IN MEMORIAM DS. W. KALKMAN (1932-2013)

Op de maandag ervoor (na ziekenhuisopname), las één van zijn kinderen Psalm 91. Zijn antwoord daarop was: ‘Punt!’ Het was goed. ‘De HEERE is mijn Toevlucht en mijn Burcht, mijn God, op Wie ik vertrouw!’

LEVENSLOOP

Willem Kalkman werd op 8 februari 1932 in Capelle aan den IJssel geboren. In het toenmalige tuindersgebied bracht hij zijn jeugdjaren door. In die tijd werd zijn verlangen gewekt om dienstbaar te zijn in de Naam van zijn Zender. Na zijn gymnasiumopleiding volgde de studie in de theologie aan de Utrechtse Universiteit, hierna de vicariaatsperiode en het seminarie. Hij mocht op 11 oktober 1959 in Willige Langerak bevestigd worden tot predikant. Daarna volgden de gemeenten Driebergen (vanaf 1965), Ameide en Tienhoven (vanaf 1972) en de laatste drie jaren voor zijn emeritaat Genderen (1994- 1997).

WAT HEM BEWOOG

Hij wist zich geroepen om van Christus’ wege de heilsboodschap door te geven, zowel in de gemeenten als in de bredere organen van de kerk. Zo was hij in zijn Driebergense tijd een aantal jaren lid van de hervormde synode. Hoe daarin soms besluiten genomen werden, kon je de volgende zondag vanaf de kansel merken. Heel betrokken wist hij zich in de jaren zeventig en daarna bij ‘Het Getuigenis’, dat in de landelijke kerk van zich liet horen. Nog maar kort in de gemeente Ameide en Tienhoven werd hij gekozen tot preses van de grote classis Gorinchem (van Alblasserdam tot Vianen). Dat bleef hij tot zijn vertrek naar Genderen. Ondertussen was hij een aantal uren per week werkzaam als leraar Godsdienst. Liefde tot de gemeenten, liefde tot het werk vanuit het Evangelie, liefde tot de bergen van het Berner Oberland (Zwitserland). Ook in dat land was hij betrokken bij de verkondiging van de goede Boodschap, in de vakantiekerkdiensten die gehouden werden. Samenvattend zou je kunnen zeggen dat zijn hele leven omgeven was door bergen: in gemeente, kerk en school. Maar, als er ‘bergen’ zijn, dan zijn er ook ‘dalen’.

WAT HEM BLOKKEERDE

Voorjaar 1993 kwam hij te staan voor een bijna onoverkoombare ‘berg’: Opname in het ziekenhuis – hartoperatie. ‘Mijn kaarsje heeft aan twee kanten gebrand!’ Het werd gaan door een diep dal. Er moest losgelaten worden. Uit handen geven. Dat was iets wat onze broeder Kalkman moest leren. Maar als de Heere een deur sluit, opent Hij een andere. De Grote Herder der schapen leidde hem naar Genderen. Daarna volgde het emeritaat, dat wil zeggen wonen in Papendrecht en op kleinere schaal weer werkzaam in pastoraat en catechese in Dinteloord, Cillaarshoek en Papendrecht. En niet te vergeten: voorgaan in de wekelijkse kerkdiensten. Uiteindelijk kwam een onverwacht laatste dienst des Woords, in april vorig jaar. Hij hoefde niet meer te beslissen: blijven preken of niet meer? Er werd voor hem beslist van Hogerhand. In die zomer ging hij naar het Berner Oberland (Frutigen, Interlaken) om na 25 jaren vakantiekerkdiensten afscheid te nemen in de Schlosskirche van Interlaken. Diepe dalen, want ‘nu kan ik die heilsboodschap niet meer doorgeven…’ De pijn daarvan werd op de zondag het diepst gevoeld.

WAT HET UITZICHT WERD

Dat uitzicht werd duidelijk in de woorden van Psalm 91:2: ‘Ik zeg tegen de HEERE: Mijn toevlucht en mijn burcht, mijn God, op Wie ik vertrouw!’ En hij was niet meer, want God nam hem weg. Op dinsdag 19 november mochten we, voorafgaande aan zijn begrafenis, bij deze Boodschap stil staan in de Sionskerk te Papendrecht. Door middel van de lezing uit Deuteronomium 34 zagen we Mozes de berg Nebo opgaan. We stonden stil bij de woorden van Psalm 91: 2. Niet alleen terugzien. In het geloof ook vooruit zien. Omhoog zien. Naar de HEERE, mijn Toevlucht, mijn Burcht, mijn God…

Ds. Willem Kalkman was heel direct in zijn prediking. Hij confronteerde zijn hoorders met de heilsboodschap, opdat ze erdoor geraakt zouden worden. Eén van zijn kinderen liet dat horen: ‘Hij kwam niet zo onder de indruk als iemand tegen hem zei: ‘Wat hebt u mooi gepreekt’. Zijn reactie, direct daarop, was: ‘Wat heeft u daarin geraakt?’ Via een brief nam hij in februari jl. afscheid van gemeenten waarin hij vaak voorging. Het ‘ten slotte’ was een geloofsgetuigenis: ‘Zoals ik ben, ’k heb anders niet, dan ’t offer óók voor mij geschied!’ We wensen mevrouw Kalkman en haar gezin vanuit dit getuigenis Gods troost en kracht toe op de weg die voor ligt.

J. VIS, MEERKERK

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen