ONOPGEEFBAAR VERBONDEN

In het kader van de Permanente Educatie bezocht een groep van 25 predikanten, ‘vreemdelingen’, Jeruzalem. Overkoepelend thema was: ‘Onopgeefbaar verbonden!?’ Een van de drie subgroepen zocht contact met Messiasbelijdende Joden, van wie er 10.000 en 15.000 moeten zijn. Ook met hen zijn we onopgeefbaar verbonden.

MEDITEREN

Zittend in de orthodoxe hoofdsynagoge van Jeruzalem mediteerde ik over een aantal vragen. Zijn deze liturgievierende Joden degenen met wie wij als Protestantse Kerk onopgeefbaar verbonden zijn? Zouden onder deze orthodoxe Joden ook broeders en zusters in Christus zijn, van wie er in Israël zelfs rabbijnen zijn die incognito Jezus als de Messias belijden? Als in deze synagoge vanmorgen de apostel Paulus, een orthodoxe rabbijn, zou spreken en Jezus zou verkondigen − daarbij stellend dat het geheimenis geopenbaard is, de bedekking weggenomen en er geen verontschuldiging meer overblijft − en hij hierna uitgeworpen zou worden, terwijl hij tranen in zijn ogen kreeg, zou ik hem dan volgen of blijven zitten? Spannende vragen. Tot een afgerond oordeel kan ik nog niet komen. Dit verg

EÉN HEILSWEG

De HEERE heeft Zich met Abraham en zijn nageslacht verbonden. Dit is de vloer onder de onopgeefbare verbondenheid. Gods beloften zijn onberouwelijk. Als christenen met Hem verbonden zijn, zijn we dat ook met het volk van Zijn eerste keuze. Nu zijn in elk verbond twee delen begrepen. Gods verbond roept om gehoorzaamheid, inclusief de roep om gehoorzaamheid aan het appèl dat het Evangelie doet uitgaan. Er is immers maar één heilsweg en deze loopt via de Messias Jezus. Dit is de mening van alle Messiasbelijdende Joodse gemeente die we in Israël gesproken hebben, die overigens elk een eigen kleur heeft.

JOODS KARAKTER

Dr. Joseph Shulam is leider van de Netivyahgemeente in Jeruzalem, die samen met die van ds. Ben Zvi de enige die bewust Joods van karakter is. In hun samenkomsten gaat alles er Joods aan toe. De gemeente volgt de synagogale Siddoer, mannen dragen gebedskleden, gebedsriemen en keppeltjes. Ook volgt ze de Joodse feestkalender, die ze messiaans duidt en de gemeenteleden nemen de spijswetten trouw in acht. De gemeente wil terug naar de oorspronkelijke, vroege messiaanse gemeente. Shulam meent dat de kerk ‘gerestaureerd’ moet worden. De situatie van Handelingen 15 moet worden hersteld

IN DE SYNAGOGE

Messiasbelijdende Joden die in de synagoge zijn gebleven, heb ik niet kunnen ontmoeten. Ze belijden hun geloof in het geheim en treden liever niet in de openbaarheid. Ons werd verteld dat er nota bene gedoopte rabbijnen zijn in Mea Shearim, de ultra-orthodoxe wijk in Jeruzalem.

‘KERKJODEN’

Dr. David Neuhaus is een ‘kerkjood’. Hij werd Joods opgevoed, werd getroffen door de liefde van een christelijke vrouw, kwam onder het beslag van de christelijke prediking, werd christen en besloot zijn leven geheel aan Christus te wijden. Hij is nu rooms-katholiek priester. Heel bewust wil hij zich geen Jood noemen, ook geen Messiasbelijdende Jood, ook geen Joodse christen. Hij is ‘gewoon’ christen. Hij ziet zijn bekering als een overgang, een toetreden tot de christelijke kerk waarbij het onderscheid tussen Jood en niet-Jood geen rol meer speelt.

PROTESTANTSE KLEUR

De Bethesdagemeente in Haifa is ‘evangelisch’ van karakter. De gemeente wil haar identiteit volledig in Christus verankeren. Te veel Joodse kenmerken leiden daar alleen maar van af. Alleen het zijn van een nieuwe schepping doet ertoe. Daarom houdt de gemeente geen lijsten bij van wie wel en wie niet Joods is. Dat is onbelangrijk. Arabische christenen maken deel uit van de gemeente. De Grace and Truthgemeente in Gedera/Kanot is te typeren als reformed baptist. Ook hier speelt het Jood-zijn nauwelijks een rol. De nadruk ligt op wat telt, namelijk Christus. Ds. David Sadok, opvolger van ds. Baruch Maoz, maakt niet veel gebruik van de rabbijnse benadering van het Nieuwe Testament. Volgens hem is in de Talmoed veel weggefilterd wat toeleidt naar het Nieuwe Testament vanwege de rabbijnse clash met het vroege christendom. Daarom gebruikt hij vooral christelijke bijbelcommenaren. Ook deze gemeente kent niet-Joodse bezoekers, onder wie Arabische christenen. Ten slotte spreken we Jojachim Figueras, voorganger van de Chasdee Yeshuagemeente in Arad, die veel last (gehad) heeft van ultra-orthodoxen. Dezen hielden demonstraties – week in, week uit − voor huizen van gemeenteleden. Bijzonder is dat Figueras vertelt hoe hij deze acties met ‘meer liefde’ weet te beantwoorden. Hij ziet de beproevingen als een uitnodiging van Godswege om sterker te worden.

RESPECT

Opmerkelijk is dat Messiasbelijdende Joden in de Israëlische samenleving steeds meer gerespecteerd worden. Zij zijn betrouwbaar, loyaal aan de staat Israël en veroorzaken eigenlijk geen problemen. De samenleving waardeert hun diaconale steun aan gaarkeukens en voedselbanken. Ze staan ‘in de gunst bij het hele volk’ (Hand.2:47). Met christen-Arabieren hebben de meeste gemeenten contact of een deel van hun leden bestaat er uit. De belangrijkste identiteit van deze gemengde gemeenten, die vanuit de verzoening leven, is Christus. De identiteit ligt niet in de Thora, het land of de familie maar in de broeder- en zusterschap van het lichaam van Christus. Om met Paulus te spreken: hun burgerrecht is in de hemel (Fil.3:20). Het orthodoxe Jodendom blijft Messiasbelijdende Joden wel als een probleem zien. Met hen zou de Joodse traditie verloren gaan. Bovendien, ze heulen feitelijk met de vaak zo antisemitische kerk. Daarom bestrijdt de organisatie Yad le achiem hun leer en activiteiten. Ik vraag me af: zou dit iets te maken met de aanstoot van het Evangelie?

PROTESTANTSE KERK

De ontmoetingen in Israël brengt me tot de conclusie dat de Protestantse Kerk niet alleen contact moet hebben met niet-Messiasbelijdende Joden. De onopgeefbare verbondenheid geldt zeker ook, zelfs dubbel, de Messiasbelijdende Joden, in Christus onze broeders en zusters. Zij zijn het kleine deel van het deeg dat aan God gewijd is. Als een belofte dat het andere deel er ook toe behoort (Rom.11:16). Dat wil niet zeggen dat Messiasbelijdende Joden het ons gemakkelijk maken. Ze zijn niet zomaar de brug tussen kerk en synagoge en tussen Jood en Palestijn. Hun missionaire instelling levert spanning op bij andere Joden. Bovendien is in de geschiedenis tussen kerk en synagoge zoveel pijnlijks gebeurd waardoor die spanning wordt opgeroepen. Daarnaast zijn ze buitengewoon verdeeld. De Messiasbelijdende Joden zijn hoogstens, in alle bescheidenheid, een verbindingslijn. Wel zou het onze kerk sieren als ze wegen zou zoeken om de verbondenheid met de Messiasbelijdende Joden meer gestalte te geven, en wel binnen het kader van ‘Kerk en Israël’. Zij verdienen volledige support.

TAAK

Het volk Israël is een blijvend teken van Gods bemoeienis met deze wereld. Onze taak als christen is voor Israël te bidden, het tot jaloersheid te verwekken en het gesprek over de betekenis van de Schrift, de openbaring van God, aan te gaan. Daarbij mag uiteraard het getuigenis van Jezus Messias niet gemist worden.

Of ik Paulus na zijn optreden in de synagoge zou volgen…? Ik weet het niet goed. Zowel met hem als met de anderen ben ik toch onopgeefbaar verbonden?! Ik word verscheurd.

Ds. G.J. Mink is gereformeerd predikant in Herwijnen.

BRUGGEN BOUWEN, DAAR EN HIER

‘Onopgeefbaar verbonden’ met Israël. Hoe kan tegelijk de verbondenheid met Palestijnse christenen gestalte krijgen? Samen met de Protestantse Theologische Universiteit (PThU) organiseerde het Centrum voor Israëlstudies (CIS) onlangs een uniek studieprogramma voor predikanten uit de Protestantse Kerk. Kern van dit programma vormde een veertiendaagse reis naar Israël. Belangrijke doelen waren kennismaking met land en volk, theologische bezinning, ontmoetingen en gesprekken met orthodoxe Joden, Messiasbelijdende Joden, Palestijnse christenen en meer zicht krijgen op de politieke situatie en verzoeningsinitiatieven vanuit Joodse en Palestijnse kant. De 25 deelnemende predikanten organiseerden zich in drie groepen die zich – naast het algemene gedeelte – bezighielden met speciale onderwerpen: resp. ‘het Conflict’, ‘het Land’ en de Messiaanse Joden. Het programma is ontwikkeld met steun en medewerking van diverse organen die zich in de kerk vanuit verschillende invalshoeken met de relatie met Israël bezighouden: de GZB, Kerk in Actie en de Protestantse Raad voor Kerk en Israël. Het studieprogramma beoogt niet alleen in Israël over grenzen heen te zien, maar ook in Nederland bruggen te bouwen. Hiermee willen de organisaties predikanten helpen om door studie en theologische bezinning meer zicht te krijgen op de verschillende aspecten van de christelijke verbondenheid met Joden én met Palestijnse christenen. Door samen te studeren en de ontmoeting aan te gaan, zowel met de mensen ter plekke als met elkaar, kunnen deelnemers aan elkaar gescherpt worden en kan er respect ontstaan voor de opvattingen van de ander. In bijgaand artikel van ds. Mink wordt ingegaan op het contact met de Messiasbelijdende Joden, één onderdeel van het programma. Voor uitgebreidere informatie, zie www.centrumvoorisraelstudies. nl.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen