Ons 'doenerige' voorbij

'Bij de ontmoetingen in het kader van Luisterposten was er steeds de bereidheid om de diepte in te gaan. Het ging heel snel over het hart van de gemeente. De vragen die bovenkwamen, raakten de mensen diep. Wie zijn we? Wat is onze roeping? Wat is ons verhaal? Waar komen we vandaan en waar gaan we heen?’ Jurjen de Groot geeft aan dat Luisterposten voor de organisaties en de gemeenten heel ontdekkend is geweest. ‘Je merkt dat we als organisaties en gemeenten echt op een kruispunt staan. Blijkbaar staan we voor grote vragen en zijn de oplossingen niet zomaar voor handen. Dit vraagt van gemeenten en ons als organisaties eerst erkenning. Het betekent dat we eerlijk benoemen hoe het er voor staat en dat vervolgens voor het aangezicht van God brengen. Dat onze grote woorden klein worden voor God. Al onze ‘doenerigheid’ voorbij, want daar redden we het niet meer mee. Echt verlegen zijn.
Naast andere momenten van bezinning heeft Luisterposten ook bij de IZB veel impact gehad. Bij de vragen rondom de missionaire roeping van de gemeente sprongen we vaak in de actie modus: een nieuw boek, een goede cursus, een wervende activiteit. Maar we zien dat de vragen veel dieper liggen. Dat vraagt van ons een omdenken, een bekering. Daarom zijn we met een aantal gemeenten een langer traject gaan lopen. Stap voor stap mee oplopen en ontdekken waar vragen en verlangens liggen. Daarin zijn de dingen die eerder ontwikkeld zijn, nog steeds in te zetten maar het is een andere aanvliegroute.
Ik proefde tijdens de gesprekken dat mensen ook echt verlangen naar een andere situatie. Dat de kerk echt betekenis zal hebben voor de buurt. Dat ons persoonlijk geloof alles te maken zal hebben met ons werk en met onze buurman. In de situatie van verlegenheid zie ik verlangen ontstaan naar de ontmoeting met de levende Christus. Hem Die hier en nu de Aanwezige is. Hem Die ons voor wil gaan en gestalte wil krijgen in onze gemeente, in onze organisaties, in onze relaties en al ons bezig zijn. Dat geeft mij veel hoop.’

Roel Boogaard is niet bij de gesprekken geweest, maar is nauw betrokken bij de uitkomsten. Hij noemt direct het woord ‘herkenning’. In het afgelopen jaar is de HGJB bezig geweest met het opstellen van het nieuwe meerjarenbeleid ‘Bron van leven’. ‘Ik zie veel overeenkomsten tussen de opbrengsten van project Luisterposten en de doordenking van de jongerenwereld die we hebben gedaan. Achter de missionaire opdracht van de gemeente en het bereiken van jongeren zit dezelfde vraag. De vraag of geloven iets cognitiefs, iets van het hoofd is geworden of dat het tot uiting komt in heel je mens-zijn.

Het vraagt van ons allereerst dat we als organisaties samen met de gemeenten hierin optrekken. Er is herkenning van een gezamenlijk verlangen. We hebben als organisaties de verantwoordelijkheid om gemeenten in dit proces te helpen door een oprechte luisterhouding en de bezinning te thematiseren. Hierdoor ontstaat er een beweging. Tegelijk zullen we het voor de gemeente handen en voeten moeten geven in het concrete diensten en producten.
Belangrijk is dat we het gesprek tussen de generaties in de gemeente stimuleren. Dat we ontmoetingen creëren, zodat het jeugdwerk geen eiland is. Hierdoor kunnen persoonlijke en eerlijke verhalen gedeeld worden over hoe God werkt en wie God is. Jongeren zelf zien de wereld als een gegeven en staan niet stil bij hoe het vroeger was. Ze zien dat de maakbaarheid van de samenleving een illusie is. Toch zijn ze optimistisch en laten meer ruimte voor het onverklaarbare in het leven. Daarin kunnen de jongeren de gemeente helpen om niet te blijven somberen en te zoeken naar manieren van geloven die het cognitieve overstijgen. Enerzijds puttend uit rituelen en tradities die er al eeuwenlang zijn. Anderzijds gelovend dat de kerk betekenis heeft in de actualiteit van vandaag.’

'Wat mij het meest opviel in de gesprekken met de gemeenten was een oprechte worsteling met de vraag: ‘Wie zijn we als christelijke gemeente eigenlijk?’ Ds. J.P. Ouwehand constateert dat gemeenteleden zoeken naar de relevantie van het geloof voor hen persoonlijk en de wereld om hen heen. ‘Dat is een heel existentiële vraag’, zegt hij. ‘Een verlangen om terug te gaan naar de kern, de essentie van geloven. Deels benoemden mensen dit. Deels proefde je dit verlangen in de vragen die tijdens de gesprekken naar boven kwamen. Tegelijk zie ik een verlangen naar een doorleefd, rust- en moedgevend geloof. Het geloof als een anker en niet als zweep. Ik proef een kritische houding ten opzichte van de activiteiten van de gemeente. Men is op zoek naar een gemeente die een levende geloofsgemeenschap is. Dit vraagt van de kerkenraden en van ons als organisaties om hier zorgvuldig mee om te gaan. Het nadenken over de vraag wie we zouden moeten zijn, kan snel een gesprek worden over de buitenkant. Over wat onze manieren zijn. Maar het gaat veel dieper. Het is een herbronnen en ons opnieuw laten voeden door het Evangelie. Het vraagt moed om eerlijk in de spiegel te kijken en ook kritische vragen aan onszelf te stellen. Waar schuurt het Evangelie met onze manier van christen zijn?

In de gesprekken kwam naar voren dat de plek van de wereldkerk onduidelijk is. Met onze betrokkenheid op de wereld zit het over het algemeen wel goed. We hebben partnerkerken, we zenden mensen uit. Maar het is sterk gericht op wat wij kunnen doen voor de wereld. De vraag wat de wereldkerk voor ons als christenen in Nederland betekent, wordt niet of nauwelijks gesteld. Tijdens een predikantenreis naar Malawi viel bijvoorbeeld op dat wij in Nederland dingen snel problematiseren. We maken geloof kleiner in plaats van het te laten groeien. Juist de verbinding met de wereldkerk kan helpen om onze eigen ‘provinciaalse tobberigheid’ ter discussie te stellen. De spiritualiteit van anderen kan ons weer bemoedigen, stelt vragen en laat ons ontdekken dat de dingen ook anders kunnen. Het vraagt van ons als GZB dat we die ontmoetingen mogelijk maken. En dat we levensverhalen van mensen delen. Waarbij niet ‘onze’ zendingswerker centraal staat maar de mensen die hij daar dient.’

Luisterpost zijn betekende vooral luisteren, doorvragen, een steekje dieper afdalen, boven water krijgen wat achter uitspraken zit en mensen op elkaar laten reageren. Hierdoor kregen mensen de ruimte om eerlijk te zeggen wat hen bezighoudt. Soms kwamen daarbij emoties naar boven als pijn en teleurstelling maar ook vreugde. Bij elk gesprek was er zowel vanuit de IZB als de GZB iemand aanwezig.

CONCLUSIES LUISTERPOSTEN
Drie belangrijkste conclusies uit het project Luisterposten:
• We hebben nauwelijks helder wat ‘gemeente zijn van Jezus Christus’ in onze tijd en context inhoudt.
• We vinden het persoonlijk en als gemeente erg moeilijk om ons geloof te verbinden met mensen die we tegen komen in ons dagelijks leven.
• Er is grote behoefte om elkaar weer meer te vertellen over Gods aanwezigheid en werk, zodat verwondering en bemoediging ontstaat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen