IN MEMORIAM DR. H. VREEKAMP (1943-2016)

Veertig jaar lang woonde Henk Vreekamp in Epe. Waar hij vaak liep te wandelen. ‘Verwandelen’, zoals hij het noemde. Veranderen. Verwonderen. Zo ook op 29 februari 2016, de laatste dag van het oude jaar. Vlak voor de lente. ‘Hij moest naar buiten’, zoals ds. S. Zitman in de afscheidsdienst zei, ‘om God te ontmoeten’. Of met zijn eigen woorden, opgetekend in zijn laatste boek: ‘Een lentemens die eindelijk de winter van zich afschudt’.

MOEDER

Begin december 2015. We gaan ‘de lichtplek in het midden’ binnen. De oude Dorpskerk van Hoevelaken. ‘Hier zat ik dus’, wijst Henk aan, ‘met mijn moeder’. Hij schuift de bank in en gaat er zitten. Even is het stil. De herinneringen ruisen door de ruimte. Hij wil ze tasten met lichaam en ziel. Zich bewust ‘dat geloofservaring nooit in een vacuüm met nul begint, maar altijd ook te maken heeft met het wekken van sluimerende herinneringen die groter zijn dan ons hart’ (Dirk Monshouwer). Zijn moeder. Voor Henk Vreekamp is ze onvergetelijk. ‘Zij heeft me vanuit haar kennis van het Joodse leven geleerd dat de vreze des Heren het beginsel van wijsheid is.’ We lopen naar de doopvont.

VANUIT HET BEGIN

Zo is Henk geworden. Mens op aarde. Hij lééft vanuit dit begin. Het begin van de schepping ook. De aarde nu was woest en ledig, maar de Schepper roept: ‘Licht’. Uit het heilige midden van Leviticus 16. Daar ligt het hart van Henk Vreekamp. Een fijnbesnaard, diepdenkend mens, die weet heeft van chaos, van twijfel en raadsels, ‘dat je door de dag in duizend stukjes gebroken bent en dat je jezelf niet meer heel kunt krijgen’. Daar spreekt God. Daar klinkt de lofprijzing.

KERK

Henk gaat in 1963 theologie studeren, trouwt in 1966 met Marjoleen van den Berg en wordt in 1971 predikant. Eerst in Oosterwolde (Gld.) en vanaf 1976 in Epe (Sionskerk). Ondertussen blijft hij studeren. Hij bezorgt het Gereformeerd Weekblad heel wat artikelen over Kohlbrugge en in 1982 promoveert hij op De vreze des Heren, een oorsprongswoord in de systematische theologie. In 1984 wordt hij predikant in buitengewone dienst voor het werk van ‘Kerk en Israël’. Tot aan zijn emeritaat in 2002 zal hij zich op dat vlak blijven bewegen.

ISRAëL

Zijn gesprek met het Joodse volk roept bij Henk voortdurend vragen op. Hij laat ze toe, openhartig als hij is en gaat op zoek naar verstaan. Gemakkelijk is dat niet. Hoe kun je in kamp Birkenau nog geloven dat Psalmen biddende Joden verloren zijn gegaan? Het brengt hem er toe om de vraag naar het heil niet naar de Joden toe te stellen, maar éérst aan zichzelf. Wie ben ik als christen? Waar kom ik vandaan? Henk gaat op zoek naar zijn heidense wortels en schrijft er drie boeken over. Een avontuur om te lezen. Ondertussen zoekt hij de verbinding tussen kerk en Israël ook op het terrein van de liturgie en het kerkelijk jaar. Van speciaal belang is daarbij het Loofhuttenfeest en haar betekenis. Zijn studie van de profeet Zacharia heeft hem op dat spoor gezet.

HEIDEN VAN HUIS UIT

De zoektocht naar zijn heidense wortels loopt over de Veluwe. Wat Henk er treft aan (verdrongen) verhalen en aan heidense cultuur, brengt hij in gesprek met het beleven van de mensen van nu. De heiden van huis uit. Om (opnieuw) te ervaren wat het is dat de vreemde God van Israël naar ons en ons voorgeslacht is toe gekomen, in ons dialect. ‘Dieper in de ziel kan niet.’

MOEDERSTAD

Die ziel laat Henk zien in zijn preken. Zo ook op oudjaarsavond 2015 in de Grote Kerk van Epe. Het gaat over Psalm 87. Over de Moederstad. ‘Wij heidenen van huis uit: hoe komen we binnen? Van oorsprong: vreemd aan de burgerrechten van Israël, zonder de Messias, ja zonder God, de levende God. Heidenen… Als u het begrijpt?! God neemt Zijn opschrijfboek en schrijft al die heidenvolken in Zijn boek en zegt: ‘Jullie zijn stuk voor stuk geboren in Sion’. Geteld als in Israël ingelijfd en dragen de naam van Sions kinderen. Nu moeten we hiervan zingen gaan. Dat kan niet anders. Spelen en zingen uit volle borst. (…) Met onze herinneringen, ons verdriet, onze vreugde en alles wat er tussenin ligt. (…) Nog één keer, op het allerlaatste, zien in een wonderbaar licht: ‘Op Sions berg sticht God zijn heilige stede, zij heeft zijn hart, Hij houdt er open hof.’’

Tot zijn Schepper teruggekeerd: Hendrik Vreekamp.

Moge God zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen troosten met Zijn eigen Spreken.

G.M. VAN MEIJEREN, HOEVELAKEN

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen