Ontmoetingen op vakantie

Openheid in Zuid-Afrika
Jenny Tramper bezocht samen met haar man, ds. N.M. Tramper, Kaapstad. Hun dochter, die daar met man en kind een halfjaar verbleef, nodigde hen uit. Haar ervaring.

Dit gaf me een goede gelegenheid om een land te bezoeken waar ik niet zomaar zou komen. Ik bracht er een kleine drie weken door en maakte er drie diensten mee.
Omdat het op loopafstand was en er oppas voor mijn kleinzoon was, ging ik naar Calvary Chapel in Kaapstad. Dit is een zelfstandige gemeente, die ruim twintig jaar geleden is ontstaan vanuit werk onder mensen aan de onderkant van de samenleving. Centraal stond hier de Woordverkondiging.
Ook kwam ik in de Valley Church in Houtbaai. Deze gemeente komt samen boven de Checkers supermarkt, en hebben we daardoor ontdekt. Veel liederen en een persoonlijke prediking kenmerkten de dienst.
In de Nederduits gereformeerde kerk in Hermanus werd jammergenoeg geen dienst gehouden. We vonden er een kerk waarvan de dienst al begonnen was, maar waar de deuren openstonden. We volgden daar een dienst in onvervalst Zuid-Afrikaans, met een preek van drie kwartier, bediening van het avondmaal en veel aandacht voor het gebed.
In Zuid-Afrika ontdek je dat de kerk leeft en dat er naast de zondagse diensten veel bijeenkomsten door de week zijn.
Ook lijkt de kerk meer aanwezig te zijn in de samenleving en meer verweven met het dagelijks leven.
Wat opvalt is de centrale plaats van het Woord in de dienst en de aandacht voor kinderen en jongeren. Vervolgens: de openheid van mensen om te praten over hun geloof en dat ook heel concreet te maken. Als derde: er zijn veel relatief jonge kerken.

Jenny Tramper, Gouda

---
Eenvoud in Roemenië
Gerrit van Dijk verblijft regelmatig in Roemenië en bezoekt dan een dienst van het ‘Leger van de Heer’.

Zondagmiddag was ik in Cluj-Napoca en heb – naar mijn gewoonte – een kerkdienst van Oastea Domnului (het ‘Leger van de Heer’) bijgewoond. Oastea Domnului is een opwekkingsbeweging in de Roemeens-orthodoxe Kerk met zo’n 500.000 sympathisanten. De beweging is ontstaan in de nieuwjaarsnacht van 1923 toen de priester Iosif Trifa ontdekte dat hij onbekeerd was.
Hij begint dan de Bijbel te lezen en preekt voortaan bijbels. Binnen de Orthodoxe Kerk ontstaat een authentiek Roemeense opwekkingsbeweging: het ‘Leger van de Heer’. De naam verwijst naar 2 Timotheüs 2:3. Thans zijn er twee vleugels: een meer orthodoxe en een protestants-evangelische.

De dienst, die tweeënhalf uur duurt, bevat minstens drie toespraken afgewisseld met gezang. De gezangen zijn makkelijk omdat ze alle van die meezingers zijn, à la ‘Als de klok van Arnemuiden’...
De lekenpredikers zijn theologisch geschoold, maar eenvoudig. Ze hebben de neiging kriskas door de hele Bijbel te wandelen. In Cluj sprak die zondag onder anderen ‘dokter David’, die arts is en voorzitter van de Roemeense Pro Life-organisatie. Hij had het over het ‘wel en wee van rijkdom’ naar aanleiding van Jakobus 5:1-6. Snel, levendig, scherp en bewogen, sprak de kleine dokter toegespitst op de Roemeense situatie.
Gewone gemeenteleden – mannen en vrouwen – werden uitgenodigd de dienst met gebeden te beëindigen. Iemand stokt en kan niet verder en na hoorbaar gesnik en slikken komt het gebed tot een eind. Voor mij, opgegroeid in Ledeboeriaans getinte gezelschapskringen, is dat vertrouwd. Ik hou van deze mensen en – hoewel 1600 kilometer van het vertrouwde calvinistische nest verwijderd – voel ik me er thuis.

Gerrit van Dijk, Genemuiden

---
Soberheid in Schotland
Jeanet Collée bracht haar vakantie in Schotland door en maakte drie diensten in de Free Church of Schotland mee.

De morgendienst is in Shiskine, de avonddienst in Brodick, kleine plaatsjes op het eiland Arran aan de Schotse westkust. De gemeente is sinds een jaar vacant. Gastpredikant was rev. Bill Beattle.
De sobere diensten vallen ons op. Er worden vier of vijf psalmen gezongen, zonder orgel. Een gemeentelid zet in en de gemeente valt in. Er is één gebed, een Schriftlezing en de preek.
Geen wetslezing of geloofsbelijdenis, en geen collecte. Wel staat er in de hal een offerschaal.
De preek begint iedere keer met een anekdote, die betrekking heeft op de verdere inhoud. De voorganger preekt vanuit een kerntekst maar hij betrekt de hele Schriftlezing erbij, toegespitst op een persoonlijke relatie met God. Ook voor het dagelijkse leven als christen in deze wereld is er aandacht, in vol vertrouwen dat Hij doorgaat met Zijn werk. Na de preek zingt de gemeente nog een psalm en de dienst eindigt met de zegen.
Na afloop vroegen de mensen naar onze kerkelijke achtergrond en hoe wij de dienst ervaren hadden. Zelf vinden ze dat het zingen zonder begeleiding de psalmen meer inhoud geeft.
De gemeentes zijn klein. ’s Morgens waren er 35 en ’s avonds twintig kerkgangers. Een mevrouw gaf daar als reden voor: ‘Dit komt omdat er al zoveel mensen naar het Vaderhuis van God zijn gegaan.’ Dat vind ik mooi gezegd.
Het is verrijkend om de diensten mee te beleven. Je voelt je welkom en met elkaar verbonden op hetzelfde fundament.

Jeanet Collée-Menke, Ridderkerk

---
Solidariteit in Frankrijk
Ds. H.J. van Kapel bracht kort voor de zomer zijn studieverlof in Zuid-Frankrijk door. Hij leefde er mee met de Église Réformée in Grasse.

De gemeente in Grasse komt samen in de van oorsprong anglicaanse Chapelle Victoria. De liturgie is calvijns, met van thuis vertrouwde psalm- en gezangmelodieën, om de zondag viering van het heilig avondmaal en école biblique (bijbelschool) voor de kinderen. Onder de gemeenteleden tref je Nederlanders. Vanwege emplooi in technologiepark Sophia-Antipolis wonen zij in of rond Grasse.

Protestanten in Frankrijk leven verspreid in uitgestrekte gebieden. Ze zijn sterk op elkaar aangewezen. De solidariteit voert naar de basics van het protestantisme. Die bieden ruimte om de boel zo te organiseren dat de hoofdzaken kunnen doorgaan. De oerreformatorische idee van het algemeen priesterschap is daarvan een voorbeeld. Binnen de Église Réformée maakt Grasse deel uit van de kerkregio PACCA (Provence, Alpen, Corsica en Côte d’Azur). De regio telt 29 gemeenten met 65 preeklocaties en 26 gemeentepredikanten. Vaak gaan zogenoemde prédicateurs laïcale, ‘lekenpredikers’, voor. Het zijn leden (m/v) van de ouderlingenraad die hiertoe op basis van toerusting – vanwege de faculteit van Montpellier – bevoegd zijn verklaard. Mede dankzij deze werkwijze houdt de kerk de preekdienst in het gebied gaande.
De verbondenheid met de eigen kerkgeschiedenis trof mij. Gemeenteleden attendeerden mij op het hugenotenmonument in het fort op eiland Sainte-Marguerite, voor de kust bij Cannes. Het gedenkt zes uit Nederland teruggekeerde predikanten die hier eind zeventiende eeuw om hun illegale preekdienst levenslang werden opgesloten. Door luide psalmenzang herkenden en bemoedigden de predikanten elkaar. Ik ben in het fort geweest. De begeleidende tekst is mede ontworpen door Sylvie Cadier, gemeentelid te Grasse en bestuurslid van de Vrienden van het Mémorial. Je vindt in de betreffende kerker een Nederlandse vertaling van de tekst.
De hartelijkheid van de mensen en de zorgvuldige Schriftstudie in de preken in Grasse blijven mij bij.

H.J. van Kapel, Waspik

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen