PRATEN IN DE AMBULANCE

VRIJDAG
Het is vandaag vroeg opstaan. De rest van het gezin en de hond slapen nog als ik de deur uit ga voor de vroege dienst. Op de post aangekomen controleer ik de ambulance en melden we ons in dienst bij de meldkamer. We krijgen de opdracht om naar een post in het buitengebied te rijden.
Daar aangekomen is er weinig tijd om de krant te lezen. Er komt een melding van een drenkeling.
Een jongeman is met zijn quad over de kop gegaan en in een vieze baggersloot terechtgekomen. Hij mag zijn leven danken aan omstanders die hem bewusteloos uit de sloot halen. De man is weer bij bewustzijn als wij ter plaatse komen, maar hij weet niet wat er gebeurd is. Met mijn collega ontdoe ik hem van zijn natte kleding om verder afkoelen te voorkomen en we geven hem een infuus met warme vloeistof. In het ziekenhuis blijken de verwondingen mee te vallen.
Het vervolg van de dienst verloopt rustig. We brengen een aantal patiënten die thuis verblijven voor onderzoeken naar het ziekenhuis. Tussen de ritten door is er gelegenheid om collega’s te ontmoeten. Ik wijs een collega die met vervroegd pensioen gaat op het werk van Mercy Ships.

ZATERDAG
Vandaag start de dag erg rustig. Er is tijd genoeg om te ontspannen op de post. Maar vaak komt na de stilte de storm. Dat zien we deze dag. De ene patiënt is overgedragen en de volgende patiënt ligt alweer te wachten. De dag vliegt voorbij. Het eten schiet erbij in, maar de fijne contacten met patiënten en familieleden maken dit goed.
Onze eerste patiënt zit op een gesloten afdeling en dacht een dagje te gaan winkelen, zonder toestemming. Het wordt een ander dagje uit dan hij bedoelde. Hij belandt met een forse wond aan de hand op de eerste hulpafdeling. Toen hij over een hek wilde klimmen, ging dit zo mis dat hij uiteindelijk op de operatiekamer door de plastisch chirurg geopereerd moet worden.
Onze volgende patiënte was met haar man aan het wandelen toen ze ongelukkig viel. Het gevolg is een gebroken enkel. Het contact verloopt via haar man en zoon, omdat mevrouw dementerende is. Met geduld en hulp van de nodige medicijnen lukt het de enkel weer op zijn plaats te zetten. Dankbaar zijn haar man en zoon dat het zo goed verlopen is.
Tot slot kunnen we nog een bloedneus stelpen; de heer in kwestie kan thuis blijven.
Het is een boeiende dag, met tevreden patiënten en familieleden. Daarvoor doen we het.

ZONDAG
Met een dubbel gevoel ga ik zondagmorgen naar het werk. Dankbaar dat ik in een tijd van recessie mag werken, jammer dat ik niet samen met mijn gezin naar de kerk kan. Toch is er altijd de hoop iets eerder weg te kunnen en dan vanuit het werk naar de middagdienst.
Deze zondag verloopt rustig maar wel indrukwekkend. We komen met twee jonge vrouwen en hun partners in contact. De vrouwen hebben kanker en weten dat doktoren niets meer voor hen kunnen doen. Een van hen had vriendinnen op bezoek om haar geestelijk te ondersteunen. De situatie verslechtert snel en ze raakt regelmatig in paniek bij de gedachte te moeten sterven. Ze hoopt dat haar vriendinnen wat rust kunnen schenken. Ik kan geestelijk helaas niets voor haar betekenen. Voor de lichamelijke zorg dragen we haar over aan de huisarts.
In het contact met de vrouw en haar man word je zelf weer bepaald bij de kortstondigheid van het leven. Ik zou dan graag willen spreken over mijn troost in leven en sterven. Helaas is dat zelden mogelijk.
De aflos is vroeg en ik kan dankzij de collega’s naar de kerk. Tijdens de dienst denk ik nog wel aan de patiënten en hun gezinnen die ik vandaag heb ontmoet.

VRIJDAG
Vandaag heb ik avonddienst. Persoonlijk vind ik dat de prettigste dienst. Je kunt overdag thuis wat doen en lekker met de hond op de hei of in het bos wandelen. Wandelen is een moment van bezinning en ontspanning voor me.
De avonddienst verloopt rustig. We maken wel veel kilometers.
De posten in de buitengebieden moeten bezet blijven. Hierdoor is het mogelijk om in dunbevolkte gebieden bij een spoedmelding binnen 15 minuten ter plaatse te zijn. Bij de eerste spoedmelding van een verloskundige krijgen we twee patiënten tegelijk: een moeder en haar pasgeboren dochter. Altijd bijzonder om een pasgeborene en blijde ouders te zien. De bevalling was goed verlopen, maar daarna ontstond een bloeding.
De verloskundige wil mevrouw met spoed in het ziekenhuis laten presenteren voor verdere behandeling. De vader en de verloskundige ontfermen zich over dochterlief. Ze heeft een beetje ondertemperatuur maar is verder kerngezond. Onderweg krijgt mevrouw een infuus en we praten heerlijk over van alles en nog wat. Vol vertrouwen dragen we haar over aan het ziekenhuispersoneel.
In het ziekenhuis is een patiënt die naar huis mag. We halen de dame van de afdeling en brengen haar thuis. Ze is onze laatste patiënt. We zorgen verder dat de diverse posten bezet zijn.

ZONDAG
Ik heb deze zondag nachtdienst, een dienst die om elf uur begint. Er komt al snel een spoedmelding. Een man van 62 jaar is onwel geworden. Als we de huiskamer inlopen, zien we direct dat meneer een hartstilstand heeft. We starten met hulp van zijn vrouw de reanimatie op. Op de eerste hulpafdeling komt meneer te overlijden. De tekstwoorden in de dienst op deze voorbije zondag – ‘En hij stierf...’ − worden al snel realiteit.
We moeten verder en maken de ambulance weer in orde. We wachten op de volgende melding. Een opa belt via 112 dat zijn zwangere kleindochter ernstige hoofdpijn heeft. Het is ons snel duidelijk dat haast geboden is. De jonge vrouw van twintig jaar is ernstig ziek. Ze woont bij haar grootouders omdat de aanstaande vader met de noorderzon vertrokken is. In het ziekenhuis wordt de diagnose van hersenvliesontsteking gesteld.
Later in de nacht gaan we samen met de politie naar een ruzie in een woning. Het gaat om een moeder en haar zoon. Moeder is onwel geraakt na een heftige woordenwisseling en haar zoon belt 112. Voordat wij naar binnen gaan creëert de politie een veilige werkomgeving voor ons. Het lukt ons de gemoederen te bedaren. Deze nacht bepaalt je bij het belang van een goede en veilige sfeer in het gezin en bij de kortstondigheid van het leven.

Als ambulancebroeder moet je vaak direct handelen en is er geen gelegenheid voor een gesprek. Je kunt niet de woorden spreken die je als christen zou willen zeggen. Ik denk aan de keer dat ik als officier van dienst voor een beknelling werd gealarmeerd. Een auto was tegen een brugreling gereden, een vader en zijn dochter zaten in het voertuig. De reling was dwars door de auto gegaan en had het meisje geraakt. Direct was duidelijk dat het meisje ernstig gewond was. Ze is met spoed naar een academisch ziekenhuis gebracht.
Na de hulpverlening heb ik voor dit gezin gebeden. Dat is wat ik voor een patiënt en zijn familie kan doen. We komen vaak ik acute situaties en moeten dan eerst handelen. Van tijd tot tijd kun je wel in de ambulance een goed gesprek voeren. Soms hoor je van een ernstige zieke patiënt: ‘Gods genade is mij genoeg.’ Meer hebben we niet nodig.

Herman van der Klok uit Hilversum: ‘Als ambulancebroeder moet je vaak direct handelen en is er geen gelegenheid voor een gesprek.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen