Globaal bekeken

In De Saambinder, uitgave van de Gereformeerde Gemeenten, stond een ‘ingezonden’ van ‘een moeder’ onder de titel ‘Tot leedwezen van…’ Het zou ook in andere kerkelijke bladen hebben kunnen staan.

(…) Wat te doen als je kind gaat samen wonen? Mijn dochter (23) kwam met de boodschap dat ze een huis heeft, gaat samenwonen om te sparen voor de bruiloft.
Op een dag heeft ze de daad bij het woord gevoegd. Misschien is het wel verkeerd, maar in overleg met mijn man heb ik een Bijbel gekocht en gegeven. Ze pakte ’m wel aan, gelukkig. Toen we in de kerk zaten heeft ze haar spullen weggehaald. Het doet extra pijn dat ze op deze manier wegging. Ze was jarig en we zijn niet geweest. De andere kinderen nemen ons dat kwalijk: ‘Jullie moeten je kinderen meer vrijlaten.’
Weet u wat ik ook zo erg vind? Dat we van niemand iets horen. Van kerkmensen niet, van ambtsdragers niet. Ze gaat al een paar jaar niet meer naar de catechisatie.
Nooit heeft de dominee of de ouderling gebeld of gevraagd waar ze bleef. Tijdens het huisbezoek hebben we het ter sprake gebracht. Het antwoord was: ‘We zullen het meenemen naar de kerkenraad’. Maar we hoorden niets meer. Het jaar daarna hadden we weer huisbezoek. De vrijdag daarvoor stond in de kerkbode dat een jongen ‘tot leedwezen van de kerkenraad’ zijn dooplidmaatschap had beëindigd. Toen dacht ik: ‘Als ik het durf vraag ik ernaar tijdens het huisbezoek.’ Ik heb alle moed bij elkaar geraapt om de vraag te stellen: ‘Waarom staat er eigenlijk in de kerkbode ‘tot leedwezen van de kerkenraad’?’ De ambtsdragers zeiden: ‘wat moet er dan staan?
‘Moet er soms achter staan ‘en van de ouders’? ‘Neen’, zei ik, ‘alleen: tot leedwezen van de ouders. Want de kerkenraad kijkt er nooit naar om.’ Ja, dat begrepen ze. Ze zouden het meenemen naar de kerkenraad. Maar we hoorden weer helemaal niets…
Naast ons blijft de plaats in de kerkbank leeg. Dat went nooit. (…)

***

Toen de vrouw van dr. H.F. Kohlbrugge in februari 1833 op 25-jarige leeftijd na acht jaar huwelijk overleed, schreef Kohlbrugge een brief aan zijn vrienden en bekenden. De heer M. Dankers uit Den Helder nam hem op in zijn ‘familiekroniek’, die hij aan zijn kring van bekenden stuurt.
Utrecht, 12 Februari 1833

Veelgeliefden in onzen Heere Jezus Christus, de eerste en de laatste, die de sleutelen draagt
van hel en dood, die ’s duivels macht verbroken heeft, die den dood heeft te niet gedaan, die ons leven is, die den armen van geest het Koninkrijk der hemelen geeft, die Zijn klein kuddeke doorvoert als een getrouw Herder, onze kracht, onze sterkte!
Mijn dierbare en getrouwe Catharina, die steeds bekommerde en zichzelf onwaardig achtende, die nederige dienstmaagd van onzen lieven en getrouwen Heiland, is heden, den 12den februari des jaars 1833 , des morgens ten drie ure met blijdschap en verheuging ingegaan in het paleis van onzen Heere en Koning, in het paradijs onzes Gods.
Ik heb met haar gestreden, ben met haar in de duisternis van de doodsschaduw geweest en heb met haar mogen juichen.
Ik ben met haar geweest tot aan de poort des hemels, en toen zij was ingegaan heb ik den Heere geloofd over Zijn getrouwheid en ontferming. Dat wij ons tezamen verheugen in den Heere, die ons gemaakt heeft! Hij heeft een welbehagen in Zijn volk. (…) Hij houde Zijn krachtige hand op de mond van mijn vleesch en bloed, dat nu stille is, en dan weer hevig uitbarsten wil.
Wie in den Zoon gelooft, zal leven, al ware hij ook gestorven. Christus sterft niet. De Algenoegzame en Volzalige zij met u en de uwen.

H.F. KOHLBRUGGE
Lectori Salutem

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen