Signaal naar de kerk

Wat we als Gereformeerde Bond doen, doen we met liefde, maar wij doen het wel node. De komende jaren zal de Bond intensief bezig moeten zijn met een paar grote vragen: Welke weg volgt de kerk inzake haar liturgie? Hierbij denk ik onder andere aan het Liedboek, dat in mei verschijnt, aan de liturgische formulieren en aan de vraag of vieren en belijden met elkaar overeenstemmen.
Hoe spreekt de kerk richting de overheid als het gaat om weigerambtenaren, de zondagsrust en het onderwijs? Hoe spreekt de kerk onder ons volk over de interreligieuze dialoog en over het Joodse volk? Wat doet de kerk met de opleiding van haar dienaren? Worden ze zodanig opgeleid en gevormd dat ze met een oprecht en bewust jawoord de proponentsbelofte kunnen afleggen? Hoe verhouden we ons met de evangelische wereld en haar theologie?
En naar ons eigen achterland hebben we ook grote thema’s voor ons liggen:
1) de innerlijke overdracht van het bijbels gereformeerde geloofsgoed. We constateren een toenemende inhoudelijke uitholling, niet alleen in andere delen van de kerk, maar ook in gemeenten die hervormdgereformeerd zijn.
2) de moeite van kleinere gemeenten om een eigen predikantsplaats in stand te houden. We constateren dat steeds meer gemeenten die voldoende vitaliteit blijken te hebben, toch amper hun predikantsplaats kunnen vasthouden.

Opheffing
Eigenlijk zit in al onze activiteiten een signaal naar de kerk: dit had ú moeten doen. Studenten toerusten en vormen vanuit uw eigen beginsel, namelijk de Heilige Schrift naar de opvatting van de gereformeerde belijdenis. Toerusting van ambtsdragers en gemeenteleden: het is de taak van de kérk, in trouw aan haar eigen beginsel.
Wat wij doen, doen wij met liefde, met passie, met kracht en genade van God, maar wij doen het wel node. Om de nood van de kerk en om de nood van ons volk. Daarom is in de statuten heel principieel een artikel opgenomen over de opheffing van de Bond. Dat is voor ons niet alleen een juridische noodzaak, maar ook een principiële. Eén van de kopstukken van de Bond heeft daarom vaak gezegd: wij werken aan onze eigen opheffing. Orthodox en paradox.

Zwaard
Zo kunnen ook theologiestudenten, aanstaande predikanten, in de kerk staan. Met alle aanvechtingen van dien. Maar ze kúnnen in de kerk staan. Vanwege de trouw van de Heere, en vanwege de belofte die Hij aan de prediking van Zijn Woord verbond. Dienaren van het Woord krijgen een zwaard in handen: het tweesnijdend scherp zwaard van de Geest, het Woord van God. En dat Woord doet kracht. Dat leggen wíj er niet in, dat doet de Heere Zelf. En zolang dat zwaard ons niet uit handen geslagen wordt, strijden wij de goede strijd, geloven wij in de zegepraal van de waarheid van Christus, en geloven wij dat God Zijn werk voltooit tot op de dag van Jezus Christus.

Geestelijke rijkdom
Er zijn studenten en predikanten die heel nadrukkelijk aangeven geen lid van de Bond te willen zijn. Kerk en Bond is hen te paradoxaal. Anderen zijn bang voor machtsblokken, voor ongeestelijke partijvorming in de kerk, en ze willen niet dat ook namens hén (als leden van die Bond) in de kerk druk of aandrang of zelfs maar een appèl wordt uitgeoefend.
Sommigen hebben daar biografische argumenten voor. Anderen ecclesiologische, zoals de principiële afwijzing van afscheiding. Of onafhankelijkheid: er de zin niet meer van inzien om ergens bij te horen, liever een ‘ik-’ dan een ‘wijgevoel’.
Ik hoop inmiddels duidelijk gemaakt te hebben dat we geen machtsblok en geen afscheiding beogen of zelfs maar bedenken, en dat het ons in de Bond juist om de kerk gaat. En dat we elkaar, als leden van de kerk ook nodig hebben als leden van de Bond.
Zelf werd ik destijds lid van de Bond, omdat je anders geen studiebeurs kon krijgen. Maar als ik terugdenk aan wat ik in de Bond ontvangen heb, dan vallen die studietoelagen in het niet bij alle geestelijke rijkdom die ik in hervormd-gereformeerde kring mocht ontvangen. Ik denk aan mensen als ds. C. den Boer, ds. H. Visser, dr. A. van Brummelen en ds. G.D. Kamphuis. Ik denk aan de oasecolleges van prof.dr. C. Graafland en prof.dr. A. de Reuver, aan heerlijke studiedagen in december, de broederschap van jaargenoten en medestudenten. Ook al die keren dat ik als student naar de jaarvergadering ging, herinner ik me. Hoe ik opgenomen werd in de liefde en de godsvrucht van hen die ik daar ontmoette. Ik kan het alleen maar aanbevelen.

Het noorden
Natuurlijk kun je bang zijn voor het stigma dat je een ‘gereformeerdebonder’ bent. Het zij zo, het is zo. Maar er is niets enghartigs aan. Om dat te beleven moet je eigenlijk in Friesland of Groningen gaan werken. ‘Gereformeerdebonder zijn’ is niet: oude berijming zingen en een zwart pak dragen, maar: een bijbelse, gereformeerde boodschap uitdragen in de breedte van de kerk. Daar leer je iets van katholiek zijn en katholiek denken. Maar juist in dat noorden, juist in die breedte van de kerk, is het voor mij een grote steun en zegen geweest om deel uit te maken van die hele beweging in de kerk, die me stimuleert om de volle raad van God te verkondigen, die me bemoedigt om ermee door te gaan.

Uitersten
Ik begon met de stelling dat de Bond er niet had moeten zijn. Toch is hij er, en we zijn er nog lid van ook. We staan voor en we staan naar de orthodoxie van de kerk in leer en leven. De orthodoxie brengt ons in een paradoxie. Als het goed is, herken je dat. Want zo is heel ons leven voor Gods aangezicht. Paradoxaal tot en met. Dit is een geestelijk- existentieel punt. Iustus en toch peccator. Simul zelfs. Ik ellendig mens en toch dank ik God. Ik heb niks, en toch heb ik alles. Ik weet niks en toch weet ik alles. Ik lijd aan de kerk en toch houd ik van de kerk. Ik ben van de kerk en toch hoor ik ook bij de Bond.
Het is een paradox. Waarvan de uitersten bijeengebracht worden door dat ene, onnavolgbare woordje nochtans. Daar leven we van. Als uit genade.
En al is deze paradox toch niet helemaal schijnbaar, in ieder geval is ze tijdelijk. De Bond had er niet moeten zijn. Eens zál hij er niet meer zijn. Want niet de Bond wordt als bruid voor Christus toebereid, maar de kerk. En tussen die twee uitersten, waarvan alleen aan God de tijden bekend zijn, doen wij met liefde en vreugde, in verootmoediging en dankbaarheid, in afhankelijkheid en toewijding het werk dat de Heere ons opdraagt: het oefenen in de rechte leer en het rechte leven. Tot de rechte eer van onze drie-enige God.

Gespreksvragen
1. Wat betekent verbondenheid met de Gereformeerde Bond voor u persoonlijk, als ambtsdrager en/of als kerkenraad?
2. Heeft de Gereformeerde Bond anno 2013 bestaansrecht binnen de Protestantse Kerk in Nederland? Zo ja, welk bestaansrecht; zo nee, wat is er sinds de oprichting veranderd?
3. Welke thema’s hebben voor gereformeerde belijders in de Protestantse Kerk in Nederland prioriteit bij het staan in de kerk?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen