Elkaar in het hart kijken

Wat betreft de deelnemers aan het geloofsgesprek gingen we uit van een brede vertegenwoordiging van de gemeente. We schreven alle clubs, kringen en verenigingen aan met het verzoek om iemand af te vaardigen. Zo werd een groep gevormd die de veelkleurigheid van onze gemeente vertoonde. Deze groep telde twaalf gemeenteleden, in grootte dus gelijk aan de groep van twaalf discipelen die Jezus om Zich heen had gevormd. Dit aantal hebben allen als heel prettig ervaren.
Na een kennismakingsrondje maakten we enkele afspraken:
- we aanvaarden elkaar als broeders en zusters in Christus en spreken met elkaar vanuit deze verbondenheid;
- we beginnen het gesprek over wat ons bindt;
- we proberen zoveel mogelijk een persoonlijke inbreng te hebben en houden hierbij onze eigen grenzen aan;
- er is ook alle ruimte om te spreken over verschillen, maar we zien erop toe dat dit pas gebeurt als we elkaars hart en nieren geproefd hebben;
- als de verschillen ter sprake komen, bevragen we elkaar en blijven we elkaar respecteren.
Na deze afspraken gemaakt te hebben, begonnen we het gesprek we rond een open Bijbel en onder aanroeping van de Heilige Geest.

Stroef begin
Het begin van het gesprek verliep wat stroef. Het ging al gauw over uiterlijke dingen. Er werden verwijten uitgesproken. De sfeer dreigde direct emotioneel te worden. Er moest worden ingegrepen, met verwijzing naar de gemaakte afspraken. Wat over uiterlijke dingen gezegd werd, mocht wel aan de orde komen, maar nu nog niet.
Hieruit bleek, zoals zo vaak in de kerk, dat sommige dingen hoog zitten. Als deze meteen aan het begin en op een emotioneel geladen wijze naar buiten gebracht worden, dan blokkeert dit het gesprek met elkaar.
Gelukkig kwamen we over deze strubbeling heen en werden de verschillende gesprekken in goede harmonie gevoerd.

Gespreksonderwerpen
Een overzicht van wat besproken is:

1. Persoonlijk geloof
We deelden met elkaar wat voor ons de essentie van het geloof is.
Dat bleek nog niet zo eenvoudig te verwoorden. Het is in ieder geval kennis van en een vast vertrouwen op God. Het is ook wandelen met Hem. Maar geloven is wel een worsteling. Het is ook iets van dwars tegen de trend van de tijd in aan God vasthouden. Je wordt gezift als tarwe. Er wordt aan je geschud, door de wetenschap, door akelige dingen die gebeuren. Er zijn zoveel waaromvragen. Maar als je tegen alles in uit Gods beloften leeft, dan ervaar je dat God moeilijke dingen gebruikt om het geloof te versterken. Je bent heel je leven bezig om te leren wie God is en wie je zelf bent. Je ontdekt Zijn trouw tegenover je eigen ontrouw. Hij houdt je vast. Hij draagt je. Er groeit besef van verwondering over Zijn geduld, Zijn genade, Zijn grootheid. Het is duidelijk dat je het met rationaliteit alleen niet redt.
Met geloven treden we buiten ons begripsvermogen.
Hoe moeilijk we dat ook vinden: wij geloven in een drie-enig God, een God om ontzag voor te hebben. Het vaderschap van God houdt afstand en nabijheid in. Hij is onze Vader door het offer van Christus. Hij stierf voor ons om ons bij de Vader te brengen. De Heilige Geest is onze Trooster.
Hij verleent hulp en bijstand. Hij doet ons de aanwezigheid van Christus ervaren. Hierin konden wij elkaar vinden.

2. Geloof en wereld
Bij een aantal was er deze herkenning: als gelovige ben je een eenling. Er is steeds meer humaniserend denken, waarbij de mens centraal staat. Het gesprek met anderen over het geloof is moeilijk. Vooral met mensen die onverschillig zijn. Er is steeds meer agressiviteit als het gaat om het christelijk geloof. Het is niet gemakkelijk om staande te blijven in een wereld waarin het alleen maar gaat om geld en economie. Als christen ben je kwetsbaar. Je bent de verliezer. Maar het is tegelijk een uitdaging om in onze dagelijkse situatie christen te zijn. Bidden wij wel voor anderen, voor buren en collega’s, voor mensen die wij ontmoeten? Zoeken wij de hulp van de Heilige Geest?

3. De kerk
De beleving van het kerk-zijn was voor een ieder verschillend. Er werd grote liefde voor de kerk uitgesproken: ‘De kerk is een stuk van mijn leven.’ Er waren er ook voor wie de kerk minder betekent.
De een zei: ‘De kerkdienst is het hoogtepunt van de week: samen opgaan om God te ontmoeten, samen luisteren, bidden, zingen.’
En de ander: ‘Ik voel me niet altijd thuis in mijn eigen kerk. Ik heb moeite met de prediking. Die vind ik vaak zo weinig praktisch.’ Een deel zei elke kerkdienst bij te wonen, een ander deel vond één keer per zondag naar de kerk gaan genoeg. De betrokkenheid bij de kerk bleek dus verschillend te zijn. Maar we waren het met wel elkaar eens dat we niet alleen God maar ook elkaar nodig hebben.
Maar hoe vul je dit praktisch in?
We stelden vast dat geloven niet vanzelfsprekend is en kerkelijke betrokkenheid evenmin. Inzet, toewijding en volharding zijn nodig. En kerkgang vraagt een goede voorbereiding. Als we ons niet voorbereiden, hoe kunnen we dan zegen verwachten?

4. De toekomst van de kerk
Er werden ook zorgen uitgesproken. Bij velen verdwijnt de betrokkenheid bij het evangelie, bij het geloof en bij de kerk. We missen jongeren. We missen ook ouderen. Wat doen we daaraan? We letten niet op aantallen, wel op individuen.
Zeker, er gebeuren ook wonderen. Daar moeten we oog voor hebben. Er komen mensen van buiten die gaan geloven. Maar we mogen er toch ook naar verlangen dat het huis van God vol wordt?
Waarom gaan mensen weg? Er is afvloeiing naar de wereld. Het geloof zegt velen niets meer. Zij missen God niet. Er is ook afvloeiing naar andere kerken, vanwege kritiek op de eigen kerk. De kritische geest is toegenomen.
Dat heeft te maken met gezag.
Het gezag van het Woord telt steeds minder mee. Het autonome denken neemt ook in de kerk toe. Er zijn ook verwachtingen waaraan de kerk niet kan voldoen. En dan heeft de kerk het natuurlijk gedaan!
Er werd verschillend over gedacht of het in de kerk anders mag.
Glijden wij niet af door liturgische veranderingen door te voeren? Maar je kunt ook afglijden als je niets doet. Het Woord moet centraal blijven staan, anders gaat het niet goed. Daar waren we het allen over eens. Maar, zo werd naar voren gebracht, dat betekent niet dat de kerk dan, wat vormen betreft, niet met haar tijd mee mag gaan.
We vonden elkaar weer in de gezamenlijke verantwoordelijkheid die wij voor elkaar, en met name voor de jongeren van de gemeente, hebben.

5. Gereformeerd
Het begrip ‘gereformeerd’ kwam aan de orde. Hechten wij daaraan? En wat houdt dat dan voor ons in? Wij constateerden dat er weinig bekendheid is met de inhoud van onze traditie. Dat geldt ook voor enkele gespreksdeelnemers. Bovendien er is veel aangekoekt. Enkele ouderen probeerden onder woorden te brengen wat gereformeerd is: het beginsel van leven uit genade, uit het volbrachte werk van Christus. De gereformeerde traditie biedt de kerk en de gelovige structuur en vastheid. Helaas hebben velen er geen antenne meer voor. Jongeren vragen: wat is er te beleven?
Bij het ouder worden ga je de relevantie van de gereformeerde traditie steeds meer waarderen en het nut ervan inzien.
Wat gereformeerd is, staat ook onder spanning vanwege evangelisch- charismatische invloeden.
Er werd verschillend gedacht over de vraag of deze invloeden positief zijn of niet. Met elkaar spraken we uit dat het belangrijk is om naar jongeren duidelijk te maken wat de inhoud van onze traditie is.

6. Verschillen
Opmerkelijk was dat we bij het afronden van de gesprekken tot de ontdekking kwamen dat er al heel wat verschillen naar voren waren gekomen. Vanwege de inhoudelijkheid van wat we met elkaar deelden, bleek er weinig behoefte te bestaan om de verschillen verder uit te diepen.

Evaluatie
In de evaluatie kwamen de volgende punten naar voren:
1. We komen anders uit dit geloofsgesprek dan we erin zijn gegaan. De verbondenheid die wij hebben uitgesproken, hebben we in toenemende mate ervaren. We kunnen zelfs zeggen dat wij elkaar gevonden hebben.
2. Omdat we elkaar in het hart hebben gekeken, zijn beelden weggevallen en vooroordelen verdwenen.
3. De verschillen bleken ondergeschikt te zijn. Wij hebben ontdekt dat wij op hetzelfde fundament staan. Wij zijn opnieuw gemotiveerd om elkaar vast te houden.
4. We spreken af dat we elkaar niet meer in hokjes plaatsen en dat we niet negatief zijn over de kerk.
5. Het is wezenlijk om elkaar zo te ontmoeten. We zouden het geloofsgesprek veel meer moeten voeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen