‘We wilden rust in ons leven’

Naast Dianne en haar man Arthur telt het gezin Marck vier kinderen in de leeftijd van acht jaar tot vijftien maanden. Arthur is werkzaam in de ICT en heeft een fulltime baan met min of meer regelmatige werktijden. Dianne werkte tot 2009 – de jongste was toen anderhalf – als casemanager bij de christelijke jeugdzorginstelling SGJ en als psycholoog bij stichting De Vluchtheuvel. Momenteel is betaald werk buitenshuis voor haar echter niet in beeld.
‘Hier is wel een en ander aan voorafgegaan. Toen wij trouwden in 2003, had ik mijn studie nog niet afgerond. Al snel na ons trouwen verwachtten we onze oudste en 25 maanden na onze huwelijksdag hadden we twee kinderen. Pas na de geboorte van onze tweede heb ik mijn studie af kunnen ronden.
In deze fase van ons huwelijk waren we niet zo bewust bezig met mijn roeping in het gezin. Met andere woorden: die studie moest afgemaakt worden.’

Planning op aanrecht
‘Op het moment dat ons gezin verder groeide, merkten we dat mijn werken buitenshuis een stuk onrust bracht. De dag dat ik eropuit moest, werkte mijn man thuis.
Maar ondanks de tot op het kwartier gedetailleerde planning op het aanrecht, had mijn werk consequenties voor ons allemaal, en dat niet in positieve zin.
We wilden rust in ons leven en daarom ben ik gestopt met werken. Rust niet alleen in letterlijke zin, maar – meer nog – als een levenshouding. Aan die rust moest ik wennen. Een gevaar was dat ze zou verworden tot luiheid en je wereld zich zou versmallen tot alleen je eigen gezin. Er kwam wel ruimte voor andere dingen, bijvoorbeeld taken in de kerk en op school. Ook begon ik met het geven van toerustingsavonden voor gehuwden en ging ik enkele uren fluitles geven.’

Stabiele gezinssituatie
‘We proberen de Bijbel als leidraad voor ons leven te gebruiken, ook als gezin. We zien zeker wel aanwijzingen in de Bijbel voor de beslissingen die we hebben genomen, en dan vooral in de plaats die man en vrouw mogen innemen.
Hij, de man, als hoofd van het gezin, vertegenwoordigt haar in de maatschappij. Zij, de vrouw, mag een ‘hulp tegenover’ zijn en de haar geschonken gaven gebruiken.
Als we nagaan welke scheppingsgaven de Heere aan man en vrouw afzonderlijk heeft gegeven, dan zien we daarin een verwijzing naar de taken die voor een man en vrouw zijn weggelegd.
We geloven dat de meest stabiele gezinssituatie gecreëerd wordt waar je als moeder – continu – aanwezig bent in het gezin. Dit waarborgt een stuk rust en stabiliteit, voor zowel kinderen als ouders.
Het is deze rust en stabiliteit die we onze kinderen zo graag willen bieden. Het is ook en vooral deze setting waarin wij de rust (mentaal) en tijd (praktisch) hebben om met onze kinderen rondom Gods Woord bezig te zijn.
We beseffen intussen dat er gezinnen zijn die vanuit de Bijbel tot andere keuzes komen.’

Offers
‘Soms vergt onze keuze offers. Bezig zijn in het huishouden is niet altijd dankbaar werk. Bij een werkgever wordt er van tijd tot tijd een stuk waardering uitgesproken of uitgekeerd, zijn er concrete kansen om jezelf te ontplooien en uitdagingen die je energie geven. Opvoeden is niet altijd gemakkelijk en vraagt het nodige aan geduld, tact en invoelingsvermogen, zelfs wanneer je de vier liefste kinderen van de wereld hebt.
Maar is het idee dat ik offers breng, ten diepste geen egoïsme? Krijg ik thuis niet genoeg aandacht? Mijn positie nu zie ik ook als een luxe, met veel vrijheid en zonder de hectiek waar zoveel moeders die wel buitenshuis werken over klagen. Daarbij komt dat ik ben gezegend met een man die oog heeft voor mijn plaats in het gezin en vaak zijn waardering uitspreekt. Aan je kinderen merk je hoe fijn ze het vinden dat je er gewoon bent. Dat merk je dan met name als je er, bij hoge uitzondering, eens níet bent.
Daar kan toch geen werken buitenshuis tegenop?’

Verbondenheid
‘De meeste klasgenootjes van onze kinderen hebben een moeder die een of meer dagen werkt. Ook in onze kerkelijke gemeente en woonomgeving is dat het geval. Er zijn wel meer ouders die deze keuze hebben gemaakt en dat geeft verbondenheid. Je wordt toch steeds meer een uitzondering. Ik ervaar geen afkeuring van werkende moeders. Er zijn momenten dat ik me afvraag of mijn wereld klein is. Maar ik voel me bevoorrecht dat ik in de avonduren nog een aantal andere taken heb.
Daardoor heb ik niet het gevoel opgesloten te zijn in mijn gezin.’

Grootste roeping
‘Aan de vragen die ik mezelf van tijd tot tijd stel, merk ik dat ik voor de volle honderd procent kind van mijn tijd ben. Bijvoorbeeld over mijn carrière en de financiële beperkingen die onze keuze met zich meebrengt. Daarnaast ervaar ik steeds meer een stuk vervreemding van de wereld om ons heen. Je maakt andere keuzes en dat vraagt offers. Het kost veel om onze kinderen te leren anders te zijn, heilig te leven. Dat is voor mij op dit moment mijn grootste roeping. En ik vertrouw erop dat de Heere dit wil zegenen voor ons en onze kinderen.’

Volgende week: Marjolein Haazebroek over haar keuzes.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen