart. We mogen echter niet vergeten dat dit verhaal nog niet afgelopen is. Luister maar naar de verkondiging van de Heilige Geest. Al luisterend komt het wenkende perspectief van het eeuwige leven in het vizier. De evangelist was immers nog niet klaar met schrijven. Hij vervolgt: ‘Opdat u, door te geloven, het leven zult hebben in Zijn Naam’ (Joh.20:31b). Deze spellingles is geen liefhebberijtje voor geïnteresseerde gelovigen. Leven onder en uit de bezielende verkondiging van het verhaal van Jezus is vandaag meer dan ooit nodig. Aan de Heilige Geest ligt het niet. Hoe vieren we pinksterfeest in deze tijd van terreinverlies van het christelijk geloof ? We vieren het in het gezelschap van de leerlingen. In verslagenheid en in verwondering.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen