DS. H.A. VAN SLOOTEN (1919-2016)

Ds. H.A. van Slooten zag op 23 september 1919 het levenslicht in Bennekom. Op de middelbare school rijpte het verlangen om predikant te worden. Studeren in oorlogstijd viel niet mee. Colleges gingen vaak niet door, soms tentamens afleggen bij de hoogleraar thuis. In de loop van 1943 moest hij onderduiken. Vlak na Dolle Dinsdag was zijn laatste examen. Gelukkig werd hij nooit opgepakt.

HAAFTEN

Na de bevrijding kwam de kerkelijke berichtgeving niet direct op gang. Zijn beroepbaarstelling werd niet gepubliceerd. Toch kwamen er beroepen uit Wijngaarden, Lopik, Giessendam en Haaften. De roepende gemeenten bezocht hij met zijn verloofde per fiets. Op 16 september 1945 bevestigde ds. J.H. van der Wal hem in Haaften als predikant. Hij bewaarde aan deze gemeente goede herinneringen.

WIERDEN EN ONSTWEDDE

Drie jaar later, in 1948, ging de weg naar Wierden. Hij werkte er samen met een hulpprediker, Onder andere de bekende emeritus predikant ds. F. Kijftenbelt. Ds. Van Slooten was daar extra druk door een drie jaar durend consulentschap in Rijssen. Dat betekende op een zeker moment een groep van honderdtwintig belijdeniscatechisanten en zeventig huwelijkssluitingen in een jaar. Wij kunnen ons deze aantallen nu niet meer voorstellen.

In 1954 volgde Onstwedde, waar hij zich sterk met de gemeente verbonden voelde.

VOORTHUIZEN, NIJKERK EN PUTTEN

In 1960 werd hij predikant in Voorthuizen en in 1965 in Nijkerk. Putten volgde negen jaar later, in 1974. Hier werd hij in 1981 eervol ontheven met rechten van een emeritus; hij bleef daarna als bijstand in het pastoraat in Putten werken tot 1984. Hier kruisten onze wegen zich, toen ik in 1987 in Putten kwam.

PASTOR

In al de genoemde gemeenten herinnert men zich het predikantsechtpaar als mensen met een bewogen hart. Dag en nacht stonden zij klaar.

In ons dorp weet ieder wie ds. Van Slooten is: predikant, erelid van het koor Fontanus, bestuurslid van de Stichting oktober ’44 en lid van de psalmzangvereniging. In zijn gezonde dagen was hij elke woensdagmorgen te vinden op de Puttense weekmarkt met een kring bekenden om zich heen. Hij hield van mensen en wilde weten wat er onder hen leefde. In bewogen en blijmoedige prediking wist hij dicht bij mensen te komen en ieder proefde zijn diepe verlangen om hen bij de Heere Jezus te brengen. Heel zijn diensttijd, tot na zijn zeventigjarig predikantschap vorig jaar, was hij blij om een goed woord van de Heere kwijt te kunnen aan wie het wilde horen. Zo opende hij bij gelegenheid de tafel met gebed, al kon hij zelf niet mee-eten. Onlangs nog zong hij een jarige medebewoner de zegenbede toe uit Psalm 134.

GEDACHTENIS

Zijn grote liefde voor de zending was opmerkelijk. Op de jaarlijkse GZBzendingsdagen was hij jarenlang dienstbaar aanwezig als lid van de regelingscommissie, terwijl hij ook een aantal jaren GZB-bestuurslid was. Hun eigen kinderloosheid gaf de familie Van Slooten veel verdriet, maar verhinderde hen niet om veel liefde aan kinderen te geven en daar ook van te genieten.

Ds. Van Slooten was een boeiende verteller; zijn gedachten waren tot het laatst toe helder. Maar na de hersenbloeding, die hem trof in 2010, werd zijn leven ingrijpend anders. Hij was halfzijdig verlamd en kon niet meer slikken. Zijn wereld werd kleiner en zijn leven nog moeilijker toen de gedachten van zijn lieve, toegewijde echtgenote steeds meer vervaagden. Dat alles maakte de laatste periode zwaar. Hij droeg het met een ‘rustig kalme moed’, maar was soms ook verdrietig. Gelukkig is er ook meer te zeggen.

Al liet hij zich niet snel in het hart kijken, toch bleef wat daarin leefde niet verborgen.

Als hij bewogen vertelde hoe hij als jongen bij zijn blind geworden opa vaak Jesaja 53 las, het hart van het Evangelie.

Als hij merkte hoe de Heere hem keer op keer opzocht en opbeurde door de zondagse prediking. Dan vertelde hij dat het ging over Christus als ons enige en laatste houvast of over Gods Vaderlijke zorg in Christus vanuit zondag 10.

Als hij zijn dagelijks avondgebed zong: ‘Denk aan het Vaderlijk meedogen…’

Als Psalm 17 zijn hart verruimde met een blij vooruitzicht!

We geloven dat de Heere een Toevlucht is voor zijn vrouw en haar naar Zijn belofte staande houdt.

Een trouw en kleurrijk dienaar van het Woord is ons ontvallen.

Zijn leven had iets van een echo, opgeroepen door de veelkleurige wijsheid van God, geopenbaard in Jezus Christus. Soli Deo Gloria!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen